Μπλογκοπαίχνιδο με τα "Ματωμένα Χώματα" της Διδώς Σωτηρίου

Η πρόταση - πρόσκληση έγινε από την Εαρινή Συμφωνία (Αγγελική Κώττη) και να 'μαστε κι εμείς παρόντες στο κάλεσμά της.

Τα Ματωμένα Χώματα τα είπαν "Βιβλίο της σύγρονης εξόδου του μικρασιατικού Ελληνισμού". Τα είπαν "σεισμική δόνηση". Μυθιστόρημα που "Τσούζει. Ζεματάει. Καίει. Τιμωρεί. Έχει ψυχή ανθρώπινη. Οργή λαού. Πόνο εθνικό". "Κάστρο σωστό λόγου, ενάντια στον καιρό, στη λησμονιά και στο ψέμα". Απ' αυτό το βιβλίο των εκδόσεων Κέδρος σας παρουσιάζουμε τις σελίδες 315 - 318

.....ΣΟΥΣΟΥΡΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΣΠΑΣΕ στις μαούνες. Ήρθε να μας επισκεφτεί ένας Εγγλέζος αξιωματικός με τη συνοδεία του.

- Τι ζητάει ο ναύαρχος;

- Πώς ήταν και κόπιασε;

- Ρωτήστε τον...

- Πέστε του...

Ο καθένας πετούσε και μια καυτή ερώτηση, κάποιο παράπονο, μια ικεσία. Μας'έκαιγε όλους η αγωνία για το τι μας περιμένει.

-Τι θ' απογίνουμε, αυτό να μας πει.

Ο δραγουμάνος του μας αποκρίθηκε:

- Αυτό θέλει να εξετάσει και κείνος. Πού θα θέλατε να πάτε;

- Μακριά από τη σφαγή! Θέλει και ρώτημα; φωνάξαμε όλοι μαζί.

Μερικοί πιάσανε το δραγουμάνο απ' το σακάκι.

- Γι' άκουσε! Πες του να μας πάει Σάμο, Χίο, Μυτιλήνη. Να μπορούμε να γυρίσουμε γρήγορα σαν περάσει το κακό...

- Καλά είπανε και φύγανε.

Με το σούρουπο οι Τούρκοι κάνανε στόχο τις μαούνες. Χτυπήσανε κάμποσες φορές. Είχαμε λαβωμένους και δυο νεκρούς. Όλη νύχτα δεν κλείσαμε μάτι.

- Μωρέ, κάτι τρέχει. Κάτι άλλαξε!

Τις αυγές ήρθανε ρυμουλκά και τραβήξανε τις μαούνες. Δεν αργήσαμε ν' αντιληφτούμε πως τα ρυμουλκά δεν ήταν εγγλέζικα, μα τούρκικα.

- Τούρκοι μέσα στα ρυμουλκά! ακούστηκε.

- Τούρκοι;

- Τούρκοι!

- Μας πάνε για σφαγή!

- Φωνάξτε, να πάρουν χαμπάρι οι στόλοι! Τούρκοι! Τούρκοιοι!

Οι μάνες ψάχνανε για τα παιδιά τους, τ' αγκαλιάζανε και σπαράζανε. Τα παιδιά λες και τα 'πιασε παροξυσμός. Τρέμανε, τσιρίζανε. Οι άντρες τρέχανε άσκοπα εδώ κι εκεί. Λύνανε και δένανε μπόγους, πασχίζανε να σκεφτούνε.

- Μας προδώσανε!

- Μας ξεπουλήσανε!

- Π' ανάθεμά τους!

- Ναύαρχε! Τι κάνεις;

- Ναύαρχε! Σώσε μας!

- Για όνομα του Χριστού! Μη μας αφήστε! Έχουμε μωρά μαζί μας! Έχουμε γερόντους, κορίτσια!

- Είστε υπεύθυνοι!

- Ναύαρχε! Ναύαρχεεε!

Τα τούρκικα ρυμουλκά συνεχίζανε το δρόμο τους. Τότε, μέσα στον πανικό που ξέσπασε, χιλιάδες άνθρωποι πέσανε στη θάλασσα κοπαδιαστά! Μαύρισε το νερό. Ο ένας πιανότανε από τα μαλλιά, απ' το λαιμό του αλλουνού και πνιγόντανε. Γαντζώνανε στα πολεμικά να σωθούνε και δεχόντανε ζεματιστά νερά και χτυπήματα με λοστούς και ξύλα. Όσοι δεν χάσαμε την ψυχραιμία μας και μείναμε στις μαούνες έτοιμοι να παλέψουμε με τη μοίρα μας, είχαμε περισσότερη πίστη στη θηριωδία των Τούρκων παρά στο έλεος των συμμάχων.

Ένας αξιωματικός έδωσε διαταγή να δέσουνε τις μαούνες στους χαλκάδες της παραλίας και να βάλουνε ολόγυρα φρουρά. Κάθε μια δυο ώρες θρασεμένοι ζεϊμπέκοι με κόκκινα ζουνάρια, φορτωμένοι κουμπούρια και χατζάρες μπουκάρανε και ξαφρίζανε το άνθος των νιάτων.

- Εσύ! Κι εσύ! Κι εσύ!

Χερούκλες απλώνονταν πάνω σε λιμπιστερά παλικάρια και σε όμορφα κορίτσια. Τα σέρνανε πίσω από το Τελωνείο, και πιο πέρα τα βιάζανε και τα εκτελούσανε. Έτσι έγινε με την Αφρούλα και με τη Ρέα, μια μαθητριούλα δεκατεσσάρω χρονώ. Η γιαγιά τὴς Αφρούλας, καλότυχη, με το που είδε να πιάουν το κορίτσι έμεινε στον τόπο. Μα η μάνα της Ρέας σπάραζε κι έσκιζε τα μάγουλά της κι έτρεχε πίσω τους:

- Αφήστε το κοριτσάκι μου! Εμένα πάρτε!

Τα ματωμένα δάχτυλά της τσάκωσαν το μπλουζάκι της και το ξέσχισαν.

- Κοιτάχτε! έκανε κι έδειχνε το στήθος της υπόσχεση. Εμένα πάρτε! Όχι αυτό! Κοριτσάκι μου, Ρέα μου!

Κανείς δεν ήτανε σε θέση να νιώσει συγκίνηση για την τύχη του διπλανού του!......

H πιο όμορφη φωτογραφία του διαστήματος.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ (Hubble Space Telescope) και δείχνει μία ομάδα γαλαξιών. Σε δημοσκόπηση που έγινε ψηφίστηκε ως η πιο όμορφη φωτογραφία από το κοινό.Αυτό το στιγμιότυπο ονομάζεται Arp 274 (γνωστό επίσης και ως NGC 5679) και δείχνει τρεις γαλαξίες οι οποίοι τείνουν να συγχωνευθούν από την αμοιβαία έλξη. Αυτοί οι γαλαξίες απέχουν από τη γη 400 εκατομμύρια έτη φωτός.Αυτή η δημοσκόπηση διενεργήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος "100 ώρες αστρονομίας" μέρος των εκδηλώσεων του Διεθνούς έτους της Αστρονομίας για την καλύτερη διαστημική φωτογραφία. 67.021 άνθρωποι -από τους 140.000 συμμετέχοντες- αποφάσισαν ότι αυτή είναι η πιο όμορφη εικόνα από το διάστημα.Συγκεκριμένα φαίνονται δύο μεγάλοι ανέπαφοι σπειροειδείς γαλαξίες και ένας μικρότερος ο οποίος φαίνεται να έχει αναταράξεις.Οι δύο απο τους τρεις φαίνεται να δημιουργούν νέα αστέρια σε μεγάλο ποσοστό όπως φαίνεται και από το φωτεινό μπλε αστέρι.

ΠΗΓΗ: www.alfavita.gr

"Eίναι τόσο όμορφο να ζεις για την Eιρήνη, είναι τόσο μεγάλο να πεθαίνεις για την Eιρήνη»

Γρηγόρης Λαμπράκης: "Ο Μαραθωνοδρόμος της ειρήνης"



Για να θυμόμαστε
46 χρόνια πέρασαν από τη στυγερή δολοφονία του βουλευτή και μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη, στη Θεσσαλονίκη στις 22 Μαΐου 1963.

(Μακεδονικό πρακτορείο ειδήσεων)

"Στο πρόσωπο του άξιου γιου της Ελλάδας Γρηγόρη Λαμπράκη, ζήτησαν να σκοτώσουν την ειρήνη, την λεβεντιά, την ανθρωπιά. Μα σκοτώνεται ποτέ ο ήλιος; Η Ελλάδα σύσσωμη είναι στο πόδι. Όχι για ταφή, μα για ανάσταση".
ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ

(Γιάννη Ρίτσου, Μπροστά σε μια φωτογραφία του Λαμπράκη)

Επίγραμμα του Γιάννη Ρίτσου για το Λαμπράκη

«Έπεσε ο μέγας δρυς στη γης, σε μέγα αγώνα -
πουλιά και φύλλα στάθηκαν στον ουρανό
η Ελλάδα τον εκράτησε στα δυο της γόνα,
στο βαθυπόρφυρο του Μάη εσπερινό
κι ενώ από τους πόρους της η οργή της αίμα ιδρώνει,
τινάζεται όλη ανάμεσα στον άγιο λαό,
κι ολόρθη τον υψώνει, μεσιανό καδρόνι,
ψηλά, στο θόλο, στης Ειρήνης το ναό».

Γιάννης Ρίτσος, Αθήνα, 27 Μάη 1963

(Το γελαστό παιδί: Στίχοι: Brendan Behan, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη. Το τραγούδι συνδέθηκε με το Γρηγόρη Λαμπράκη και χρησιμοποιήθηκε στην ταινία του Κώστα Γαβρά)

( Κώστα Γαβρά: Ζ, ταινία για τη δολοφονία Λαμπράκη, βασισμένη στο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού)

"... Όταν λες αδερφέ μου, / όταν λέμε αύριο θα χτίσουμε, / όταν χτίζουμε και τραγουδάμε, / είναι η ειρήνη. / Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά/ και οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία, / τότε που το μεγάλο γαρίφαλο του δειλινού / το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής και ο προλετάριος, / είναι η ειρήνη.

(απόσπασμα από την Ειρήνη του Γιάννη Ρίτσου)

To λεξιπλάνο μετά την πτήση…(Μετα-ανάγνωση του "Περί τυφλότητος")

Και για να μοιραστούμε μαζί σας κάτι από την ομορφιά του ταξιδιού:

Λίγα λόγια για το συγγραφέα που οδήγησε την πτήση μας:

Ζοζέ Σαραμάγκου

Γεννήθηκε το 1922 σ’ένα μικρό χωριό της Πορτογαλίας. Το «Σαραμάγκου» ήταν το παρατσούκλι του πατέρα του (δηλώνει το άγριο ραδίκι) και γράφτηκε κατά λάθος στη ληξιαρχική πράξη της γέννησής του συνοδεύοντας από’κει και πέρα το όνομά του. Η φτωχή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το γυμνάσιο και να δουλέψει ως μηχανικός αυτοκινήτων. Παρόλο τούτο διάβαζε μόνος του τα βράδια στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Λισαβόνας αποχτώντας μια πλούσια μόρφωση που του επέτρεψε αργότερα να δουλέψει σε εκδοτικούς οίκους και σε εφημερίδες ως πολιτικός σχολιαστής και ως υπεύθυνος των λογοτεχνικών σελίδων.
Το πρώτο του μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 1947 στη διάρκεια της δικτατορίας του Σαλαζάρ αλλά παγκόσμια γνωστός έγινε μετά τα πενήντα του με μια σειρά μυθιστορημάτων, από τα οποία τα πιο γνωστά είναι:
«Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις» (1984), «Η πέτρινη σχεδία» (1986), «Ιστορία της πολιορκίας της Λισαβόνας» (1989), «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον» (1991), «Περί τυφλότητος» (1995), «Όλα τα ονόματα» (1997), «Η σπηλιά» (2001), «Ο άνθρωπος αντίγραφο» (2003), «Περί φωτίσεως» (2004), «Περί θανάτου» (2007).
Το 1998 πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Μια σύντομη περιήγηση στην υπόθεση του «Περί τυφλότητος»

Σε μια απροσδιόριστη πόλη κι ενώ ανάβει το πράσινο φανάρι ένα αυτοκίνητο μένει σταματημένο καθώς ο οδηγός του χάνει ξαφνικά το φως του. Οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή μαζί του σταδιακά τυφλώνονται επίσης και μια επιδημία τυφλότητας φαίνεται να εξαπλώνεται αναγκάζοντας τις δημόσιες αρχές να κλείσουν σε ένα άσυλο τους τυφλούς απομονώνοντάς τους από την υπόλοιπη κοινωνία. Πώς μπορεί να επιβιώσει αυτή η συνεχώς ογκούμενη ομάδα τυφλών όταν εξαρτάται απόλυτα από τη φροντίδα ενός έξω κόσμου που φοβάται κι αποδιοργανώνεται προοδευτικά καθώς παραδίδεται στην τυφλότητα; Πώς θα διαχειριστεί η έγκλειστη αυτή κοινωνία των τυφλών το φόβο μπροστά στην πρωτόγνωρη κατάστασή της, τις ανάγκες και τις επιθυμίες της, τα στερεότυπα, την εξουσία και τη βία, τα κάθε λογής ένστικτα και τα ανθρώπινα συναισθήματα;

Αν η ιστορία σάς φαίνεται ν’ ανήκει στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας ή της πλατωνικής φιλοσοφίας ο ίδιος ο συγγραφέας μας προειδοποιεί για την ιδιαιτερότητα των έργων του:

«Τα μυθιστορήματά μου αρχίζουν πάντοτε με ένα απίθανο επεισόδιο. Όσο για τους τίτλους , έχω χρησιμοποιήσει λέξεις όπως εγχειρίδιο, χρονικό, ιστορία, ευαγγέλιο, δοκίμιο. Με επιτηδευμένη ταπεινοφροσύνη λέω συχνά ότι ίσως είμαι ένας αποτυχημένος δοκιμιογράφος. Ή ίσως θα μου άρεσε να ήμουν φιλόσοφος. Εξάλλου, αν είχα χρησιμοποιήσει τη ρεαλιστική μορφή αντί για την αλληγορία, η επίδραση στους αναγνώστες δεν θα ήταν η ίδια.»

(Από μια συνομιλία του με τον Ιταλό συγγραφέα Ουμπέρτο Έκο που δημοσιεύτηκε στο ένθετο της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» «& 7. Η τέχνη της ζωής» αρ.265 17/12/2006 σ.26)

Οι αναγνώστες-επιβάτες του λεξιπλάνου-, λοιπόν, προσπαθούν να «ξεκλειδώσουν» τον αλληγορικό χαρακτήρα του έργου:

Τι εστί τυφλότης;

Αφροδίτη: η πιστή, σχεδόν δουλική, υπακοή σε κοινωνικά «πρέπει» ή στερεότυπα, τα οποία φυλακίζουν με τέτοιο τρόπο την ανθρώπινη φύση, ώστε την καθιστούν πνευματικά τυφλή παρά την οργανική ορατότητα που διαθέτει. Η υποταγή σε κάθε ζωώδες ένστικτο του ανθρώπου: η υστερική αναζήτηση τροφής, η δολοφονική πράξη, η παράδοση σε κάθε σαρκική απόλαυση δίχως τη συγκατάθεση του συναισθήματος.
Ο άνθρωπος εναντίον του ανθρώπου: τυφλός, ίσως, είναι ο μη αλληλέγγυος, αυτός που με την πρώτη ευκαιρία εξουσιάζει με δεσποτικό, αυταρχικό τρόπο τους υπόλοιπους.
Τυφλότητα είναι ο φόβος, η ενστικτώδης παρόρμηση, η ασώματη ύπαρξή μας, η άρση των αναστολών, η εξουσιαστική λαγνεία, η απιστία αλλά από την άλλη μέσω αυτών και η αποκάλυψη, ένα είδος αναβάπτισης. Ίσως, λοιπόν, ο μόνος τρόπος για μη τυφλότητα είναι η τύφλωση.

Ειρήνη: η έλλειψη ελπίδας, η απιστία, ο φόβος. Τυφλότητα ίσως σημαίνει να αρνείσαι την πραγματικότητα. Όχι με το να δυσκολεύεσαι να αντιμετωπίσεις τη ζωή αλλά με το να επαναπαύεσαι με τη σκέψη ότι καταλαβαίνεις και μπορείς να εξηγήσεις τα πάντα. Κι αυτό σε κάνει να μην προσπαθείς για κάτι περισσότερο, για να αντιληφθείς δηλαδή την ουσία των πραγμάτων.
Τυφλότητα μπορεί, επίσης, να είναι να μη δέχεσαι το φυσιολογικό και να το μετατρέπεις σε κάτι ξένο για σένα, όπως το ανθρώπινο σώμα και τις ανάγκες του.

Ελένη: η έλλειψη ελπίδας, η αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης, η ανθρώπινη εξαθλίωση αλλά κι αυτό που τους ανάγκασε να δουν και να δεθούν στενότερα, μια διαδικασία που τους οδήγησε στην αυτογνωσία, στο να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό. Η έλλειψη ντροπής, η ανάγκη για συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η βοήθεια: τους έδειξε ότι ο ένας είναι απαραίτητος για τον άλλον, εκτίμησαν το φως που είχαν. Ο φόβος, η ανημπόρια να βοηθήσεις τον άλλον, η απιστία αλλά και μια κατάσταση περισυλλογής, η αποκάλυψη, η ισότητα.

Σταυρούλα: η έλλειψη πίστης, ελπίδας, ο φόβος, η αποκάλυψη. Το να εθελοτυφλείς μπροστά σε κάποιες καταστάσεις, η έλλειψη κατανόησης του κόσμου και το να μένεις σε κάτι επιφανειακό. Η κατάσταση όπου οι άνθρωποι δεν προχωρούν στο να δουν σε βάθος. Το να αρκείται κανείς σε ό,τι εξυπηρετεί τον ίδιο αγνοώντας θέλοντας ή μη την κατάσταση των άλλων.
Από την άλλη, όταν είσαι τυφλός δεν σε νοιάζει τίποτε το εξωτερικό, όπως η ομορφιά, αλλά ο εσωτερικός κόσμος, κάτι που θα’πρεπε να συμβαίνει κι όταν έχουμε την όρασή μας. Η σημασία της αισθητικής εκμηδενίζεται και διαπιστώνουμε πως τελικά είναι εικονική και επιφανειακή και δεν μας είναι καθόλου απαραίτητη. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε και εμπορεύεται ό,τι είναι όμορφο και μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα ή έτσι νομίζουμε, χωρίς μάτια καταρρέει και μένουμε να αναζητούμε τα απολύτως αναγκαία για να ζήσουμε.

Μάγδα: η έλλειψη συμφιλίωσης με την ψυχή μας, η κοινωνική αποξένωση, η φίλαυτη επικοινωνία, η εξουσιαστική λαγνεία, η «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» μας, η ασώματη ύπαρξή μας, η ανάμνηση των συναισθημάτων, η πρόνοια των ασχήμων, η θαρραλέα και αυθόρμητη έκφραση, η άρση συστολής, η ενστικτώδης παρόρμηση, ο φόβος του σκότους, η απιστία, η μεταβολή, η αποκάλυψη.
Η τυφλότητα γίνεται τελικά η ισότιμη μεταβίβαση του έχειν, η ανακάλυψη του «είναι», η συνύπαρξη σώματος και ψυχής ή ύλης και πνεύματος, η μεταφυσική όραση-ενόραση, η ακύρωση του θεάματος, η αναβάπτιση του εαυτού μας.

Μάνια: η έλλειψη συνείδησης του ανήκειν σε μια κοινότητα ανθρώπων κι όχι μόνο στον εαυτό σου, η εγωιστική αντίληψη της ζωής, ο στεγνός ορθολογισμός κι ο ωφελιμισμός, η αδυναμία κατάδυσης στα βαθύτερα αίτια των πράξεων και επιθυμιών σου, η αδιαφορία, η έλλειψη αγάπης, αλληλεγγύης, της ευθύνης για τον άλλον που φτάνει ως την αυτοθυσία.
Η τυφλότητα αφορά τη λογική μας που κρίνει κι απορρίπτει ό,τι δεν χωράει στους κανόνες της. Η όραση είναι η πιο ορθολογική αίσθηση, η πιο ρεαλιστική, η πιο κυριαρχική. Όταν λείψει λειτουργούν πιο συλλογικά και διεισδυτικά όλες οι άλλες αναδεικνύοντας μιαν άλλη όψη της πραγματικότητας. Άρα η τυφλότητα γίνεται ένας αναβαθμός συνειδητοποίησης μιας βαθύτερης πραγματικότητας.

Κι αν όλ’αυτά σας φαίνονται βαριά κι ασήκωτα σας βεβαιώνουμε ότι εμείς απολαύσαμε αυτό το ταξίδι στην «καρδιά του σκότους» και νιώθουμε λίγο πιο υποψιασμένοι για τις άπειρες διαβαθμίσεις από το φως στο σκοτάδι.

Να μην ξεχάσουμε να σας παραπέμψουμε και στην ταινία που μπορεί, ίσως, να δείτε στα θερινά σινεμά και κυκλοφορεί πια σε dvd : «Blindness», σκηνοθεσία: Φερνάντο Μεϊρέλες, σενάριο Ντον Μακέλαρ-Ζοζέ Σαραμάγκου, ηθοποιοί: Τζουλιάν Μουρ, Μαρκ Ραφάλο, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ντάνι Γκλόβερ, Άλις Μπράγκα, Γιουσούκε Ισέϊα κ.α. Το τρέιλερ που ακολουθεί (χάρη στις ηλεκτρονικές δεξιότητες της Ειρήνης Λιβανού) σας δίνει μια ιδέα:

Το λεξιπλάνο ευελπιστεί να συνεχίσει τα ταξίδια του και με νέους επιβάτες τη σχολική χρονιά 2009-10. Όσοι ονειρεύεστε ωραίους προορισμούς, το λόγο, τις εικόνες, το θέαμα, την έκφραση, τη δημιουργία επιβιβαστείτε μαζί μας…

Το Λεξιπλάνο αυτοπαρουσιάζεται

Το πλήρωμα του Λεξιπλάνου
Ταξιδέψαμε οι Γαβαλά Ελένη, Έμινι Ερίλντα, Ζήκα Ειρήνη, Καζέπη Αφροδίτη, Καλέα Σταυρούλα, Κατσαμάκη Σαββίνα, Κοτσάνη Φωτεινή, Πίσα Φλώρα, Πουλογιάννη Ολυμπία, και οι Πρεβεζάνου Μάγδα με τη Χρίστη Μάνια.

• επικίνδυνες ιδέες για πτήση! (πώς δημιουργήθηκε η ομάδα μας;)

Η ιδέα του συνδυασμού δύο διαφορετικών τεχνών: το βιβλίο συναντά τον κινηματογράφο, ο λόγος συναναστρέφεται την εικόνα, ο συγγραφέας το σκηνοθέτη και ο θεατής τον αναγνώστη. Έτσι, η συνάντηση αυτή γεννά και νέους αναγνώστες και νέους κινηματογραφόφιλους (σινεφίλ).

• με τι θα ταξιδέψουμε; (πώς επινοήθηκε ο τίτλος της ομάδας μας;)

Μετά από συζητήσεις της ομάδας καταλήξαμε στον τίτλο "λεξιπλάνο" ως πιο αντιπροσωπευτικό. Προέκυψε από τα συνθετικά λέξη + πλάνο, τα οποία νοηματοδοτούν την ουσία της αναζήτησής μας.

• ποιος είναι ο σκοπός του ταξιδιού; (πώς καταλήξαμε στην επιλογή βιβλίου και ταινίας;)

Τα κριτήρια επιλογής μας ήταν: 1) τα ενδιαφέροντα των μαθητών μας που ανιχνεύτηκαν μέσα από ερωτηματολόγια που τους δώσαμε αρχικά 2) η φετινή κινηματογραφική παραγωγή 3) η ιδιαίτερη και πρωτότυπη λογοτεχνική γραφή με δυνατότητες πολλαπλής ανάγνωσης.

Με βάση τα παραπάνω κριτήρια καταλήξαμε σε δύο προτάσεις: το κορυφαίο βιβλίο του νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου "Περί τυφλότητας" και αυτό του καθηγητή Φρανσουά Μπεγκοντό που αναφέρεται στα προβλήματα των μαθητών ενός πολυπολιτισμικού σχολείου στα προάστια του Παρισιού. Διαβάζοντας ενδεικτικά μερικά αποσπάσματα και από τα δύο βιβλία και παρακολουθώντας σκηνές και από τις δυο ταινίες μέσω του youtube(www.youtube.com/results?search_type=&search_query=blindness&aq=f) καταλήξαμε τελικά στην επιλογή του "περί τυφλότητας".

Τόσο το ύφος του Σαραμάγκου γοήτευσε τους μαθητές μας όσο και τα κινηματογραφικά πλάνα εξήψαν το ενδιαφέρον και την επιθυμία τους να παρακολουθήσουν την ταινία και εν τέλει να συγκρίνουν τους δυο τρόπους αφήγησης (κινηματογραφική - λογογοτεχνική).

• πώς ξεκίνησαν οι πτήσεις μας;

Η πρώτη μας συνάντηση ήταν μια κινηματογραφική έξοδος στην Αθήνα, στον κινηματογράφο ΑΣΤΥ για να δούμε την ταινία "Ανάμεσα στους τοίχους". Στον καφέ που ακολούθησε, η ομάδα είχε την πρώτη της συζήτηση για τις σχέσεις δασκάλων - μαθητών, όπως παρουσιάζονταν στην ταινία, κρίνοντας παράλληλα την ταινία. Σε αυτή τη συζήτηση ορίστηκαν και οι επόμενες συναντήσεις (μια φορά το μήνα).

• Η συνέχεια των πτήσεων;

Μια φορά το μήνα το "Κυριακάτικο τραπέζι" γινόταν στο σχολείο μας 14.00 με 16.00 στην αίθουσα προβολών που μετατρεπόταν και σε εργαστήρι λόγου και τέχνης. Σε κάθε μας συνάντηση πραγματευόμασταν μια ενότητα του βιβλίου, την οποία είχαμε ορίσει για προανάγνωση στο σπίτι.

Μέσα από κάθε συζήτηση παρακολουθούσαμε 1) την εξέλιξη της πλοκής σε συνδυασμό με τη ροή της κινηματογραφικής αφήγησης 2) την ανάπτυξη των προσώπων του έργου μέσα από το λόγο και τις πράξεις τους 3) το πολυδιάστατο προφίλ του αφηγητή του βιβλίου και την οπτική της κάμερας στην ταινία 4) το συνδυασμό ρεαλιστικών και συχνά νατουραλιστικών εικόνων-σκηνών με τις ποιητικές πινελιές και το φιλοσοφικό υπόβαθρο του λόγου του Σαραμάγκου σε αντιπαραβολή με τον ωμό ρεαλισμό των αντίστοιχων κινηματογραφικών πλάνων.

• Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τι βλέπουμε; (πώς αξιολογούμε το βιβλίο και την ταινία;)

Δεν περιμέναμε, ούτε και θέλαμε, την πιστή μεταφορά του λογοτεχνικού βιβλίου στον κινηματογράφο, γιατί αναγνωρίζουμε την αυτονομία των δύο τεχνών μέσα από το συνεχή τους διάλογο. Παρόλο που διαπιστώσαμε την υπεροχή της πολυδιάστατης λογοτεχνικής αφήγησης έναντι της, αναγκαστικά ίσως, επίπεδης κινηματογραφικής αφήγησης, ωστόσο ευχαριστηθήκαμε εξίσου και τις δυο αφηγήσεις με τους διακριτούς τους κώδικες.

• Το λεξιπλάνο βαθμολογεί: βιβλίο και ταινία

Τελική αξιολόγηση: Οι κριτικοί του λεξιπλάνου δίνουν τα αστέρια τους στο βιβλίο και στην ταινία:

Ερίλντα

ΒΙΒΛΙΟ *****

ΤΑΙΝΙΑ ***

Σταυρούλα

ΒΙΒΛΙΟ *****

ΤΑΙΝΙΑ ****

Ελένη

ΒΙΒΛΙΟ****

ΤΑΙΝΙΑ ***

Ειρήνη

ΒΙΒΛΙΟ ****

ΤΑΙΝΙΑ ***

Αφροδίτη

ΒΙΒΛΙΟ *****

ΤΑΙΝΙΑ ***

Ολυμπία

ΒΙΒΛΙΟ ****

ΤΑΙΝΙΑ ***

Φλώρα

ΒΙΒΛΙΟ ****

ΤΑΙΝΙΑ **

Φωτεινή

ΒΙΒΛΙΟ *****

ΤΑΙΝΙΑ ****

Σαββίνα

ΒΙΒΛΙΟ *****

ΤΑΙΝΙΑ ***

***** άριστο
**** πολύ καλό

*** καλό

** έτσι κι έτσι

* χμ...

0 να λείπει το βύσσινο

• Τι μας έδωσε το λεξιπλάνο ταξίδι μας;

Το λεξιπλάνο ταξίδι μας μάς έδωσε πολλά κέρδη:

1) Την εμπειρία της συλλογικής ανάγνωσης με τις πολλαπλές της οπτικές

2) την απόλαυση του χιούμορ και της φιλοσοφικής ειρωνείας του Σαραμάγκου που πυροδοτούσαν τα δικά μας ανατρεπτικά σχόλια

3) τη μεταμόρφωση της ψυχρής σχολικής αίθουσας σε αίθουσα φυγής, ονείρου και κινηματογραφικών ψευδαισθήσεων

4) τη χαρά της ζεστής επαφής, της ισότιμης ανταλλαγής ιδεών και της συντροφικότητας σε μια πορεία πάνω και πέρα από τις καθορισμένες σχολικές μας ταυτότητες αυτές του καθηγητή-μαθητών

"Η ευχαρίστηση της ανάγνωσης"

"Συχνά παρατηρείται πολλοί μαθητές να καταστρέφουν τα σχολικά τους βιβλία στα προαύλια των σχολείων κατά το τέλος του σχολικού έτους. Σε άρθρο που θα δημοσιευθεί στη σχολική σας εφημερίδα να αιτιολογήσετε το παραπάνω φαινόμενο και να αναφερθείτε στους τρόπους που θα συμβάλουν στην αρμονική συνύπαρξη του βιβλίου με τα ηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης και γνώσης" (πανελλήνιες 2009)

Το βιβλίο στη σχολική πραγματικότητα συχνά μας απογοητεύει. Το "εικαστικό" βιντεάκι, με θέμα την ανάγνωση, το αφιερώνουμε σε όλους τους μαθητές για να πιστέψουν ότι το βιβλίο και άρα η ανάγνωση αποτελούν ευχαρίστηση.

Μιντιακοί προβληματισμοί...

Με αφορμή το άρθρο του Γ. Πανούση που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Eλευθεροτυπία (11-5-2009), σκεφτήκαμε ότι θα ήταν χρήσιμο να αναστοχαστούμε κατά πόσο ο κόσμος των ΜΜΕ έχει την ισχύ που του αποδίδουμε ή αντίθετα μας βολεύει αυτή η υπερβολική ενοχοποίηση για να απαλλαγούμε από συλλογικές ή ατομικές ευθύνες . Ίσως ο επαναπροσδιορισμός της κοινωνικότητάς μας να αποτελεί το βασικό όπλο για να ξανασυναντήσει το "εγώ" το "εμείς", μέσα από την πραγματική ζωή και όχι μέσα από την εικονική πραγματικότητα. Τα σχολεία όλων των βαθμίδων θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο άγγιγμα αυτής της πραγματικής ζωής, έτσι ώστε οι μαθητές να μη βιώνουν τη σχολική ζωή σαν ένα σόου τηλεοπτικό, από την πλευρά αποκλειστικά και μόνον του ΘΕΑΤΗ; Πιστεύω ότι τα σχολεία διαθέτουν ό,τι λείπει από τα Μ.Μ.Ε. Είναι η ζωή με σάρκα και οστά. Γιατί όμως δεν καταφέρνουν να «γοητεύσουν - μαγέψουν» τα παιδιά μας με τους μύθους της πραγματικότητας σε αντίθεση με τη μυθική πραγματικότητα των Μ.Μ.Ε. Μήπως η εξουσία των ΜΜΕ διδάσκεται ως Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και δεν παρέχονται τα μέσα στους νέους να την αμφισβητήσουν; Μεγάλη συζήτηση! Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα απαντήσουμε. Ερωτήματα όμως μπορούμε να θέσουμε.

Η δική μας ζωή ή των άλλων;

"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 11/05/2009

Η ανεκτική κοινωνία
δεν είναι κοινωνία
Μιχ. Μοδινός, Επιστροφή

Εχουμε άπαντες επ-αναπαυθεί στην εύκολη δικαιολογία. Για όλα τα στραβά και τ' ανάποδα η μοναδική υπεύθυνη είναι η τηλεόραση ή εν πάση περιπτώσει τα media. Δεν διαβάζει το παιδί, φταίει η τηλεόραση. Βλέπει σαπουνόπερες η γιαγιά, φταίει η τηλεόραση. Είναι κολλημένος στο ποδόσφαιρο ο πατέρας, φταίει η τηλεόραση. Η ακριβή κολόνια της κόρης, τα όνειρα για μαγευτικά ταξίδια της μητέρας, οι τσόντες, οι σπόντες, οι πολιτικές φιγούρες, όλοι και όλα είναι «παιδιά» και προϊόντα μιας οθόνης. Μοιάζει σαν τίποτα να μην υπάρχει γύρω από το τραπεζάκι της συσκευής. Δεν υπάρχει οικογένεια, δεν υπάρχει σχολείο, δεν υπάρχει γειτονιά, δεν υπάρχει κοινωνία, τελικά ούτε κράτος υπάρχει. Η τηλεόραση τα έχει καταβροχθίσει (ενώ κοιμόντουσαν;) και τώρα «παίζει» μόνη της.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν πραγματικά τα πιστεύουμε όλα τούτα. Αν έχουμε εκλάβει τις δικές μας αδυναμίες και ελλείψεις ως εγγενή δύναμη των media;

Η ΠΙΣΤΗ μεταφορά της πραγματικότητας, η ανακατασκευή της από τη διαμεσολάβηση των ΜΜΕ, η νέα κατασκευή με ουσιώδεις αλλοιώσεις των γεγονότων, η μυθοποιούσα και ειδωλοποιούσα οθόνη στηρίζονται σε ένα κρίσιμο προαπαιτούμενο, ότι έχουμε όλοι απο-δεχθεί την ισχύ «της κοινωνίας της εικόνας», ότι έχουμε (αφελώς;) ταυτίσει την πολιτική/ κοινωνική/ ηθική μας συνείδηση με τις δραματοποιημένες εικόνες που εκπέμπουν οι πάσης φύσεως χειριστές «της κοινωνίας της εικόνας».

ΕΧΟΥΜΕ αφήσει να μας κλέψουν τον πραγματικό κόσμο και να μας τον αντικαταστήσουν με μια φαντασιακή ου-τοπία. Ζούμε εν κενώ.

ΟΜΩΣ για όλα αυτά εμείς είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι. Πρέπει να πάρουμε το ρίσκο να «πηδήξουμε» έξω από τις γυάλινες αλήθειες των Μέσων και να ξαναβγούμε στην πραγματική ζωή.

ΠΡΕΠΕΙ -αν τους έχουμε ανάγκη- να διαμορφώσουμε μύθους έξω από τις εικονικές περσόνες και τις τεχνητές περιπέτειες των σίριαλ.

ΕΝΑΣ μπεσαλής φίλος αξίζει πολύ περισσότερο από τους άνκορμεν. Ενας ειλικρινής έρωτας αξίζει πολύ περισσότερο από τις playmate. Μια βαρκάδα στο αυγουστιάτικο δειλινό αξίζει περισσότερο από δεξιώσεις του κατεστημένου. Ένας διαμαρτυρόμενος πολίτης αξίζει πολύ περισσότερο από τον Τζέιμς Μποντ. Μια διαδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης αξίζει πολύ περισσότερο από τα διάφορα φιλανθρωπικά gala.

ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ πρότυπα, οι ζωντανοί μύθοι της ζωής μας βρίσκονται πλάι μας. Αν σβήσουμε την οθόνη κι αν κατεβάσουμε την ένταση των (όποιων) ήχων θα τους διακρίνουμε, και είμαι βέβαιος ότι θα τους (ξανα)αγαπήσουμε. Ετσι, ο ηλεκτρονικός μετα-άνθρωπος θα (ξανα)γίνει άνθρωπος χωρίς πρίζα αλλά με αυθεντικά αισθήματα.

Αντίο στα σχολεία μας......

αναπαραγωγή της γνώσης;

Κάποια από τα τριτάκια μας στην αυλή του σχολείου

Και κάποια άλλα στα δρομάκια του Πόρου

Από την ταινία του Θόδωρου Μαραγκού, "Μάθε παιδί μου, γράμματα"

Επιτέλους πραγματοποιούμε τα τελευταία μας βήματα μέσα σε μια τόσο αμφιλεγόμενη πορεία. Μια δύσκολη αλλά ταυτόχρονα και σημαντική εμπειρία. Που επί 12 έτη εμπλούτιζε την ποιότητα της ζωής μας. Γι’ αυτό λοιπόν, το τέλος αυτό δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε γεμάτοι από άγχος, δυσαρέσκεια και απέχθεια αλλά πρέπει να το δούμε από την οπτική γωνία μιας πρεμιέρας δηλαδή μιας παράστασης της οποίας τις πρόβες επαναλαμβάνουμε καθημερινά. Λόγω λοιπόν της πολύχρονης προετοιμασίας αξίζουμε να πετύχουμε...
Βάσω Κετσέ Γ1

Η παράσταση αρχίζει...

Τώρα που τελειώνουμε νιώθω απίστευτα κουρασμένη, εγκλωβισμένη, πηγμένη στο δωμάτιό μου, το οποίο έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης βιβλίων. Αυτά όμως τα συναισθήματα ξέρω ότι σε ένα μήνα θα είναι παρελθόν. Αυτό που μένει είναι μια γενική θλίψη. Η ιδέα ότι του χρόνου δε θα ξαναδώ τους συμμαθητές και τους καθηγητές μου με τρομάζει. Μέσα στα τρία χρόνια που πέρασαν έμαθα πολλά για τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές και εμένα την ίδια. Δεθήκαμε και μοιραστήκαμε τόσα πολλά, μα τόσα πολλά ...και όλα αυτά θα είναι μια ανάμνηση. Πραγματικά θα μου λείψετε πάρα πολύ!

Ανώνυμος Γ1 ..εγκλωβισμένη, πηγμένη στο δωμάτιό μου, το οποίο έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης βιβλίων

Νιώθω πως αυτή η χρονιά γέμισε την ψυχή μου με συναισθήματα. Καλά και κακά βέβαια. Από τη μια νιώθω θυμό, αγανάκτηση και πολύ-πολύ κούραση. Κούραση από το διάβασμα, το τρέξιμο, τα ξενύχτια και την πίεση. Ποιος τ’ αντέχει όλα αυτά; Όμως όταν τελειώσουν όλα αυτά, θα μας λείψουν κι’ αυτό θα είναι το χειρότερο γιατί δεν θα μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Δε θα μπορέσουμε να κάνουμε φάρσες, να χαζέψουμε στο μάθημα, να κοροϊδέψουμε τους καθηγητές ή τους συμμαθητές μας. Πάντως περάσαμε πολλά και με τους καθηγητές και τους συμμαθητές μας. Τώρα που τελειώνουμε θα ήθελα να κάνω μια πολύ μεγάλη αγκαλιά σε όλους. Για μένα τα μαθητικά χρόνια είναι τα καλύτερα !
Σας αγαπώ όλους πολύ και ευχαριστώ για τις αναμνήσεις
Φιλιά Λαουτάρη Ειρήνη Ήταν μια δύσκολη χρόνια για το σχολείο, αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα...
Παρόλα όμως τα εμπόδια σταθήκαμε στα πόδια μας και συνεχίσαμε...Όσο για τους καθηγητές, με μερικούς δέθηκα με άλλους όχι. Γενικά ήταν μια ωραία χρονιά, περάσαμε ωραίες στιγμές...
Θα μου λείψει
Ανώνυμος Γ1 Οι μέρες μας στο σχολείο τελειώνουν, τα συναισθήματα μας είναι μικτά και μπερδεμένα. Από την μία υπάρχει το συναίσθημα της χαράς που επιτέλους τελειώνουμε και από την άλλη το συναίσθημα της λύπης και των αναμνήσεων που θα μας γυρνούν ξανά πίσω. Τελικά θα μας λείψει.
Ανώνυμος

Θλίψη, κούραση, ταλαιπωρία, αγανάκτηση, απογοήτευση είναι λίγες από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν εμάς τους μαθητές λίγο πριν την αρχή των Πανελλαδικών εξετάσεων. Τα καθημερινά μαθήματα σιγά-σιγά τελειώνουν, το σχολείο επίσης τελειώνει μετά από χρόνια μουρμούρας της μαμάς για να σηκωθούμε το πρωί από το κρεβάτι και μεις με τη θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο να προσπαθούμε να σηκωθούμε και να βάλλομε με το ζόρι τα ρούχα μας. Ξαφνικά μετά από αυτές τις δυσάρεστες για κάποιους στιγμές να που ήρθε και το τέλος! Πανελλήνιες και μετά βγαίνουμε στη βιοπάλη αναζητώντας δουλειά και προσαρμόζοντας τις ανάγκες μας στα λιγοστά ψίχουλα που μας δίνουν για να επιβιώσουμε. Πως κάποιος μαθητής ,βλεποντας μια κοιωνία κατεστραμμένη, χωρίς μέλλον εργασιακό, να πετύχει σ’ αυτές τις εξετάσεις και να αρχίσει τη νέα του ζωή δουλεύοντας; Είναι δύσκολα τα πράγματα σήμερα αλλά δεν είναι σωστό να τα παρατάμε για κανένα λόγο! Keep in trying. Αντίο στα σχολεία μας Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο. Και αν λίγοι το λένε, ευχαριστώ για τις καλές και κακές στιγμές!

Σαβίνα Κατσαμάκη Γ1 Αντίο στα σχολεία μας.....

Ήμουν κι’ εγώ εδώ!
Ύστερα από τόσα χρόνια, πίσω από ένα θρανίο, μπροστά από ένα βιβλίο, σκέφτεσαι κάθε λίγο και λιγάκι άντε να χτυπήσει το κουδούνι να τελειώνουμε ... Kι όμως φέτος τελειώνει σε λίγες μέρες ... και σκέφτεσαι μα κιόλας πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός από εκείνο το πρώτο κουδούνι; Ντριν...! την πρώτη μέρα το κουδούνι, και έχεις τόση αγωνία, τόσο άγχος και κάθε μέρα είναι σαν την πρώτη, μα ταυτόχρονα τόσο διαφορετική. Αγαπάω το σχολείο, ναι το αγαπάω. Το συγκεκριμένο όμως το λατρεύω και το εκτιμάω ιδιαίτερα... όχι το κτίριο, το σχολείο γενικά, το δικό μας 10ο λύκειο Πειραιά ...! Θυμάμαι πάντα ήθελα να πάω σε αυτό το σχολείο. Το κοίταζα κι έλεγα: «τι σχολείο ,τι ήρεμοι άνθρωποι είναι αυτοί;» Φιλικοί, έτοιμοι να σε βοηθήσουν, γεμάτοι καλοσύνη. Μέσα από την πλάκα, το γέλιο, το θυμό και την νύστα τις πρώτες ώρες, πέρασα πολύ ωραία. Έκανα λίγους φίλους, λίγους και εκλεκτούς. Τόσο καιρό βλεπόμαστε κάθε μέρα, 7 ώρες το εικοσιτετράωρο, επίσης και το Σαββατοκύριακο. Ε! είναι λίγο; Ενώνεσαι με τον άνθρωπο, τον βάζεις στην καθημερινότητά σου κι άντε να τον αποχωριστείς μετά . Αυτά τα λίγα .Θα ήθελα να γράψω κι άλλα όμως αυτά αρκούν. Με αγάπη για το μοναδικό μας Λύκειο...
Ευσταθιάδου Πωλίνα Γ1

Αυτό που θα μου λείψει πραγματικά από το σχολείο είναι η αίσθηση του να κάθεσαι στο θρανίο και να ακούς τον καθηγητή να παραδίνει. Ακόμα θα μου λείψει η αίσθηση του να ξυπνάς το πρωΐ για να έρθεις στο σχολείο και τελικά να μένεις απέξω, γιατί κλείδωσαν οι πόρτες. Το μεγάλο παράπονό μου πάντως ήταν και θα είναι η πενθήμερη.

Ανώνυμος Γ2

Η γεύση που μου άφησε η φετινή χρονιά, η τελευταία των μαθητικών μου χρόνων, με λύπη μπορώ να πω πως είναι γλυκόπικρη. Πικρή λόγω της κατάληψης και του ότι χάθηκε η ευκαιρία να πάμε πενθήμερη και γλυκιά, γιατί θα έχω πολλούς λόγους να θυμάμαι συγκεκριμένα τη χρονιά αυτή..Τα μαθητικά χρόνια δεν γυρνάνε πίσω. Και αυτό είναι που τα κάνει τόσο σημαντικά και αξέχαστα. Αξέχαστα και τα συναισθήματα που ένιωσα.
Aνώνυμος Γ2

Η γεύση που μου άφησε η φετινή χρονιά, που για μένα ήταν η τελευταία στο σχολείο, είναι γλυκόξινη. Γλυκιά, γιατί τελειώνει το σχολείο και γιατί θα έχω την ευκαιρία να πάω σε κάποια σχολή που θα με βοηθήσει να αποκατασταθώ επαγγελματικά αλλά και να διευρύνω τους ορίζοντές μου. Από την άλλη μεριά είναι ξινή, γιατί δεν θα ξανανιώσω το συναίσθημα του να βρίσκομαι σε μια σχολική αίθουσα/τάξη. Επίσης είναι ξινή, γιατί το πιο πιθανό είναι να αποχωριστώ από πολλά παιδιά και φίλους κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο, αυτή η ξινή πλευρά οφείλεται και στην απομάκρυνση από τους καθηγητές, που όσο κι αν μερικές φορές νευριάζαμε μαζί τους, θα μας λείψουν. Γενικά, πιστεύω πως ήταν κάτι μοναδικό το σχολείο.

Ανώνυμος Γ2

Να 'μαστε λοιπόν, σήμερα στην Γ' Λυκείου, μια βδομάδα πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις. Είναι η τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς. Κάθε άλλη χρονιά η μέρα αυτή θα φάνταζε πολυπόθητη. Φέτος όμως τα πράγματα είναι ολότελα διαφορετικά. (....) Η σημερινή μέρα αποτελεί ένα σημαντικό σταθμό στη μαθητική μου ζωή, γι' αυτό και η καρδιά μου είναι πλημμυρισμένη από συγκίνηση. (....) Τη στιγμή αυτή, καθώς αναπολώ τα παλιά, ένα πλήθος αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου....Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις ατέλειωτες ώρες μαθήματος; Τις εξετάσεις; Τα παιχνίδια στην αυλή;Τις εκδρομές; Τα διαλείμματα; Τις πλάκες με τους συμμαθητές μου; Τους καθηγητές μου; Τι απ' όλα αυτά; Όλα μου είναι ευχάριστα και όλα με συγκινούν. Διάβασμα αρκετό, αγώνες για να βγούμε οι "πρώτοι" της τάξης, λύπη στην αποτυχία, το μειδίαμα του θριάμβου στην επιτυχία... Με πιάνει μεγάλη θλίψη και άγχος με την ιδέα ότι δε θα τα ξαναβιώσουμε όλα αυτά. (....) Και οι καθηγητές όμως! Κι αυτοί θα μου λείψουν. Τόσα χρόνια κοντά μας αποτελούν κομμάτι της ζωής μας. Μπορεί να υπήρχαν μερικές διαφωνίες καθώς και αρκετές δύσκολες στιγμές, παρόλα αυτά οι ευχάριστες ήταν πολύ περισσότερες κι αυτές είναι που μένουν. Πραγματικά, είμαι πολύ περήφανη που φοίτησα σ' αυτό το Λύκειο και πιστεύω ότι η φοίτησή μας σε κάποιο άλλο δεν θα μας έδινε τόσα πολλά. Οι καθηγητές, αν και αυστηροί σε κάποια θέματα, ήταν και είναι κοντά μας και νιάζονται για τους μαθητές τους κι αυτό μας το έδειξαν πολλές φορές και με τη διοργάνωση αξιόλογων εκδηλώσεων που μας άγγιξαν και μας συγκίνησαν όλους. Τέτοιες στιγμές με έκαναν περισσότερο περήφανη για το σχολείο μου και με έκαναν να ξεχνώ όλες τις κακές στγμές. Το μόνο παράπονο που έχω, όχι μόνο εγώ, είναι το γεγονός ότι δεν πήγαμε πενθήμερη εκδρομή. (...) Αυτή είναι, ίσως, η μοναδική πικρία που θα μου μείνει απ' το σχολείο. (...) Θα μου λείψουν όλοι και όλα πάρα πολύ.

Σοφία Ρούστα Γ2

Για την αντιγραφή Ελένη Κυριμκύρογλου, Ειρήνη Λιβανού.

Για πληροφορίες σχετικά με τις πανελλήνιες εξετάσεις (θέματα, μηχανογραφικό....) επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του σχολείου στη διεύθυνση: http://10lyk-peiraia.att.sch.gr/

Η "φωνή της Ελλάδας" έσμιξε με τις φωνές των παιδιών μας!

Τα ραδιοκύματα της ΕΡΤ ταξίδεψαν τις φωνές των παιδιών μας απόψε από τις 9 ως τις 10 σ'όλο τον κόσμο. Το ραδιοφωνικό πρόγραμμα της ΕΡΤ που απευθύνεται στους απόδημους Έλληνες, "Η φωνή της Ελλάδας", αφιέρωσε μια ώρα στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο με καλεσμένους τους μαθητές που συμμετείχαν στην εκδήλωση του 6ου Λυκείου Καλλιθέας και του 10ου Λυκείου Πειραιά στο Μουσείο Μπενάκη στις 21 Μαρτίου.Η Μαρία Μαστρονικόλα και η Στέφη Γιαννακοπούλου από το 6ο και ο Βασίλης Ψίλης και η Σοφία Καρακάση από το 10ο μίλησαν για το Ρίτσο και την εμπειρία τους από την εκδήλωση και μετέδωσαν, πιστεύω, την ίδια συγκίνηση που νιώσαμε και στην παράσταση διαβάζοντας τα ποιήματά του. Πάνω απ'όλα, όμως, έδειξαν πως ο Ρίτσος είναι πια δικός τους, τούς δίνει αισιοδοξία και θέληση για ζωή (Στέφη), τους βοηθά να καταλάβουν δικά τους βιώματα (Βασίλης), και μέσω αυτού η ποίηση έγινε πια μέρος της ζωής τους(Μαρία), νιώθουν την αξία της στην πράξη(Σοφία), έμαθαν να βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά.
Η Ειρήνη Λιβανού μίλησε με ζέση για την προσπάθεια και την προθυμία τους καθώς και για τη σημασία της εμπιστοσύνης που έδειξαν με την ανάθεση αυτή οι υπεύθυνοι του Μουσείου Μπενάκη, Δημήτρης Αρβανιτάκης και Λιάνα Τσομπάνογλου, τους οποίους ευχαρίστησε μαζί με την Αγγελική Κώττη και έδωσε περιεκτικά το στίγμα του αγώνα των δημόσιων σχολείων για καλλιτεχνική έκφραση. Η φωνή της Στέφης έκλεισε την εκπομπή με την ίδια υπέροχη a capella ερμηνεία του κομματιού από το "Καπνισμένο τσουκάλι".
Ευχαριστούμε όλους σας, καθώς και την ΕΡΤ για την εμβέλεια που έδωσε στις φωνές σας, στη φωνή μας.
Συντονιστείτε κι αύριο βράδυ για τη συνέχεια την ίδια ώρα στην ΕΡΤ: http://tvradio.ert.gr/radio/liveradio/voiceofGreece.asp

Δύσκολες ώρες στην εντατική..

"Δεν έχω δει πιο γλυκό άνθρωπο", έλεγε ο Διονύσης Σαββόπουλος. "Η λαϊκή αριστοκρατία αυτοπροσώπως. Πάνω από δώδεκα χρόνια ήμασταν μαζί, σε κέντρα, ταξίδια, περιοδείες στο εξωτερικό".
"Απορώ ποὺ βρήκε ο Ευγένιος Σπαθάρης το σθένος να στοχεύσει τόσο ψηλά στην τέχνη του, το Θέατρο Σκιών, ενώ η Ελλάδα τρέκλιζε πάντα ανάμεσα στην τραγωδία και το ξεσάλωμα", συμπλήρωσε ο Σαββόπουλος.




(Από την εκπομπή ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ του Δ. Ναχμία, ΕΡΤ)

«Έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που ζει μέσα στην παράδοση. Που αφομοιώνει ιδέες και τις περνάει και στην τέχνη του», είπε. «Η κολόνα δεν είναι ελληνική επινόηση. Είναι αιγυπτιακή. Εμείς όμως ανατρέψαμε τον τρόπο που φτιάχτηκε. Την κάναμε πιο λεπτή στο επάνω μέρος- σε αντίθεση με την αιγυπτιακή που ήταν λεπτότερη κάτω. Ο Ευγένιος είχε αίσθηση αυτού του καθήκοντος. Αισθανόταν την ιστορία σαν ποτάμι που παρασύρει μέσα του τα πάντα, από νούφαρα μέχρι ξύλα». (εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ")

Ο Ευγένιος Σπαθάρης για τον Καραγκιόζη και την τέχνη του:

«O Καραγκιόζης αντιπροσωπεύει τον ελληνικό λαό σε όλες του τις εκδοχές. Είναι καλόκαρδος, αισιόδοξος και βασανισμένος. Τι αφορά τον λαό που δεν το έχει ο Καραγκιόζης; Και ξυπολησιά και πείνα και παλικαριά- τα πάντα».

(Από την εκπομπή ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ του Δ. Ναχμία, ΕΡΤ)

http://www.youtube.com/watch?v=uE2IxiL9olc
http://www.youtube.com/watch?v=NcbAyil71MY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=uKN-HNpazIg....

«Ο πατέρας μου ήξερε την τέχνη, αλλά εμένα με προόριζε για αρχιτέκτονα. “Το παιδί δεν ξέρει να βαστήξει τη φιγούρα”, έλεγε και δεν με άφηνε να τον βοηθήσω». Εγώ λαχταρούσα να πιάσω τις φιγούρες. Από το 1942 που ξεκίνησα σιγά-σιγά μαζί του κάναμε 15 “ηρωικά έργα”. Αρχισα να διαβάζω τα βιβλία Iστορίας από την τρίτη δημοτικού και μετά και έγραφα έργα ολόκληρα πάνω στην Ιστορία μας. Είχα ανεβάσει 45 έργα. Το αγάπησα το θέατρο και όλοι λέγανε “ο Ευγένιος να μας παίξει‘‘. Οι παλιοί καραγκιοζοπαίχτες, ο Μανωλόπουλος, ο Μόλας, έπιασαν τον πατέρα μου και του είπανε “το παιδί θα γίνει μεγάλος καλλιτέχνης, να το προωθήσεις”».«Και τους αγάπησα όλους τους ήρωες, όλοι τους είναι παιδιά μου. Στη Ζάκυνθο μου λέγανε “μην τολμήσεις να βγάλεις τον Νιόνιο έξω κι εγώ βέβαια τον έβγαλα κύριο. Στη Ρούμελη έπαιζα παραπάνω μπαρμπα-Γιώργο»«Στην Αθήνα είχαμε, θυμάμαι, κάθε μέρα παράσταση εδώ στου Χαϊμαντά ή σε ένα βενζινάδικο που είχε μια μεγάλη αίθουσα στην Ερυθραία ή καμιά φορά στα Παναθήναια, στην Κηφισιά.Γύρισα όλη την Ελλάδα πιθαμή προς πιθαμή. Πήγα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, στη Ρωσία, στην Αμερική. Στο εξωτερικό πηγαίναμε για ένα μήνα με τον Θανάση Φωτιάδη. Εκανα θυσίες για το θέατρο.Στη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί δεν ήθελαν να παίζω “ηρωικά” έργα. Μια μέρα με πήγαν στην Κομαντατούρ για να μου κάνουν συστάσεις. Ελα όμως που ο διερμηνέας έμενε κάτω από το σπίτι μου. “Τι κάνεις εσύ εδώ;”, με ρωτάει. Από εκείνη τη μέρα και για ένα μήνα με πήγαινε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια και έπαιρνα φαγητό για όλη την οικογένεια από το εστιατόριο των Γερμανών αξιωματικών. Με πήγαν και δύο φορές στην Αίγινα με δεμένα μάτια για να θεατρίσω το γερμανικό λαό. Από εκεί κι έπειτα εξαφανίστηκα». (πηγή: e-tipos)

Η ενασχόληση με άλλες τέχνες

Πολύπλευρος καλλιτέχνης, καταπιάστηκε με διαφορετικά καλλιτεχνικά είδη εκτός από το Θέατρο Σκιών (υποκριτική, σκηνοθεσία, σκηνογραφία, ζωγραφική), ταξίδεψε τον Καραγκιόζη σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης και τον έβαλε στα... σαλόνια της τέχνης. Του έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστεί με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής του (Μάνο Χατζιδάκι, Ραλλού Μάνου, Γιάννη Τσαρούχη), με τραγουδιστές και συνθέτες (Σταύρο Ξαρχάκο, Διονύση Σαββόπουλο, Σοφία Βέμπο), σκηνοθέτες και συγγραφείς (Ιάκωβο Καμπανέλλη, Μίμη Κουγιουμτζή), τον έκανε θέατρο, δίσκο, βιβλίο και τηλεοπτική εκπομπή.
Παράλληλα «αλώνιζε» την Ελλάδα απ άκρη σ' άκρη, τον γνώρισε σε κάθε Ελληνα ξεχωριστά και σε όλους μαζί, κάνοντάς τον σύμβολο, ιδέα, τραγούδι. Οπως και να χει ο Ευγένιος Σπαθάρης, η φωνή του Καραγκιόζη, ο λόγος του, η σκέψη του, μεγάλωσε μαζί μας, όπως και ο ήρωάς του αλλά και όλοι οι ήρωες που εξαιτίας του ζωντάνεψαν πίσω από τον μπερντέ.

(πηγή: ΕΘΝΟΣ)

http://www.karagiozismuseum.gr/spatharides/eugenios_spatharis_motions.htm
Όλοι μας είμαστε, μαζί με τον Καραγκιόζη, το Κολλητήρι, το Μπάρμπα Γιώργο, το Σταύρακα, το Μορφονιό και τους άλλους ήρωες του Θεάτρου Σκιών, στο πλευρό του μεγάλου δημιουργού, που συντρόφεψε γενιές Ελλήνων.

''Δεν είναι μόνο αριθμοί"

Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (Δ.Ο.Μ) και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (ΥΑ) παρουσίασαν την ελληνική έκδοση ενός νέου εκπαιδευτικού εργαλείου για τη μετανάστευση και το άσυλο.Το εκπαιδευτικό υλικό με τον τίτλο "Δεν είναι μόνο αριθμοί"έχει σχεδιαστεί για να ενημερώσει τους νέους γύρω από τα βασικά ζητήματα που φορούν τη μετανάστευση και το άσυλο στην Ε.Ε και κυκλοφορεί σε 20 περίπου γλώσσες.

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την παρουσίαση του συγκεκριμένου υλικού και να το αποκτήσω. Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο το οποίο απευθύνεται σε μαθητές 12-18 ετών, με αντίστοιχες δραστηριότητες για κάθε επίπεδο. Η βασική φιλοσοφία των φορέων που πήραν τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία βασίζεται στο γεγονός ότι η μετανάστευση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά μέσω των αριθμών και των στατιστικών δεδομένων, αλλά κυρίως μέσα από την ανθρώπινη διάσταση δηλαδή πρέπει να αναδείξουμε ότι πίσω από τους αριθμούς κρύβονται ανθρώπινες ιστορίες.

Οι ομιλητές προσπάθησαν να αναπτύξουν τον προβληματισμό τους σχετικά με τη συμβολή του σχολείου σε ζητήματα ευαισθητοποίησης των μαθητών γύρω από την μετανάστευση και την προσφυγιά. Εστίασαν κυρίως στον τρόπο που τα ανθρώπινα δικαιώματα διδάσκονται μέσα από τα διαφορετικά αντικείμενα και αναρωτήθηκαν εάν η διδασκαλία τους οφείλει πλέον να γίνεται με κάποιο «υποχρεωτικό» μάθημα.. Μεγάλη συζήτηση για να απαντηθεί ένα τέτοιο ερώτημα στο πλαίσιο μιας ενημερωτικής συνάντησης. Πάντως αξίζει τον κόπο να αναζητήσει κανείς το εγχειρίδιο και το DVD που το συνοδεύει και να το εντάξει στις τάξεις του. (http://www.unhcr.gr/ :η διεύθυνση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στην οποία υπάρχει το έντυπο υλικό)

Το εξώφυλλο και η σελίδα με τα περιεχόμενα.

Μάης του '68

Mur blanc = Peuple muet
(Λευκός τοίχος = Λαός χωρίς φωνή)

Θεματική βραδιά, Μεγάλες νύχτες, Μικρά πρωϊνά (Μάης '68), Στέλιος Κούλογλου, ΕΤ1
http://www.youtube.com/watch?v=__1LZ6OY3pc

http://www.youtube.com/watch?v=L8uVchYNB3Q
http://www.youtube.com/watch?v=WEaUPU_YCqI........

Ο όρος Μάης του '68 (γνωστός και ως Γαλλικός Μάης) περιγράφει την πολιτική και κοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των μηνών Μαϊου - Ιουνίου του 1968. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από κινητοποιήσεις των Γάλλων μαθητών και φοιτητών, επεκτάθηκαν με γενική απεργία των Γάλλων εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που άρχισε να παίρνει διαστάσεις επανάστασης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ.

Το χρονικό του καυτού Μάη του 68, από την Παρασκευή 3 Μαΐου, που άρχισαν οι πρώτες αψιμαχίες, ως την εκκένωση της Σορβόνης και του θεάτρου του Οντεόν στα μέσα Ιουνίου.

· Παρασκευή 3 Μαΐου 1968: Εκκένωση της Σορβόνης. Στο Καρτιέ Λατέν, τα CRS δέρνουν τους φοιτητές. Οι διαδηλωτές αντεπιτίθενται και ρίχνουν τις πέτρες του δρόμου τραγουδώντας την "Διεθνή."
· Δευτέρα 6 Μαΐου 1968: Το ξεσήκωμα κι οι ταραχές. Οι αστυνομικοί ρίχνουν δακρυγόνα. Οι νέοι κι οι νέες προσπαθούν να εξηγήσουν στα μεγαλύτερα άτομα τους λόγους της εξέγερσής τους. Ο Da niel Cohn-Bendit ρητορεύει μ' ένα μεγάφωνο.
· Τετάρτη 10 Μαΐου 1968: Η πρώτη νύχτα των οδοφραγμάτων. Αυτοκίνητα που καίγονται. Η αστυνομία στους δρόμους. Ο πρωθυπουργός Georges Pombidou δηλώνει "αποφάσισα η Σορβόνη να ανοίξει από τη Δευτέρα."
· Δευτέρα 13 Μαΐου 1968: Δηλώσεις του Georges Seguy, γραμματέα της CGT. Πλήθη κόσμου στους δρόμους. Οι φοιτητές ξανακαταλαμβάνουν την Σορβόνη.
· Τρίτη 14 Μαΐου 1968: Οι μεταλλουργοί εργάτες μπαίνουν στην απεργία. Συνελεύσεις στα εργοστάσια.
· Τετάρτη 15 Μαΐου 1968: Το θέατρο Οντεόν καταλαμβάνεται από το πλήθος του κόσμου. Απεργία στα μέσα μεταφοράς: κενοί οι σιδηρόδρομοι. Ο Daniel Cohn-Bendit απελαύνεται στην Γερμανία.

· Παρασκευή 24 Μαΐου 1968: Η νύχτα των ταραχών: αυτοκίνητα που καίγονται, ασθενοφόρα, σωροί από πέτρες στους δρόμους. Η συνάντηση στο Charlety με τη συμμετοχή του Pierre Mendes France.
· Τρίτη 28 Μαΐου 1968: Ο François Mitterrand δηλώνει: "Προτείνω να τοποθετηθεί μια προσωρινή κυβέρνηση." Έλλειψη βενζίνης, κενές οι αντλίες στα βενζινοπωλεία: άνθρωποι που σπρώχνουν τα αυτοκίνητά τους.
· Πέμπτη 30 Μαΐου 1968: Οι εργάτες επιστρέφουν στις δουλειές τους.
· Παρασκευή 14 Ιουνίου: Εκκένωση του θεάτρου του Οντεόν.

Συνθήματα της εξέγερσης
Απαγορεύεται το απαγορεύεται.
Η Φαντασία στην Εξουσία
Να 'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο.
Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο.
Η ανία είναι αντεπαναστατική.
Δεν θα αξιώσουμε τίποτα, δεν θα ζητήσουμε τίποτα. Θα πάρουμε, θα καταλάβουμε.
Το αφεντικό έχει ανάγκη εσένα, δεν τον έχεις εσύ ανάγκη.
Εργαζόμενε: Είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα.
Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την.
Η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους.

Τα γεγονότα μπορεί να κατέληξαν σε πολιτική αποτυχία, αλλά είχαν τεράστιες κοινωνικές συνέπειες: μπορεί να μη διήρκεσαν ένα μήνα, αλλά ο όρος Μάης του '68 έγινε συνώνυμο με την αλλαγή των κοινωνικών αξιών. Στη Γαλλία, θεωρείται ως σημείο-σταθμός για τη μετάβαση από το συντηρητισμό (θρησκεία, πατριωτισμός, σεβασμός στην εξουσία) στις φιλελεύθερες ιδέες ( ισότητα, ανθρώπινα δικαιώματα, σεξουαλική απελευθέρωση). Στην Ευρώπη, αποτέλεσαν έμπνευση για παρόμοιους κοινωνικούς αγώνες αλλά και αφορμή για ρήξη ορισμένων κομματιών του σοσιαλιστικού κινήματος με τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα.

Το πρωτοσέλιδο της γνωστής εφημερίδας "Liberation", το Μάιο του 2008, (στην επέτειο των 40 χρόνων) αναρωτιέται τι απέμεινε, 40 χρόνια μετά, από την σεξουαλική απελευθέρωση και κατά πόσο η κοινωνία επωφελήθηκε από τις διεκδικήσεις της γενιάς του Μάη του '68. ( Η μετατροπή της συλλογικότητας σε ατομικότητα μέσω του χρόνου. Προσωπική ερμηνεία της Ελένης Κυριμκύρογλου, με τη ματιά και της κοινωνιολόγου).

Δείτε κι αυτά:
http://www.dailymotion.com/video/x8fl1o_retrospective-evenements-30-ans-mai_lifestyle

http://www.dailymotion.com/video/x5ds1e_slogans-mai-68_creation

Η ανάρτηση αυτή έγινε σε συνεργασία με την Ελένη Κυριμκύρογλου.

http://www.deljehier.levillage.org/mai_68.htm (chansons de Mai 68)

Προστέθηκε εκ των υστέρων και ευχαριστούμε τη Λίλα Τζέτζου που μας το γνωστοποίησε στο σχόλιό της.