
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
Εφημερίδεες!!

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010
Έξοδος


" θάνατο των άστρων"
Αντιγράφουμε από τον οδηγό του Ιδρύματος
"Τα άστρα, όπως και κάθε τι άλλο στο Σύμπαν, γεννιούνται, εξελίσσονται και κάποια στιγμή πεθαίνουν. Στα τελευταία στάδια της ζωής τους όλα τα άστρα μετατρέπονται σε κόκκινους γίγαντες. Το στάδιο αυτό είναι ο προθάλαμος του θανάτου τους... Κόψτε κάποιο λουλούδι. Δοκιμάστε ένα φρούτο. Χαιδέψτε το πρόσωπό σας. Όλα αυτά είναι κομμάτια κάποιου άστρου.Ο Ήλιος μας, η Γη μας και τα πάντα πάνω της δημιουργήθηκαν από αστρουλικά που εκτοξεύθηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια από κάποια καταστρεφόμενη αστρική έκρηξη σουπερνόβα. Ο θάνατος των άστρων είναι ταυτόχρονα ένα τέλος και μια αρχή. Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη..."
Ακολουθώντας την προτροπή του οδηγού, μετά την παράσταση, πήγαμε στη μαρίνα του Φλοίσβου για να κάνουμε μια σύντομη πρακτική εφαρμογή και να δοκιμάσουμε κατά πόσο είμαστε αστρόσκονη. Έχουμε τεκμήρια που αποδεικνύουν ότι δε μείναμε στη θεωρία, αλλά περάσαμε στην πράξη.
Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010
Ένα ευχαριστώ καρδιάς
Στην πολύχρονη αυτή διαδρομή υπήρξαν και δύσκολες στιγμές… όμως οι εκπαιδευτικοί της γενιάς μου ευτυχήσαμε, περισσότερο στη δεκαετία του 80 και λιγότερο στη δεκαετία του 90, να ζήσουμε ένα σχολείο ζωντανό, με μαθητές διεκδικητικούς, πολιτικοποιημένους, με μαθητές που ήξεραν ή τους «επιτρεπόταν» να ονειρεύονται, με καθηγητές που έκαναν αισθητή την παρουσία τους στις συνεδριάσεις των συλλόγων, που διατύπωναν τη γνώμη τους χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος….είχαμε πολλές φορές ιδεολογικές συγκρούσεις αλλά ο καθένας αντιμετώπιζε με σεβασμό τον άλλο και ποτέ αυτές δεν στάθηκαν αφορμή για διενέξεις μεταξύ μας….όταν τελείωναν οι ατέλειωτες αυτές συζητήσεις είμαστε και πάλι φίλοι….ίσως και γι’ αυτό – όπως μου είπε και ο φίλος και συνάδελφος από τα παλιά Κώστας Γεωργιάδης - «καλά και δημιουργικά χρόνια» και σένα, Κώστα, τώρα που φεύγεις και συ - οι φιλίες εκείνες άντεξαν στο χρόνο.
Στα χρόνια αυτά έκανα πολύτιμους φίλους, που ξέρω πως, ακόμη κι αν δεν τους βλέπω συχνά, θα τους έχω και θα με έχουν κοντά τους όποτε χρειαστεί. Ευτύχησα να αποκτήσω όλα αυτά τα χρόνια φίλες με απίστευτη γενναιοδωρία: Αρετή, Μαρία, Ελένη, Λίλα, Αγγελική, Ελένη, Μάνια ευχαριστώ που υπήρξατε, υπάρχετε και είμαι σίγουρη ότι θα εξακολουθήσετε να υπάρχετε στη ζωή μου.
Αυτή τη γενναιοδωρία θα τη νιώσατε όλοι όσοι βρεθήκατε στην αίθουσα εκδηλώσεων στις 9 Οκτωβρίου. Εκεί ήταν όλες οι φίλες μου…Η Ελένη και η Μάνια μού «έστησαν» μια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση τέτοια που θα ονειρεύονταν όλοι όσοι φεύγουν από την εργασία τους... Μου χάρισαν μια συγκλονιστική βραδιά γεμάτη αγάπη, νοσταλγία, συγκίνηση, ευαισθησία....
Ελένη, Μάνια σας είμαι ευγνώμων και για τη συγκεκριμένη βραδιά αλλά και για όλες τις όμορφες και δύσκολες στιγμές που περάσαμε μαζί। Μου είστε πολύτιμες. Για τη βραδιά του (απο)χαιρετισμού ευχαριστώ τους διευθυντές μου και φίλους πια τον κ. Ιωακειμίδη Ιωακείμ, τον κ. Λεοντάρα Μανώλη, τον κ. Παναγιωτόπουλο Ηλία και όλους τους συναδέλφους – παλιούς και νέους - που διέθεσαν το σαββατόβραδό τους και με κάθε τρόπο μου έδειξαν την αγάπη τους. Σας αγαπώ και θα σας θυμάμαι πάντα. Ευχαριστώ για τη βραδιά όλους τους μαθητές μου παλιούς και νέους για την παρουσία τους και την αγάπη τους. Ελένη (Τσαπρώνη), ευχαριστώ και για τη συμβολή σου στην εκδήλωση: ο χαιρετισμός και το τραγούδι στα Λατινικά, η συμμετοχή σου στη χορωδία ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα…. Αγαπημένη μου Ελένη, (μαθήτρια) σ’ ευχαριστώ πολύ και για τη διασκευή του πιο καλού του μαθητή… Θεοδοσία μου, εκτός των άλλων σ’ ευχαριστώ και για το συντονισμό της χορωδίας…
Ευχαριστώ, Ελένη (Κυριμκύρογλου), και για το τελευταίο βίντεο που μου αφιέρωσες, το οποίο ήθελα να ανεβάσω εδώ – δεν μου έκανε όμως τη χάρη ο δαίμων της «μεταφόρτωσης» -, γιατί με συγκινεί αφάνταστα η αισθαντικότητα της Στέφης, η ποίηση του Ρίτσου, αλλά κυρίως γιατί μου θυμίζει μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της επαγγελματικής μου διαδρομής, μια και προέρχεται από εκείνη τη μαγευτική βραδιά στο Μουσείο Μπενάκη, για την οποία ευχαριστώ από καρδιάς την Αγγελική Κώττη – ναι, Αγγελική, κι εγώ δεν θέλω να χαθούμε – τη Λίλα, το Διονύση, την Άννα – μακάρι να ξαναβρισκόμαστε…εγώ πάντως είμαι διαθέσιμη – και όλα εκείνα τα γλυκά παιδιά της Καλλιθέας στα οποία εύχομαι κάθε επιτυχία στη ζωή τους. Σας αγαπάω και θα σας θυμάμαι! Ευχαριστώ επίσης και τις διαδικτυακές φίλες Roadartist και Κατερίνα για τις ευχές τους.
Η συγκίνηση, η θλίψη και ο πόνος τη στιγμή που αποχωριζόμουν τους φίλους, τους συναδέλφους, τους μαθητές και τις μαθήτριές μου δεν μου επέτρεψαν να εκφράσω τα συναισθήματα που πλημμύριζαν την ψυχή μου εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό και επέλεξα μέσα από αυτή τη σελίδα να πω από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι με αγκάλιασαν, με ανατροφοδότησαν, με πίστεψαν και συμπορεύτηκαν στην προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ανοιχτού στην κοινωνία σχολείου, ανοιχτού στη δημιουργία και στον πολιτισμό, ενός σχολείου που θα προετοίμαζε, μέσα από δημοκρατικές λειτουργίες, πολίτες ευαισθητοποιημένους, σκεπτόμενους και ικανούς.
Με τους συναδέλφους που μοιραστήκαμε - κατά καιρούς – τις ίδιες ιδέες και αξίες και τα ίδια όνειρα προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια σχολική κοινότητα αλληλεγγύης, ευγένειας, αξιοπρέπειας, ήθους, σεβασμού, πνευματικής προσφοράς, ανοχής και ανεκτικότητας. Μαζί διαμορφώσαμε την ταυτότητα αυτού του σχολείου, με συλλογικότητα και χωρίς ανταγωνισμούς, με μόνο κριτήριο την προκοπή των μαθητών μας.
Υποφέρω αφάνταστα που απομακρύνομαι από το χώρο και τον τόπο που καταξιώθηκα επαγγελματικά, από τον τόπο που κατέθεσα κομμάτια ψυχής και ζωής. Φεύγω «χορτασμένη» από ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα, που στήριξαν τις όποιες προσπάθειές μου και μου έδιναν κουράγιο και δύναμη για το καλύτερο...
...Ανοίγω μια πελώρια αγκαλιά για όλους τους μαθητές και όλες τις μαθήτριές μου που όλα αυτά τα χρόνια μού έδιναν δύναμη, ζωντάνια, κουράγιο και εγρήγορση να μάχομαι – πέρα από τη διδασκαλία της σχολικής τάξης – για τη διαμόρφωση πολύπλευρων χαρακτήρων που καταξιώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη και κάνουν τη ζωή άξια να τη ζεις। Θέλω να πω σε όλους σας ότι η παρουσία σας θα παραμείνει ζωντανή στη μνήμη της καρδιάς μου. Να σας διαβεβαιώσω για την άπειρη αγάπη, εκτίμηση και αποδοχή που εισέπραξα από όλους σας. Να σας πω ότι αποτελείτε μέρος πολύτιμο της ζωής μου, αφού κοντά σας ένιωσα την αγάπη, τη ζεστασιά και την ανθρωπιά.
...Αν και σωματικά μακριά, πνευματικά και ψυχικά θα είμαι – όπως πάντα – στο πλευρό όλων σας, στη διάθεσή σας οποιαδήποτε χρονική στιγμή, στην αγάπη της καρδιάς σας.
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010
Λήθη και θέαμα

Από την ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ Ελευθεροτυπία 14-10- 2010
"Η μεγαλύτερη επιχείρηση διάσωσης ύστερα από εργατικό ατύχημα στην ιστορία της ανθρωπότητας συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς χθες το βράδυ, on line πάντα στους δέκτες εκατομμυρίων θεατών, σ' όλο τον πλανήτη. ΟΙ 32 Χιλιανοί κι ένας Βολιβιανός μεταλλωρύχοι έζησαν 69 ολόκληρες ημέρες σε βάθος περίπου 700 μέτρων -όσο ένας ουρανοξύστης 200 ορόφων- περιμένοντας τον θαλαμίσκο «Φοίνιξ», ο οποίος σε 15 λεπτά ανέβαζε έναν έναν από την κόλαση στη ζωή.
Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ διάσωσης είναι ένα θαύμα της σύγχρονης τεχνολογίας. Σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε με τη βοήθεια της NASA, που εφάρμοσε επιτυχώς διαστημική τεχνολογία. Εκλήθησαν οι καλύτεροι διασώστες του είδους. Κατασκευάστηκαν ειδικές στολές με εσωτερική επένδυση από ίνες χαλκού για να αποφύγουν τις μολύνσεις και εξωτερική από υλικό που προσαρμόζεται στη θερμοκρασία. Συνδέθηκαν με ειδικά όργανα για να παρακολουθούνται ανά λεπτό όλες οι ζωτικές λειτουργίες του οργανισμού τους, ακολούθησαν ειδική δίαιτα υγρών για να μην κάνουν εμετό, κατά την κίνηση του «Φοίνικα» προς την ελευθερία.
ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΣ και εντυπωσιακός ο κατάλογος των μέσων υπερσύγχρονης τεχνολογίας που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάσωση αυτών των 33 ανθρώπων. Εξυπακούεται ότι τεράστια είναι και τα ποσά σε εκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν για την επιχείρηση διάσωσης. Και ορθώς, γιατί η ανθρωπότητα χρωστάει σ' αυτούς τους εργάτες.
ΑΛΛΑ ας αντιστρέψουμε προς στιγμήν την εικόνα. Αυτοί οι 33 άνθρωποι, μαζί με άλλους συντρόφους τους, είχαν οι ίδιοι αποφασίσει, για ένα ελαφρώς καλύτερο μεροκάματο, να δουλέψουν στο ορυχείο χρυσού και χαλκού του Σαν Χοσέ στη Βόρεια Χιλή, γνωρίζοντας ότι τα μέτρα ασφαλείας στο ορυχείο ήταν ελάχιστα, αν όχι ανύπαρκτα. Ηδη το τελευταίο διάστημα ένας άνθρωπος έχει χάσει τη ζωή του και άλλοι δύο τα πόδια τους, στο ορυχείο, μας πληροφορούν ξένα ΜΜΕ.
ΜΕΧΡΙ τον περασμένο Αύγουστο, όταν συνέβη το ατύχημα με τους 33 μεταλλωρύχους, κανείς δεν είχε συγκινηθεί με τις προηγούμενες απώλειες στο ορυχείο, που γρήγορα καλύφθηκαν από τη λήθη του «εργατικού ατυχήματος», όπως σύντομα και αδιάφορααναφέρουν τα ΜΜΕ, αν το σημειώνουν καν.
Και πολύ περισσότερο κανείς δεν ήταν διατεθειμένος στη μακρινή Χιλή να διαθέσει ή να εξαναγκάσει να διατεθούν «λίγα» κονδύλια για τα μέτρα ασφαλείας στο ορυχείο, που θα είχαν αποτρέψει ή μετριάσει την παρ' ολίγον τραγωδία.
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Η μεγάλη " έξοδος"!
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΟΥ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ
Η Δάφνη και ο Δημήτρης ετοίμασαν το πανό με τον μεγαλοπρεπή χαιρετισμό στα Λατινικά ( η έμπνευση ήταν της φίλης Ελένης Τσαπρώνη ), για να τιμήσουν τη μακρόχρονη προσφορά της Ειρήνης στους μαθητές όλων αυτών των χρόνων।
Το Σάββατο το σχολείο άνοιξε την αγκαλιά του και μας υποδέχθηκε για να αποχαιρετήσουμε την Ειρήνη। Όπου κι αν κοίταζες συναντούσες μάτια βουρκωμένα από τη συγκίνηση, άκουγες τρυφερές και νοσταλγικές κουβέντες και βέβαια επιφωνήματα του τύπου " πω- πω πόσα χρόνια πέρασαν από τότε!"। Ήρθαν παλιοί μαθητές /τριες -πλέον άνδρες και γυναίκες, αλλά στα δικά μας μάτια πάντα έφηβοι- και συνάδελφοι για να ξαναβρεθούν μαζί μας σ' αυτή τη μεγάλη γιορτή. Το σχολείο της Κοκκινιάς απέδειξε ακόμη μια φορά ότι ξέρει να υποδέχεται αλλά και να αποχαιρετά .
Ο κ. Παναγιωτόπουλος, ο κ. Ιωακειμίδης (ένας από τους παλιούς Διευθυντές του σχολείου), ο Κώστας Μεντής , ο Νίκος Αγγελόπουλος μίλησαν για την κοινή ζωή τους με την Ειρήνη στο σχολείο της Κοκκινιάς.
Η Ειρήνη έκανε μια αναδρομή σε πρόσωπα και γεγονότα και μάς συγκίνησε όλους με τον τρυφερό αλλά και νοσταλγικό της λόγο.
Λουλούδια, γλυκά, το λεύκωμα που ετοίμασαν οι μαθητές και τα δώρα των φίλων και συναδέλφων ήταν η ένδειξη της μεγάλης αγάπης στην Ειρήνη।
Και βέβαια υπήρχε άφθονο φαγητό και ποτό.
Αφιερώσαμε στην Ειρήνη το τραγούδι που εμπνεύστηκε η Ελένη Γαβαλά (πρώην μαθήτρια) σε μουσική Γ. Ζαμπέτα.
Αφού καιρό εδίδασκα, στο δέκατο σχολείο(οοοοο)
τη σύνταξή μού έδωσε,το τέταρτο γραφείο॥
Ο πιο καλός, καθηγητής, ήμουν κι έκανα θραύση(ηηηηη)
κι οι μαθητές μου με είχανε, μη βρέξει και μη στάξει…
Μες στο σχολείο άποψη, είχα ισχυροτάτη(ηηηηη)
Και στο ιστολόγιο έγραφα, με έμπνευση, γεμάτη…
Ο πιο καλός, καθηγητής, ήμουν κι έκανα θραύση(ηηηηη)
Κι οι μαθητές μου με είχανε, μη βρέξει και μη στάξει…
Στην ανωτάτη εκπαίδευση, προβόδισα και χίλιους(οοοοο)
Και πρότυπο ήμουν σωστό, για μαθητές και φίλους…
Ο πιο καλός, καθηγητής, ήμουν κι έκανα θραύση(ηηηηη)
κι οι μαθητές μου με είχανε, μη βρέξει και μη στάξει
Στα ΄ξηντα πέντε έτη μου, θα ΄μουν γέρικο άτι(ιιιιι)
Μα φέτος που αποσύρομαι, είμαι ακμαιοτάτη!!!
Ειρήνη δε σου κρύβω ότι μας λείπεις πολύ।
Σου ευχόμαστε να είσαι καλά και να μη μας ξεχνάς!