Kαι στις μαύρες μέρες θα τραγουδάμε

Το πιο κάτω ποίημα της Αναστασίας, που θα διαβάσετε και μοιάζει σαν επιμύθιο στο τραγικό γεγονός της προηγούμενης Τετάρτης, την αυτοκτονία-διαμαρτυρία ενός εβδομηντάχρονου συνταξιούχου στην πλατεία Συντάγματος, οδήγησε στον τίτλο-παράφραση από τους στίχους του Μπέρτολντ Μπρεχτ από τα "Σβεντμποργιανά ποιήματα" του 1935-36:

"Και στα μαύρα χρόνια

και τότε θα τραγουδάμε;

Και τότε θα τραγουδάμε

Για τα μαύρα τα χρόνια."

Η Αναστασία, λοιπόν, τραγουδάει:

Καταστολή

Θέλω την αλλαγή, την επιζητώ

ξέρω, όμως, ότι μια καρδιά δεν είναι αρκετή,

η δική μου δεν θα αντέξει τις σφαίρες σας.

Τις σφαίρες που απερίσκεπτα ρίχνετε.

Το δικό σου παιδί το σημαδεύουν;

Εσύ θα το προστατέψεις;

Ποιος; Εσύ;

Πριν καν το καταλάβεις, το παιδί εμπρός στα πόδια σου θα πέσει.

Ναι, εσύ το σκότωσες!

Κι ας ήσουν τόσο μακριά, η σφαίρα έτσι γρήγορα ακούμπησε

το κεφάλι που φιλούσες κάθε πρωί για καλημέρα.

Όταν καταλάβεις, όμως, τα χέρια σου θα τρέμουν,

δεν θα αξιωθείς το νεκρό σώμα ν'αναστήσεις

γιατί νεκρός κι εσύ δεν θα πιστεύεις πια σε θαύμα.

Αναστασία Σιδηροπούλου

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ‘’ΚΟΜΜΑΤΙ’’ ΠΟΙΗΣΗΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Έτσι και φέτος ο εορτασμός δεν έλειψε, άλλωστε δεν θα μπορούσε και να λείψει σε μέρες που ο κόσμος την χρειάζεται για να ανακουφιστεί , να ελπίζει και μέσα από αυτήν τελικά να καθρεφτιστεί ο κρυμμένος εαυτός του , ο εαυτός που δεν βλέπει στον καθρέφτη κι όμως θα ‘θελε…

Έτσι την μέρα αυτή η ποίηση βγήκε στους δρόμους! Κι εμείς την ακολουθήσαμε…

Με όπλο την ποίηση ενάντια σε αυτά που θέλουν να μας επιβάλουν , οργανώθηκε μια διαφορετική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας όπου οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν και υπερασπίζονταν έναν πολιτισμό που εν καιρώ κρίσης δεν πρέπει να χαθεί.

Χαρακτηριστικές είναι οι παρακάτω εικόνες από τους δρόμους της Αθήνας :

Tην εμφάνισή τους έκαναν και έργα τέχνης φοιτητών καθώς και σκίτσα των ποητών ΄΄μας΄΄ :

Μουσική και ξυλοπόδαροι συνόδευαν και οδηγούσαν την ‘’ποιητική ‘’ μας πορεία :

Οι στίχοι ως συνθήματα καθ’ όλη την διάρκεια της πορείας μας :

Ωστόσο , και το σχολείο μας δεν έμεινε άπρακτο. Τιμήσαμε την μέρα αυτή της ποίησης αναρτώντας σε κάθε πόρτα στίχους ποιημάτων των ποιητών μας. Κάπως έτσι:

Ήταν συγκινητικό να βλέπει κανείς να γίνεται διαμαρτυρία με έναν τόσο δημιουργικό τρόπο, και το σημαντικότερο είναι να καταλάβουμε ότι μπορούμε να αντισταθούμε όλοι μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο! Γιατί διαμαρτύρομαι σημαίνει πάω κόντρα, σταματάω οτιδήποτε με αδικεί και ‘’κόβει’’ λίγο λίγο από την αξιοπρέπεια μου!

Αναστασία Σιδηροπούλου