Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Με καθυστέρηση...




Η σημερινή ημέρα αφιερώνεται σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που με αυταπάρνηση αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Οι μαθητές του 10ου Γενικού Λυκείου Πειραιά, στα πλαίσια της εορταστικής επετείου του Πολυτεχνείου, προετοίμασαν με λιγοστά υλικά μέσα, σε ελάχιστο χρόνο αλλά με πολύ μεράκι αυτήν την εκδήλωση. Το πρόγραμμα έχει ως εξής: δύο μονόπρακτα του Νίκου Ζακόπουλου, στα ενδιάμεσα των οποίων απαγγέλθηκε ένα ποίημα με τίτλο ο φόβος, δύο τραγούδια που ειπώθηκαν από τη σχολική χορωδία και κλείσιμο της γιορτής με τρία μουσικά κομμάτια από το μουσικό συγκρότημα των παιδιών του σχολείου μας.

Το πρώτο μονόπρακτο έχει τίτλο: «Το μεγάλο κόλπο» : Κάποιοι άντρες ετοιμάζουν ένα μεγάλο κόλπο, τη ληστεία μιας τράπεζας, αλλά τους προλαβαίνει το μεγαλύτερο κόλπο: η δικτατορία




Ακολουθεί ποίημα με τίτλο "  Ο φόβος"




Το δεύτερο μονόπρακτο έχει τίτλο «Η Αντίσταση» : Ένα δεκαεξάχρονο παιδί κατά τη δικτατορία κάνει τη δική του αντίσταση στο σχολείο, όταν αρνείται να γράψει έκθεση με θέμα η ιστορική σημασία της 21ης Απριλίου 1967.



Η χορωδία με τη βοήθεια της καλής τους κυρίας ( Ευαγγέλου Θεοδοσία) συμπλήρωσε το πρόγραμμα της ημέρας .
                                     Τέλος η έκπληξη  ήταν το μουσικό συγκρότημα.


Από τα "παρασκήνια"

   

Την ανάρτηση ετοίμασε η Πατεράκη Σταυρούλα που ήταν υπεύθυνη της εκδήλωσης.
( Σταυρούλα σύντομα και στην επόμενη ανάρτηση )

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Τα "Ορφανά" του Ντέννις Κέλλυ


 
Μια ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση από το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο Άγγλος  συγγραφέας Ντέννις Κέλλυ με το έργο του τα  "Ορφανά" θέτει ερωτήματα δύσκολα και μερικές φορές αναπάντητα. Τρεις νέοι ηθοποιοί  -Μαρία Κίτσου, Μιχάλης Οικονόμου και Όμηρος Πουλάκης-  με τη βοήθεια του σκηνοθέτη  Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ανταποκρίνονται αξιοπρεπώς στις ανάγκες ενός  κειμένου που βάζει πολλά διλλήματα.  
Όπως γράφει ο σκηνοθέτης " το έργο νομίζεις ότι γράφτηκε για την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα κι άλλες τετοιες γειτονιές, κυρίως στις μεγαλουπόλεις. Μέσα σε μια οικογενειακή ιστορία, που ξετυλίγεται με στοιχεία θρίλερ, ξεπηδούν ένα πλήθος ερωτήματα:Τι σημαίνει να ζεις σε μια περιοχή όπου αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να σου κάνουν κακό; Πόσο μας σκάβει ο φόβος και πού μπορεί να μας οδηγήσει; Τι είναι ο ρατσισμός και πότε χτυπάει την  πόρτα μας;... Πού πηγαίνουν οι αρχές μας όταν είμαστε υπό πίεση;"     
Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα του Θεάτρου

Ό"Η Έλεν και ο Ντάννυ ζουν προστατευμένοι στον ωραίο κόσμο που έχουν φτιάξει με τον κόπο τους. Όμως ο έξω κόσμος θα εισβάλει μια μέρα βίαια στη ζωή τους, όταν θα εμφανιστεί μπροστά τους ο αδελφός της Έλεν, ο Λίαμ. Βουτηγμένος στα αίματα. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Ο Λίαμ τους λέει πως προσπάθησε να βοηθήσει έναν τραυματισμένο, καθώς προχωρά όμως η αφήγησή του, γίνεται φανερό πως είναι πολύ περισσότερο μπλεγμένος στην ιστορία. Τι στάση θα κρατήσει το ζευγάρι; Στην προσπάθεια να προστατέψουν τον «δικό τους άνθρωπο», την οικογένειά τους, η μια λάθος επιλογή ακολουθεί την άλλη, σαρώνοντας το γάμο τους και όλες τις βεβαιότητες της ζωής τους. Και καθώς το έργο εξελίσσεται σαν ένα θρίλερ της σύγχρονης πόλης, ξεπηδούν μια σειρά ερωτήματα που δεν έχουν εύκολη απάντηση: Τι σημαίνει να ζεις σε μια περιοχή όπου αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να σου κάνουν κακό; Πόσο μας σκάβει ο φόβος και πού μπορεί να μας οδηγήσει; Τι είναι ο ρατσισμός και πότε χτυπάει την πόρτα μας; Μήπως προσπαθώντας να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας ενάντια στους “άλλους” κινδυνεύουμε να διαπράξουμε τα χειρότερα; Πού πηγαίνουν οι αρχές μας όταν είμαστε υπό πίεση; Και ποιον μπορούμε να προστατέψουμε καταπατώντας τις αρχές μας; Ποιοι είναι τα ορφανά του έργου; Τα δυο αδέρφια που κάηκαν οι γονείς τους όταν ήταν παιδιά, το ζευγάρι που από τη μια στιγμή στην άλλη χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του ή λίγο πολύ όλοι μας, εγκαταλειμμένοι από εκείνους που έπρεπε να μας φροντίσουν;
Ένα ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές διαστάσεις, που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009, παίρνοντας δύο βραβεία: το Fringe First και το Herald Angel."




Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

«Η γλώσσα μάς δόθηκε για να της φερόμαστε ερωτικά μέσω της ποίησης. Έρωτας με κανόνες δεν γίνεται».

Ο Έκτωρ Κακναβάτος, από τους τελευταίους της γενιάς των υπερρεαλιστών ποιητών και από τους σπουδαιότερους Ελληνες τεχνίτες του ποιητικού λόγου, «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία ενενήντα ετών. «Ο ποιητής είναι το υποκείμενο ενός παραληρήματος που εκπορεύεται από την αναντιστοιχία πραγματικότητας και γλώσσας»
«Ο ποιητικός λόγος ρευματοδοτεί πυρήνες συναισθημάτων, που είναι φορείς δόνησης της ψυχονοητικής μας στρωμάτωσης», ήταν το διαχρονικό πιστεύω του Έκτορα Κακναβάτου
«Η ποίηση δεν ήταν ποτέ ούτε είναι και σήμερα στους μοχλούς που παράγουν και κινούν τα φαινόμενα επιφανείας, αλλά στους μοχλούς των επεξεργασιών βάθους».
Η φράση από τα «Βραχέα και μακρά», με θέσεις του γύρω από την ποίηση, εκφράζει ακριβώς αυτό που ο ίδιος έκανε, «στους μοχλούς των επεξεργασιών βάθους», από το 1943, μεσούσης της Κατοχής, οπότε εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Fuga». O Κακναβάτος δεν οπισθοχώρησε ποτέ από τις αρχές του υπερρεαλισμού που εισήγαγε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Εμπειρίκος και ακολούθησαν ο Εγγονόπουλος, η Μάτση Χατζηλαζάρου, ο Νάνος Βαλαωρίτης κ.ά. Αντιθέτως έφτασε στα άκρα την αυτόματη γραφή, ζωντανεύοντάς τη με στοιχεία από την επιστήμη των μαθηματικών και τη θεωρία του χάους.

Γεννημένος το 1920 στον Πειραιά, ο Εκτωρ Κακναβάτος δούλεψε στην ιδιωτική εκπαίδευση, καθώς λόγω των πολιτικών του φρονημάτων ήταν αποκλεισμένος από το Δημόσιο। Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και εξορίστηκε στην Ικαρία και τη Μακρόνησο.

Οι πρώτες έντεκα συλλογές του, ανάμεσά τους οι «Fuga», «Διασπορά», «Η κλίμακα του λίθου», «Διήγηση», «Οδός Λαιστρυγόνων», «Τα μαχαίρια της Κίρκης», «Κιβώτιο ταχυτήτων», κυκλοφορούν σε δύο συγκεντρωτικούς τόμους από την «Αγρα», απ’ όπου εκδόθηκαν και οι επόμενες συλλογές, καθώς και τα δοκιμιακά «Βραχέα και μακρά»। Η πολιτεία δεν τίμησε ποτέ τον Κακναβάτο για το σύνολο του έργου του, παρά μόνο με το β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1983.


Χάθηκες μέσα σε κάτι άσπρο
Η φλόγα κόρωσε μόλις αγγίξανε δυο σύμφωνα
ο δρόμος στένευε με λέξεις ψόφιες
που μυρίζανε.
Χάθηκες μέσα σε κάτι άσπρο.
Τοίχοι, αφίσες, η πρώτη του μονόπρακτου:
ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ
Σκεφτόμουνα πλάι σε ρουμπινέτα
το πρόβλημα του Αίγισθου:
διαβήτες, Κλυταιμνήστρες, τρίγωνα
τα τσιγάρα μου που τελείωσαν
το πρόβλημα της αποχέτευσης
σε διαμερίσματα Ερινύων
το δυσκίνητο λεωφορείο
ΑΝΩ ΛΙΟΣΑ – ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
το κοφτερό τσεκούρι
η μόνη λύση σε Μυκήνες।

Κόφ’ το λοιπόν να τελειώνουμε.


Φωνή μου ράτσα υψικάμινου
Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς
κι ύστερα καλή μ' αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι.
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας
απ' τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα.
Μην ξεχάσεις~ φτύσ' τους.
Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
ας περιμένουν οι αχρείοι.
1967
(πηγή: enet.gr και ethnos.gr)


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010


Τα στερεότυπα που έχουν οι Ευρωπαίοι για τους γείτονές τους

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Περικλής Δηµητρολόπουλος

23 Σεπτεμβρίου 2010 "Τα Νέα"

"Πώς µας βλέπουν οι άλλοι; Μια απάντηση σε αυτό το ερώτηµα επιχειρεί να δώσει ο βούλγαρος γραφίστας Γιάνκο Τσβέτκοφ σχεδιάζοντας χάρτες της Ευρώπης µε οδηγό τα στερεότυπα που έχουν οι λαοί για κοντινούς και πιο µακρινούς γείτονες.

Η επιτυχία που είχε το εγχείρηµα στο Διαδίκτυο αποδεικνύει δυο πράγµατα: πρώτον, ότι τα στερεότυπα υπάρχουν. Και δεύτερον, ότι µπορούµε να αστειευτούµε µε αυτά. Ο 33χρονος Τσβέτκοφ, µόνιµος κάτοικος Λονδίνου, εµπνεύστηκε τους χάρτες των στερεοτύπων το 2009 όταν ξέσπασε ο «πόλεµος του φυσικού αερίου» ανάµεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία. «Εκανα το πρώτο σχέδιο µόνο για να γελάσουµε µε µερικούς φίλους. Οταν είδα ότι άρεσε πολύ, αποφάσισα να προχωρήσω», δηλώνει. Δεν διαψεύστηκε: έως σήµερα έχουν επισκεφθεί την ιστοσελίδα του περισσότεροι από 500.000 επισκέπτες. Κι εκεί βλέπουν έναν ευρωπαϊκό χάρτη όπου στη Ρωσία ζουν «κοµµούνια» µε τα µάτια των Αµερικανών, στην Ιταλία «νονοί», η Ισπανία είναι κάτι σαν το Μεξικό και η Βρετανία η «µαµάκα». Στον χάρτη που έφτιαξε µε τη δική του προσωπική µατιά, ο Τσβέτκοφ βλέπει την Ευρωπαϊκή Ενωση σαν «Ενωση Επιδοτούµενων Αγροτών» και την Τουρκία ως την χώρα όπου απαγορεύεται το ΥouΤube. Για τους Γάλλους, η γειτονική µας χώρα δεν έχει καµία σχέση µε την Ευρώπη, για τους Γερµανούς είναι µια πηγή εργατικού δυναµικού και για τους Ιταλούς η χώρα του χορού της κοιλιάς.

Οι χάρτες των στερεοτύπων, πάντως, υπενθυµίζουν και κάτι άλλο: ότι τα στερεότυπα δεν είναι µόνο θετικά ή ουδέτερα.

Πολλές φορές κρύβουν προκαταλήψεις και φανερώνουν ρατσιστική διάθεση. Μπορεί για τους Γάλλους οι Βρετανοί να είναι «δολοφόνοι παρθένων», ένας µάλλον χαρακτηρισµός που παραπέµπει στη Ζαν Ντ’ Αρκ, αλλά για τους Ιταλούς οι Ρουµάνοι είναι «κλέφτες» και για τους Γάλλους οι Πολωνοί είναι «υδραυλικοί» - προφανώς από τότε που ο φτηνός «πολωνός υδραυλικός» άρτι αφιχθείς στην Ε.Ε. απειλούσε να αφήσει χωρίς δουλειά χιλιάδες γάλλους συναδέλφους του. Οι Ιταλοί, επίσης, υποτίθεται ότι βλέπουν στα Βαλκάνια ένα µείγµα από πορνοστάρ, µπέιµπι σίτερ και Βυζαντινούς και στο Νότο της ίδιας τους της χώρας τη Σοµαλία και την Αιθιοπία. Αν, πάλι, για τον Τσβέτκοφ η Ε.Ε. είναι «Ενωση Επιδοτούµενων Αγροτών», για τους Βρετανούς είναι ένα είδος αυτοκρατορίας του κακού.

Και αν οι Αµερικανοί βλέπουν στην Ελλάδα τη Δηµοκρατία, οι Ιταλοί το Βυζάντιο, οι Βρετανοί αρχαία αγάλµατα και οι Γερµανοί φτηνά ξενοδοχεία, οι Γάλλοι βρίσκουν έναν «θορυβώδη και τριχωτό λαό». Αυτό που αναδεικνύεται από τους χάρτες είναι ότι οι λαοί της Ευρώπης εξακολουθούν να είναι διαφορετικοί µεταξύ τους. Ισως πάλι, εάν έµοιαζαν, η Γηραιά Ηπειρος να πνιγόταν σε ένα βαθύ χασµουρητό."