Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Καληνύχτα ντε...

Στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου ακούστηκε δυνατά και με συγκίνηση το ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΝΤΕ... της Μαργαρίτας Περδικάρη.

Αποσπάσματα από το έργο του
Γερ. Σταύρου "Καληνύχτα Μαργαρίτα" ετοίμασαν μαθητές και μαθήτριες και παρουσίασαν στους συμμαθητές και καθηγητές τους.
Η ομάδα αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από κορίτσια, εκτός από τον Παύλο που είχε το ρόλο του Ορέστη.


Η Σοφία και η Αφροδίτη δοκιμάζουν λίγο πριν την παράσταση τους ανδρικούς τους ρόλους και η Δάφνη, εκτός από αφηγήτρια , βοήθησε στο μακιγιαζ.














Και η πρωτοτυπία της παράστασης: η Ανδριάνα, η Ευαγγελία και η Χριστίνα, όλες μαζί ζωντάνεψαν το δύσκολο θεατρικά χαρακτήρα της Μαργαρίτας. Τρεις προσπάθειες για ένα κοινό αποτέλεσμα.

Ο Παύλος στο ρόλο του Ορέστη μας συγκίνησε με την αγωνιστική του ερμηνεία και την προσπάθειά του να πείσει τη Μαργαρίτα ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος.














Η Ρούλα ως Αγγελική καταφέρνει να μυήσει τη Μαργαρίτα στην ιδέα του αντιφασιστικού αγώνα και η Δήμητρα ,η μάνα της Μαργαρίτας, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της ,προκειμένου να μεταπείσει την κόρη της ακόμη και την τελευταία στιγμή να πει ένα μόνο όνομα έτσι ώστε να γλιτώσει την εκτέλεση.
Η Μαρία σε έναν τριπλό ρόλο: Φωτεινή, κοριτσάκι και Κατερίνα.















Τέλος την αφήγηση ανέλαβαν η Δάφνη και η Δήμητρα.


Παιδιά σας ευχαριστούμε πολύ για τη συγκίνηση που μας προσφέρατε, καθώς επίσης και για τις παλιές ωραίες μνήμες που σκαλίσατε. ( "θέατρο της Δευτέρας")

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Όταν η διδακτέα ύλη δίνει τη θέση της στη δημιουργικότητα.

Τα σχολεία Højskoles, τα οποία ιδρύθηκαν από τον πάστορα Nikolaj Frederik Severin Grundtvig τον 19ο αιώνα, αποτελούν αποκλειστικά δανική εφεύρεση.
Πρόκειται για «λαϊκά σχολεία» που
λειτουργούν με βάση την αρχή της μάθησης μέσω του διαλόγου και της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Οι μαθητές δεν αποκτούν διπλώματα που στόχο έχουν να ανοίξουν το δρόμο προς μια ένδοξη καριέρα –αντ’ αυτού, οι μαθητές παραμένουν «προσγειωμένοι» στη ζωή, αποκτώντας νέες δεξιότητες.
Διδάσκονται πώς να εργάζονται ομαδικά, πώς να γίνουν ώριμα και ανεξάρτητα άτομα που θα παραμένουν πιστά στις αξίες της δημοκρατίας και της ισότητας.


Κάθε σχολείο είναι προσανατολισμένο προς συγκεκριμένους τομείς με έντονη την παρουσία της τέχνης. Στο Brenderup, για παράδειγμα, οι μαθητές έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ μιας σειράς βασικών μαθημάτων, όπως παραδοσιακή μουσική, γλώσσα ή διεθνείς σχέσεις.

Επιπλέον, παρέχονται πολλά ακόμη μαθήματα που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς, όπως Δανικά, Αγγλικά, εργαστήρια δημόσιου διαλόγου και άλλα πρακτικά μαθήματα, όπως σχεδίαση ανακυκλώσιμων προϊόντων, αγγειοπλαστική κ.λπ. Μπορεί τα συγκεκριμένα μαθήματα να έχουν επαγγελματικό προσανατολισμό, ωστόσο είναι πιθανό οι μαθητές να περάσουν ολόκληρες ημέρες στο σχολείο μαθαίνοντας τους κανόνες υγιεινής διατροφής και ασφαλούς σεξ. Το σχολικό πρόγραμμα περιλαμβάνει, επίσης, διαπολιτισμικά εργαστήρια, αθλητικές δραστηριότητες κ.α.
Για εγγραφή σε κάποιο από αυτά τα σχολεία αρκεί κάποιος να πληροί δύο μόνο κριτήρια: πρώτον, να είναι άνω των 17 ετών και, δεύτερον, να μιλά κάποια από τις γλώσσες που μιλούν και οι υπόλοιποι (δανικά, αγγλικά ή γερμανικά). Δεν υπάρχει περιορισμός ως προς τις εθνικότητες και παρότι τα σχολεία είναι ιδιωτικά, η λειτουργία τους συγχρηματοδοτείται από το κράτος μέσω υποτροφιών ή δωρεών που παρέχονται απευθείας στα σχολεία. Κάθε σχολείο πρέπει να διασφαλίζει ότι στην πλειονότητά τους οι μαθητές κατάγονται από τη Δανία (ή τη Γροιλανδία), αλλά μετά την εγγραφή έχουν δικαίωμα βίζας και οι μη Ευρωπαίοι μαθητές.
Η μέση ηλικία των μαθητών είναι 24 έτη και η αναμονή στα σχολεία κυμαίνεται μεταξύ 4-10 μήνες. Οι μαθητές των σχολείων αυτών έχουν διαφορετικό παρελθόν και διαφορετικό μέλλον αλλά τους ενώνει η ελευθερία της προσωπικής έκφρασης και δημιουργικότητας που παρέχουν τα πρωτοποριακά αυτά δανικά σχολεία
.

(πηγή: naftemporiki.gr)

Κι όμως, υπάρχουν και τέτοια σχολεία!!!

Θα σας άρεσε να παρακολουθούσατε ένα τέτοιο σχολείο ή να διδάσκατε σ' αυτό;

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

"Εναλλακτική" διασκέδαση



Μάλλον υπάρχει ελπίδα για τη νυχτερινή διασκέδαση στην Αθήνα.

Το άρθρο της Ελευθεροτυπίας( Σάββατο 18-10-2009) με τίτλο "Η μπουάτ που άλλαξε το ελληνικό τραγούδι" μας προτείνει έναν "εναλλακτικό" τρόπο διασκέδασης, γνώριμο από τη δεκαετία του '60, έτσι όπως καθιερώθηκε στις μπουάτ, μέσα από το νέο κύμα. . Η μόδα των μπουάτ ήρθε από το Παρίσι, από την αριστερή όχθη του Σηκουάνα. "Μπουάτ" ( boîte) στα γαλλικά σημαίνει κουτί και υποδηλώνει τις μικρές διαστάσεις αυτών των μαγαζιών και την ειδική ατμόσφαιρα που επικρατούσε εκεί: χαμηλός φωτισμός, εικονογράφηση στους τοίχους, πάγκοι, σκαμνιά, μαξιλάρια, φλοκάτες στο πάτωμα και κυρίως μια παρεΐστικη διάθεση.Έτσι η ατμόσφαιρα αυτή γίνεται μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει στην παλιά πλακιώτικη μπουάτ ''Ζουμ".


"Το «Ζουμ», για να γιορτάσει φέτος τα 40ά του γενέθλια, παρέδωσε την ευθύνη της διοργάνωσης στη Λίνα Νικολακοπούλου. Κι εκείνη έθεσε ως πρώτο στόχο «να υπάρχει διαρκής ζωή σ' αυτό τον μικρό χώρο». Η σεζόν θα ξεκινήσει για το «Ζουμ» το τελευταίο δεκαήμερο του Νοεμβρίου με ένα σταθερό σχήμα για τις Παρασκευές και τα Σάββατα: η Μελίνα Τανάγρη και το «Τρίφωνο» (Ερωφίλλη, Δημήτρης Υφαντής, Νίκος Κουρουπάκης) θα ανταλλάσσουν ρεπερτόριο, θα ταξιδεύουν στους Ευρωπαίους τροβαδούρους και θα επιδιώκουν ένα πρόγραμμα με άποψη, υπό τη μουσική διεύθυνση του Γιώργου Ζαχαρίου, αλλά και με τη συμμετοχή του «Διδύμου» (των νέων μουσικών Ιάσονα Γρηγορίου και Γιάννη-loud- Πετειναρά, που συνεργάστηκαν με την Τανάγρη στον νέο της δίσκο).

Το ίδιο σχήμα θα επιστρέφει, όμως, στη σκηνή της Κυδαθηναίων και Δευτερότριτα για μια πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του προγράμματός του ώστε να χωρά κι ένας guest που θα εναλλάσσεται κάθε μήνα και θα ανήκει στην πρόσφατη ή παλαιότερη ιστορία του χώρου. Ο Γιάννης Κότσιρας θα κάνει την αρχή και ο επόμενος guest θα είναι ο Μανώλης Μητσιάς. Αυτά τα προγράμματα θα ξεκινούν και θα τελειώνουν νωρίς (8.30-10.30 μ.μ.) ώστε «να μπορεί κάποιος να 'ρθει όπως θα πήγαινε ένα σινεμά και μετά να προλάβει το μετρό», εξηγεί η Νικολακοπούλου.

Στην εβδομαδιαία ατζέντα του χώρου, ειδική θέση θα έχουν, όμως, και οι Τετάρτες που θα αφιερώνονται στην ποίηση, αρχής γενομένης από τον Τάσο Λειβαδίτη, με τη σκυτάλη μετά στον Νίκο Καρούζο κι ύστερα «ποιητές που αγαπήσαμε. Έλληνες και ξένοι. Κι ο Καβάφης κι ο Βρεττάκος κι ο Πεσόα. Θέλω, πολύ υποκειμενικά, να φωτιστούν ποιητές που με βοήθησαν να αρχίσω να ξεκλειδώνω τη γλώσσα της ποίησης». Κι ακόμα «θα 'θελα εκεί να γονιμοποιηθούν κάποιες επαφές. Π.χ. έχω επιθυμήσει να ακούσω τη φωνή της Μάγιας Λυμπεροπούλου ή της Ρένης Πιττακή. Είναι πολύ χρήσιμο να ξέρουμε ότι υπάρχουν τέτοιες φωνές ανθρώπων, που έχουν θητεύσει στο θέατρο». Ο Λευτέρης Γρίβας, μπαντονεονίστας του κουιντέτου TANGartO, αλλά και το «Τρίφωνο» θα είναι παρόντες υπέρ «του αυθορμητισμού να ειπωθεί ένα τραγούδι με μία κιθάρα κι ένα ακορντεόν...»

Νομίζω αξίζει να κρατήσουμε δύο θετικά απ' αυτήν την πρωτοβουλία.
Μπορούμε να ξαναδοκιμάσουμε την έξοδο και τις συναντήσεις με φίλους, μέσα στην εβδομάδα και όχι αποκλειστικά τα Σαββατοκύριακοα. Μπορούμε να ακούσουμε, να δούμε ,να απολαύσουμε σε ώρες "φυσιολογικές" (8.30-10.30 μ.μ.) και όχι μετά τα μεσάνυχτα όπως σχεδόν επιβάλλει το νέο μοντέλο κατανάλωσης της διασκέδασης.
Και εκτός από τον τρόπο, οι προτάσεις αυτές διαφέρουν και ως προς το περιεχόμενο.
θέλετε να συναντηθούμε κάποιο βράδυ εκεί στη "γειτονιά του τραγουδιού";

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Πες όχι στην πείνα

Χωρίς σχόλια.....







Δεν ξέρω αν μου αρέσει το κρέας γιατί δεν θυμάμαι ποια είναι η τελευταία φορά που το έφαγα.
(Neema Moshi, 6 ετών, Τανζανία)

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

O ΠΕΝΗΝΤΑΡΗΣ ASTERIX




Μα τον Τουτάτις!
Τα 50 του χρόνια κλείνει φέτος ο Αστερίξ και το γιορτάζει μέσα από μία σειρά εκδηλώσεων, που θα λάβουν χώρα στο Γαλλικό Ινστιτούτο από τις 22 Οκτωβρίου μέχρι τις 5 Νοεμβρίου. Γιατί μπορεί τα χρόνια να περνούν, αλλά ένα δεν ξεχνάμε ποτέ... ''Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι!''
H Mαμούθ Κόμιξ και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών με αφορμή την παγκόσμια κυκλοφορία του νέου άλμπουμ - το περιεχόμενο του οποίου φυλάσσεται σαν μυστικό πιο «ιερό» ακόμα κι απ’ τον μαγικό ζωμό! - αλλά και των 50ών γενεθλίων του πολυαγαπημένου Γαλάτη ήρωα μας ετοιμάζουν πολλές εκπλήξεις στο Γαλλικό
Ινστιτούτο...


Στο bistrot του Ινστιτούτου θα μπορεί κανείς να παρακολουθήσει μια εικαστική διαδρομή του Αστερίξ στην Ελλάδα, εξώφυλλα, βινιέτες και ήρωες που συμπρωταγωνίστησαν με τον μικρόσωμο Γαλάτη, βιβλία με τον ήρωα μας και τη σχέση του με τη χώρα μας, αλλά και gadgets ή άλλες εκπλήξεις από τον χώρο των bande dessinée, μίας Τέχνης που συχνά αναφέρεται και ως η «9η», μίας Τέχνης ιδιαιτέρως αγαπητή στους Έλληνες.

Μα τον Τουτάτις... θα είμαστε εκεί!

Και βέβαια σε μια αναγγελία γενεθλίων είναι αναπόφευκτες οι αναμνήσεις. Ο Αλμπέρ Ιντερζό γύρισε στις πρώτες μέρες της ύπαρξης του στριπ, «ήταν στις 29 Οκτωβρίου του 1959 στο εβδομαδιαίο περιοδικό "Ρilote"» είπε. «Δεν είχαμε τρομερές φιλοδοξίες. Ο σκοπός μας ήταν να φτιάξουμε ένα κόμικ στριπ όπου οι ήρωες θα ήταν από εδώ, γιατί όλα τα περιοδικά τότε ήταν γεμάτα αμερικάνικα κόμικς». Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο σκληρόδετο τεύχος σε 6.000 αντίτυπα, κι αυτό θα γινόταν η απαρχή ενός μακρόχρονου ραντεβού με το κοινό, που σήμερα συνοψίζεται σε 325 εκατ. αντίτυπα, 33 άλμπουμ σε 107 γλώσσες. Οι δυο δημιουργοί του (Αλμπέρ Ιντερζό και Ρενέ Γκοσινί) δικαίως θεωρούνται οι πιο ευπώλητοι Γάλλοι συγγραφείς στο εξωτερικό. Ο Γκοσινί που έγραφε τα κείμενα πέθανε το 1977 αλλά ο Αλμπέρ Ιντερζό (που σχεδίαζε) αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής του, αναλαμβάνοντας και τους δύο ρόλους.

Η ιστορία του πανούργου Αστερίξ, του καλόκαρδου φίλου του Οβελίξ και των γενναίων Γαλατών που ύψωσαν το ανάστημά τους στον Ιούλιο Καίσαρα, υπάρχει σήμερα ακόμα και στα ποντιακά κι έχει κάνει τον γύρο της γης πολλές φορές. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που η επέτειος των 50 χρόνων, εκτός από εκθέσεις, φεστιβάλ, συναυλίες στο κέντρο του Παρισιού, έχει κινητοποιήσει και την πιο εκλεκτή ομάδα πιλότων της γαλλικής πολεμικής αεροπορίας, τους Ρatrouille de France (γνωστοί από τις εναέριες επιδείξεις τους στην εθνική επέτειο της Γαλλίας, την Ημέρα της Βαστίλλης) οι οποίοι θα πετάξουν πάνω από το κέντρο του Παρισιού, σχηματίζοντας με τα ίχνη του καπνού που θα αφήνουν πίσω τους το κεφάλι του Αστερίξ με το κράνος του.

Στο χωριό που όλοι γνωρίζουμε καλά πέρασαν 50 ολόκληρα χρόνια.
Πενήντα χρόνια, φιλίας, θαυμάτων, καυγάδων, καρπαζιών μετά μουσικής και πολλών άλλων τρελών καταστάσεων.
Ο Uderzo ετοιμάζει για τα 50 χρόνια από τη γέννηση του Αστερίξ, του Οβελίξ, του Πανοραμίξ και όλων των υπολοίπων σαματατζήδων ένα εορταστικό τεύχος για τις 22 Οκτωβρίου 2009. Δεν είναι και πολύ μακριά η μέρα, οπότε ως τότε υπομονή. Και όπως πάντα οι πληροφορίες που υπάρχουν για το κάθε νέο επόμενο τεύχος είναι οι εξής πολλές: καμμιά! Η έκπληξη θέλει και την προετοιμασία της βλέπετε.
«Θέλω να διαιωνίσω τον Αστερίξ. Τον χαρακτήρα που δημιούργησα μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί πριν από 50 χρόνια. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ο χάρτινος ήρωας θα πεθάνει μαζί μου. Ήταν γελοία αυτή η σκέψη, το καταλαβαίνω. Ο Αστερίξ είναι πιο δυνατός από μένα. Θα επιζήσει. Θέλω όμως να εξασφαλίσω το μέλλον του. Σκέφτομαι λοιπόν να πάω στην Εθνική Βιβλιοθήκη για να προστατεύσω τα αυθεντικά σχέδια. Γιατί δεν θέλω μετά τον θάνατό μου να σκορπιστούν ή να πωληθούν στους συλλέκτες» λέει στην εφημερίδα «Le Figaro» ο Αλμπέρ Ουντερζό.


(Πηγές: Nooz.gr, kathimerini.gr, Νέα, citypress, youtube, ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ)

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Χωροχρήστες

" Η γειτονιά. Τι είναι η γειτονιά; Σ' αυτή τη γειτονιά μένεις; Είσαι της γειτονιάς; Άλλαξες γειτονιά; Σε ποιά γειτονιά μένεις τώρα;
Ε, λοιπόν, έχει κάτι άμορφο η γειτονιά: ένα είδος ενορίας ή, κατά κυριολεξία, το τεταρτημόριο ενός Διαμερίσματος, ένα μικρό τμήμα πόλης που οργανώνεται γύρω από ένα αστυνομικό τμήμα..
Πιο συγκεκριμένα: είναι το τμήμα της πόλης μέσα στο οποίο μετακινείσαι με τα πόδια, ή για να το πούμε εν είδει κοινοτοπίας, το τμήμα της πόλης στο οποίο δε χρειάζεται να πας, αφού είσαι ήδη εκεί." Με αυτά τα λόγια ο ΖΟΡΖ ΠΕΡΕΚ (Georges Perec) προσπαθεί να ορίσει τη γειτονιά στο βιβλίο του "Χορείες Χώρων" (εκδ. ύψιλον, μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης).
Από καιρό υπήρχε η σκέψη να γνωρίσουμε στους φίλους του μπλογκ τους χώρους γύρω από το σχολείο μας- έτσι όπως τους παρατηρούμε καθημερινά- πιστεύοντας ότι η Κοκκινιά συνεχίζει να διατηρεί ένα μικρό άρωμα γειτονιάς, ποιος ξέρει ακόμη για πόσο καιρό.
Έτσι με τη βοήθεια του φακού, ακολουθώντας την προτροπή του Περέκ " Καμιά φορά, παρατήρησε το δρόμο, ίσως με κάποια συστηματικότητα [...] Σημείωσε ό,τι βλέπεις, ό,τι αξιοσημείωτο συμβαίνει. Ξέρεις να διακρίνεις τα αξιοσημείωτα; Υπάρχει κάτι που σου κάνει εντύπωση;
Τίποτα δε σου κάνει εντύπωση. Δεν ξέρεις να βλέπεις." καταγράψαμε κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπα και σας τα παρουσιάζουμε.

Και φυσικά την πρώτη τιμητική θέση σ' αυτή την ανάρτηση έχει ο καλός φίλος και πρώην γείτονας Νίκος (το παρκάκι τον φιλοξενούσε συχνά στον αυτοσχέδιο καναπέ που επινόησε ο ίδιος)
Λείπει πολύ σε όλους, αφού η Δημοτική αρχή αποφάσισε να τον απομακρύνει από τον πεζόδρομο της οδού Κεχαγιά ( έχουμε την πολυτέλεια το σχολείο να βρίσκεται πάνω στον πεζόδρομο)

θεωρώντας ότι το "σπίτι" τραίνο που επέλεξε να ζήσει


δεν ταίριαζε πλέον, με την "αναβαθμισμένη" οικιστική παρέμβαση των 300 περίπου διαμερισμάτων του συγκροτήματος "Οικόπολις " (μεγάλη έμπνευση είχε ο κατασκευαστής!!!) που τα περισσότερα, λόγω της κρίσης , μένουν ακατοίκητα.

Και αν θέλετε να ξέρετε την μονοτονία της σχολικής τάξης διακόπτει το σφύριγμα του τραίνου που μας συντροφεύει καθημερινά

υπό το άγρυπνο βλέμμα της αρχαιοελληνικής τέχνης
με τα αγάλματα σχεδόν πάνω στο δρόμο ή πίσω από τα συρματοπλέγματα




Δε σας γελούν τα μάτια σας!!! "Οι βάρκες βγήκαν στη στεριά" και σκαρφάλωσαν στις ταράτσες που βλέπουμε από την πίσω πλευρά του σχολείου, μαζί με το υδραγωγείο, του οποίου την ιστορία δε γνωρίζουμε.


Σκιάχτρα που προστατεύουν ( άραγε από τι;) μικρούς μπαξέδες με ντοματιές και φασολάκια στην πίσω αυλή του σχολείου. Η ΓΗ είναι πολύτιμη.
Σας κρατήσαμε την έκπληξη για το τέλος! Η γειτονιά μας διαθέτει αυτό το μικρό υπαίθριο θεατράκι και ελπίζουμε επιτέλους ο Δήμος να ανακαινίσει. Ονειρευόμαστε κάποια στιγμή να ζωντανέψει από τις θεατρικές παραστάσεις των σχολείων της περιοχής.

Κλείνοντας αυτό το μικρό οδοιπορικό αντιγράφουμε και πάλι από τον Ζορζ Περέκ: " Θα 'θελα να υπάρχουν τόποι ακλόνητοι, ακίνητοι, απαραβίαστοι, ανέγγιχτοι, απρόσιτοι, άθικτοι, άψαυστοι, αναλλοίωτοι, τόποι ριζωμένοι, τόποι σημεία αναφοράς, αφετηρίες, πηγές:

[...] Δεν υπάρχουν τέτοιοι τόποι∙ κι ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν, ο χώρος γίνεται ζήτημα, παύει να είναι αυταπόδεικτος, παύει να είναι οικείος. Ο χώρος είναι μια αμφιβολία: πρέπει συνεχώς να τον μαρκάρω, να τον ονοματίζω. Δεν είναι ποτέ δικός μου, ποτέ δε μου 'χει δοθεί, πρέπει να τον κατακτώ συνεχώς. "

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Λιλή Ζωγράφου "Είμαι παθιασμένη αντιφεμινίστρια για τον απλό λόγο ότι είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα"



Συμπληρώθηκαν πριν λίγες μέρες 11 χρόνια από το θάνατο της Λιλής Ζωγράφου και αξίζει να την θυμηθούμε μέσα από τα λόγια της.

«Η ζωή - έλεγε - περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν' αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρονών θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν' ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους».

«Μόνο η βλακεία μένει αμετακίνητη», έγραφε.

Και συμπλήρωνε: «Όχι όχι, εγώ δε θέλω ν' αλλάξει ο κόσμος αυτός. Να χαλάσει θέλω, να τον χαλάσω, να τον γκρεμίσω, αυτό θέλω, να τον δω σωριασμένο, να δρασκελίσω τα χαλάσματα τρέχοντας με τα χέρια ανοιχτά στον άνεμο, στη λευτεριά, ν' αγκαλιάσω τους ανθρώπους, πόσοι ωραίοι άνθρωποι θα υπάρχουν στον κόσμο, όλοι θα 'ναι ωραίοι και αληθινοί, και θα γελούν, θα μιλούν καλοσυνάτα χωρίς να ταπεινώνουν ο ένας τον άλλον...».


....Σκεφτόμουν ότι ο χαρακτηρισμός που της είχε δώσει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, γράφοντας για τη Συβαρίτισσα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ήταν καίριος. Ναι,η Λιλή Ζωγράφου ήταν και θα παραμείνει η σκοτεινή θεά Εκάτη της λογοτεχνίας μας. Αποσυνάγωγη, εκτός του επίσημου Κανόνα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που συντάσσουν οι ιστορικοί και κριτικοί – πλην όμως ενταγμένη σʼ έναν άλλον Κανόνα, ίσως πιο ουσιαστικό, στη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού.

« Εσάς, γιατί δεν σας έχουν βραβεύσει;» Ειρωνικό μειδίαμα εκ μέρους της, έκφραση που έδειχνε σιγουριά, όχι παράπονο. « Εμένα, παιδί μου, δεν θα με βραβεύσουν ποτέ. Τους ενοχλώ… Το αληθινό βραβείο μου το δίνει ο κόσμος που αγοράζει τα βιβλία μου.» Είχε απόλυτο δίκιο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η Λιλή δεν ήταν η ευνοούμενη της κριτικής, κάθε άλλο. Δεν της άρεσε να κολακεύει αλλά ούτε και να σιωπά.
(ΠΟΙEIN: Ο Έστω-Τόπος για την ποίηση: Βαγγέλης Ψαραδάκης, μνήμη Λιλής Ζωγράφου (1917-2/10/1998)

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Η Κική Δημουλά κατεβαίνει τα σκαλιά του "Υπογείου"

«Όλα είναι μια φλόγα, καιγόμαστε επί μια ζωή και με μικρά και με μεγάλα. Νομίζω πως και τα μικρά πράγματα ακόμη, φωτιές καλλιεργούν μέσα μας».



ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ-Μια παράσταση βασισμένη σε ποιήματα της Κικής Δημουλά
από Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
έως Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009
ΥΠΟΓΕΙΟ-Πεσμαζόγλου 5

Ένα ταξίδι ζωής, με τις αποσκευές που μας δίνουν οι στιγμές που θυμάται, βιώνει και εκφράζει μέσα από τους στίχους της η ποιήτρια. Όδηγός μας, μετέωρος, ανασφαλής αλλά και αποφασισμένος είναι μια σχοινοβάτης. Ένα πλάσμα που κινείται σ’αυτή τη διαδρομή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μια ψυχική διαδρομή πάνω σε επικίνδυνες ισορροπίες, όπως δηλαδή κι αυτή η ίδια η ζωή μας. Η προσπάθεια να κρατηθεί όρθια σε τεντωμένα σχοινιά. Η απειλή του κενού. Η οργή και ο φόβος για τη δυσκολία της διαδρομής. Ο περαστικός έρωτας. Η μνήμη που χάνεται ή μένει για να μας τυραννά. Η προσπάθεια να συμβιβαστεί με τη μοναξιά, με το θάνατο, με το γήρας. Η ανόητη προσδοκία, η χαρούμενη αναμονή, η δυσβάσταχτη ανάμνηση. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το αναπόφευκτο τέλος και τότε ίσως ελευθερωθεί.

Ερώτηση δημοσιογράφου: «Πρέπει να είμαστε όλοι λίγο μελαγχολικοί;»
Κική Δημουλά: «Ναι. Και καλό είναι να είμαστε και λίγο απαισιόδοξοι. Γιατί αν είμαστε πολύ αισιόδοξοι είμαστε και λίγο αδρανείς. Νομίζω ότι η χαρά είναι λίγο κοιμήσικο πράγμα, ένώ η απαισιοδοξία είναι πάθος για τη ζωή, κινητοποιεί κάποια πράγματα μέσα μας. Μας έχει σε μια ενέργεια, σε μια επαγρύπνηση. Είναι η άλλη όψη, η σκοτεινή, της αισιοδοξίας».
(Πηγή: Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν)