Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

"ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες"

Καλή ανάσταση!
Και μια πρόταση...
"Επιτάφιος θρήνος", Παρθένης.
Έργο από την έκθεση «Βυζάντιο και νεότερη τέχνη. Η πρόσληψη της βυζαντινής τέχνης στην ελληνική ζωγραφική του Α΄ μισού του 20ού αιώνα», που φιλοξενεί το Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο.
Η έκθεση αυτή είναι ένα μάθημα ανάγνωσης, μια άσκηση του ματιού, το οποίο ακολουθώντας την αλυσίδα που συνδέει την παραδοσιακή βυζαντινή τέχνη με τη σύγχρονη ζωγραφική της γενιάς του ’30 και των επιγόνων της, μαθαίνει να αποκρυπτογραφεί την ιστορία της ζωγραφικής στα πιο σύγχρονα έργα.
(Του Σπύρου Γιανναρά, από την Καθημερινή της Κυριακής).

Για όσους μείνουν στην Αθήνα, νομίζω, είναι μια ενδιαφέρουσα έκθεση.
- Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Λεωφ. Βασ. Σοφίας 22.

Αλλά και όσοι φύγουν μπορούν αργότερα να την απολαύσουν.

Διάρκεια έκθεσης: μέχρι 13 Ιουνίου.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Έτσι γιορτάσαμε φέτος

(έργο του Θεόφιλου)
......Άλλοτε τέτοιες ημέρες που γιορτάζουμε κάποια εθνική επέτειο. Ιδιαίτερα με αφορμή τις …απίθανες απαντήσεις των μαθητών για την επέτειο της 25ηςΜαρτίου και τον ηρωικό αγώνα του Ελληνικού λαού.
Tην 25η Μαρτίου «γιορτάζουμε το “Oχι” που είπαμε στους Γερμανούς και μαζί τον Eυαγγελισμό της Θεοτόκου» ή μήπως «γιορτάζουμε την Eλληνική Eπανάσταση του 1821 και μαζί τον Eυαγγελισμό της Θεοτόκου»; Aυτές αποτελούν ορισμένες από τις απαντήσεις που έδωσαν μαθητές του Γυμνασίου και της A΄ Λυκείου στο πλαίσιο της έρευνας που έγινε από το τμήμα Iστορίας του Iόνιου Πανεπιστημίου (Kωνσταντίνος Aγγελάκος - Eλένη Σάρρου). Ένα μεγάλο τμήμα των μαθητών μας δεν ήταν σε θέση να διηγηθεί σε γενικές γραμμές το «τι», το «πώς» και το «γιατί» ενός από τους σημαντικότερους σταθμούς της νεοελληνικής ιστορίας. Στις απαντήσεις των μαθητών ξεπρόβαλε μια πραγματική "σαλάτα" και μάλιστα με τα χειρότερα και πιο μπαγιάτικα υλικά που αναδεικνύει τόσο την απουσία της ιστορίας από το ελληνικό σχολείο όσο και τη γενικότερη σύγχυση και ασυνέχεια στις ιστορικές αποσκευές των μαθητών μας.
Αυτά, ανάμεσα σε άλλα, διαβάσαμε χτες στα ΝΕΑ, σε άρθρο του Χρήστου Κάτσικα, σχετικά με τις γνώσεις των μαθητών μας για το τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου.
(έργο από την ιδιωτική συλλογή του Χρήστου Λαμπράκη που παραχωρήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη)
Εδώ παρουσιάζουμε κάποιες από τις απαντήσεις των δικών μας μαθητών της Α' Λυκείου, σε αντίστοιχα ερωτήματα.

"Το σχολείο δεν ενημερώνει τα παιδιά για το τι είχε συμβεί, για το πόσο σημαντικό είναι αυτό που έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, για να ζούμε εμείς ελεύθεροι. Αυτό που ξέρουν τα παιδιά είναι ότι θα χάσουν κάποιες ώρες μαθημάτων για να προετοιμάσουν τη γιορτή και να κάνουν πρόβες για την παρέλαση. Ακόμα ότι στις 24 Μαρτίου δε θα κάνουν μάθημα για να γίνει η γιορτή και στις 25 για να κάνουν παρέλαση. Για την άγνοια των παιδιών ευθύνονται και οι γονείς που δε λένε στα παιδιά τους για την ιστορία της χώρας τους".

"Τα γεγονότα του 1821 μπορεί να φαίνονται πολύ μακρινά για μας. Θεωρούμε πως ο τουρκικός ζυγός εκδιώχτηκε πριν δυο αιώνες - όλα αυτά φυσικά τα γνωρίζουμε από την ιστορία που έχουμε διδαχτεί στο σχολείο και από διάφορες άλλες πηγές. Ο άμεσος κίνδυνος έχει φύγει, ο έμμεσος όμως; Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη σύγχρονη κατοχή, το νέο κίνδυνο;Αυτόν που μας κατακλύζει καθημερινά είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Πώς μπορεί ένας τόσο μικρός λαός να αντισταθεί και να κρατήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του; Πώς μπορεί να προστατέψει τη γλώσσα και τον πολιτισμό του; Κατά την άποψή μου, εμείς οι νεοέλληνες θα πρέπει να παραδειγματιστούμε από τους προγόνους μας και να αποκρούσουμε κάθε είδους κίνδυνο, χωρίς να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα".

"Τότε υπήρχε έντονος ο έλεγχος των Μεγάλων Δυνάμεων. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα.... Σχεδόν.... Με την ανάμειξη κι άλλων χωρών στα ζητήματα της Ελλάδας, οι πολίτες νιώθουν ότι καταπατούνται κάποια από τα δικαιώματά τους και γι' αυτό υπάρχουν εξεγάρσεις ώστε να σταματήσει αυτός ο έλεγχος".

"Πλέον λόγω της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στα έθνη και γι' αυτό έχουν παρακμάσει αρκετά τα τελευταία χρόνια οι εθνικές γιορτές. Είναι σημαντικό όμως όλοι να γνωρίζουμε τι συνέβη εκείνη την ημέρα, γιατί είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας που μας έχει σημαδέψει ως έθνος αλλά και έχει καθορίσει επίσης αρκετά την εξέλιξη της χώρας μας".

"Η τότε εποχή δεν έχει καμιά σχέση με την τωρινή αλλά ακόμη βλέπουμε ανθρώπους να ξεσηκώνονται για όσα τους ανήκουν, να αγωνίζονται για όσα τους αξίζουν, να έχουν δηλαδή μέσα τους το θυμό για τα άδικα και τα δεινά που περνούν".

"Παρόλο που έχουν περάσει 189 χρόνια, οι διαφορές ανάμεσα στο τότε και το τώρα δεν είναι μεγάλες. Ακόμα ο λαός καταπιέζεται και δεν μπορεί να ξεσπάσει, εξαιτίας του άγχους και της αγωνίας αν θα μπορεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα σε καιρούς δύσκολους. Ακόμα και σήμερα σε αδύναμα κράτη, όπως είναι άλλωστε και η ελλάδα μεγαλύτερα και ισχυρότερα κράτη διαχειρίζονται τα εσωτερικά της ζητήματα. Οπότε, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι, παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια η κοινωνική και πολιτιστική κατάσταση έχει παραμείνει σχεδόν ίδια με τότε αν και δεν έχουμε άμεση σκλαβιά αλλά έμμεση. Όμως στη σύγχρονη εποχή τιμούμε αυτή την επέτειο επειδή νιώθουμε υποχρεωμένοι να την τιμήσουμε και όχι γιατί καταλαβαίνουμε και εκτιμούμε πραγματικά το έργο των απελευθερωτών του έθνους. Ακόμα, η άγνοια των σημερινών μαθητών για τα ιστορικά γεγονότα αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα καθώς λαός που δεν ξέρει την ιστορία του δεν έχει ταυτότητα".

"Όσο κι αν μας φαίνεται απόμακρη αυτή η μέρα, στην πραγματικότητα είναι κάτι που μας απασχολεί και σήμερα. Θα πρέπει ο καθένας να προβληματιστεί για το τι συμβαίνει γύρω μας. Γιατί δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί μέσα από τόσους αγώνες και θυσίες να χάνονται και να εξαφανίζονται από κάποιους που εκμεταλλεύονται την αδυναμία του λαού; Και γιατί να αφήνουμε κάποιους υποκριτές να εκμεταλλεύονται το λαό μέχρι το ξεζούμισμά του, κάνοντάς τον να φτάσει στα σημεία εξαθλίωσης και κατάντιας εκείνης της εποχής, ανήμπορος να σηκώσει ξανά κεφάλι και να αντισταθεί. απ' ότι φαίνεται, η χώρα, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, βαδίζει ολοταχώς στις στιγμές του 21, μόνο που αυτή τη φορά εκμεταλλευτές δεν θα είναι οι Τούρκοι αλλά κάποιοι άλλοι.... Γι' αυτό πρέπει να καταδικάσουμε αυτούς που μιλώντας για την πατρίδα, λένε πως όλα αυτά που κάνουν είναι προς όφελός της. Λένε ψέματα, γιατί όταν αυτοί μιλούν για την πατρίδα, εννοούν τα βουνά, τις πεδιάδες, τα ποτάμια και τα νησιά, θεωρώντας το λαό κάτι το αμελητέο και μικρής σημασίας. Ξυπνάτε όσο είναι καιρός και αγωνιστείτε για την ανάκτηση των δικαιωμάτων σας επιλέγοντας το σωστό τρόπο και υιοθετήστε το πνεύμα και το πάθος των αγωνιστών του 1821".

Για το τέλος αφήσαμε το τραγούδι σε στίχους Βησσαρίωνα Μπότση και ερμηνεία Βησσαρίωνα και Κώστα (Σαββόγλου).

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Τι ωραία που θα ήταν να μην υπήρχε σκοτωμός

ο πόλεμος να ήταν ένα ανέκδοτο απλώς

Τα παιδιά να μην τα κυνηγούσε ο αναλφαβητισμός

και ο κόσμος τριγύρω να ήταν πιο καλός

Όσοι για πόλεμο διψάνε να βάλουν το μυαλό να λειτουργήσει

να καταλάβουν ότι ο πόλεμος μόνο κακό μπορεί να προξενήσει

Να βρουν κάποια λύση

Το ενδεχόμενο αυτό να σταματήσει

Από κει ξέρουμε γεννιέται η οικονομική κρίση

γι' αυτό πασχίζουμε ο πόλεμος να σταματήσει

Αφιερωμένο αυτό το κομμάτι σ' αυτούς που:

το κακό μας επιδιώκουν

το μόνο που κοιτάνε είναι το συμφέρον και το καλό τους

γι' αυτό τους χτυπάω εκεί που πονάνε μέσα στο λειψό μυαλό τους.

Αυτοί χτυπάνε με όπλα, ενώ εγώ με στίχους

αυτοί σκοτώνουν ανθρώπους, ενώ εγώ ανασταίνω με ήχους.

Μπαίνω και βάζω φωτιά

σ' όλους αυτούς που θέλουν να μας καταστέψουν ολοκληρωτικά

κρίνω αυτούς τους πρωθυπουργούς

που το μόνο που θέλουν είναι να βγάλουν λεφτά

και που δεν πάει να πεθαίνει ο λαός, αυτοί να 'ναι καλά.

Ένα τραγούδι αντιπολεμικό

με το στυλό ζωγραφίζω ξανά στον ουρανό

1821 ποτέ δεν ξεχνώ.

Πόλεμος: πράγμα χωρίς ουσία

που το χρήμα θεωρείται ως κύρια αιτία

διψάνε για δόξα αλλά το κρύβουν καλά

ο λαός το γνωρίζει, δυστυχώς όμως δεν αντιδρά.

Μόλις ξεσπάσει ο πόλεμος θα είναι αργά

γιατί πεθαίνουν αθώοι που δεν έχουν φταίξει πουθενά

Πολλές φορές ακούω ότι στον πόλεμο υπάρχουν νικητές

Πώς γίνεται αυτό; Αφού σκοτώνονται άνθρωποι και απ' τις δυο μεριές

και οι συνέπειες είναι αυτές:

πολιτισμός καταστροφή

αναλφαβητισμός κορυφή

και θύματα πάρα πολλά

Όταν πιάνουν όπλο σκοτώνουν μ' όλη τους την καρδιά

σαρώνουν τα πάντα δίχω΄ς τίποτα να σκεφτούν

χαίρονται μ' αυτό που κάνουν γι' αυτό δεν σταματούν...!

Ευχαριστούμε το συνάδελφο Κώστα Νικολόπουλο για την ιδέα του να κινητοποιήσει τους μαθητές, να τους βάλει στη διαδικασία να σκεφτούν , να προβληματιστούν και να παρουσιάσουν τις σκέψεις τους σ' αυτή τη γιορτή.

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Για την ποίηση


Η ποίηση είναι από τα πιο επηρμένα μυστήρια, τα πιο αχανή, και μόνο ικανοποίηση στις παρομοιώσεις δίνεις αν πεις ότι είναι ένα μείγμα εύγευστων δηλητηρίων σε χρυσά δελεαστικά ποτήρια ή ότι είναι ένας πειρασμός, ο δαίμονας που μπαίνει ξαφνικά στο σώμα του κανονικού, προκαλώντας ένα σεληνιασμό γόνιμο ή ακόμα ότι είναι ένα είδος ευθανασίας των πραγμάτων που υποφέρουν μέσα μας είτε ως ανικανοποίητα είτε ως προδομένα.
Κική Δημουλά



Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης και ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης..
Γιώργος Σεφέρης




Ο ποιητής χρειάζεται να κάνει πέντε βήματα εκεί που άλλος άνθρωπος χρειάζεται μόνο ένα. Είναι τα τεράστια φτερά του «Αλμπατρός» του Μπωντλαίρ που σέρνονται χάμω και δεν τον αφήνουν να περπατήσει.
Μίλτος Σαχτούρης





Το ποίημα ανακαλύπτεται κατά τη γραφή του και ο ποιητής είναι ο πρώτος έκπληκτος αναγνώστης. Το ποίημα ξεπηδάει από μιαν ανάγκη να αποδοθεί η σιωπή, από μιαν εντολή ανθρώπινης προϊστορίας, ιστορίας και μεθιστορίας. Μια εντολή που δίνεται στον ποιητή άθελά του και εκφράζεται μέσα από αυτόν.
Γιάννης Ρίτσος




Ο ποιητής αηδόνι, όμως αηδόνι μεταφυσικό. Μέσα στο στίχο λυτρώνομαι από ό,τι με πνίγει στη ζωή. Κερδίζω από την τέχνη ό,τι χάνω από τα πράγματα.
Κωστής Παλαμάς






Η ποίηση δεν είναι σήμερα η πράξη μόνο ενός βιβλίου, είναι μια κοινωνική πράξη…. Ο ποιητής απουσιάζει σαν άτομο. Τον επηρεάζει η ίδια η ζωή των ανθρώπων. Το πάθος του για την άλλη ανθρωπότητα του δίνει την ιδέα και τη δύναμη να υψώσει τη φωνή του για να οδηγήσει πνευματικά το λαό και όχι τον άνθρωπο….
Μιχάλης Κατσαρός




…..η ποίηση είναι μια ψυχική κατάσταση χάριτος τόσο άρρητη και τόσο μυστική που ταυτίζεται με το μυστήριο και που δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί και να προσδιοριστεί με λόγια. Τον ορισμό της ποίησης τον δίνει ο ποιητής μόνο με τα ποιήματά του που δεν εξηγούνται βέβαια με τη λογική. Η λογική απλώς σαγηνεύεται από τη μαγεία τους και εκπορθείται.
Τάκης Βαρβιτσιώτης




Η ποίηση, όλη η τέχνη, δεν υπηρετεί οράματα. Τα εκφράζει. Θα έλεγα ότι κάθε καινούριο ποίημα…διαιωνίζει όλη την προηγούμενη ποίηση, και ταυτόχρονα, εξαιτίας των νέων βιωματικών εμπειριών που εκφράζει, τα μετασχηματίζει.
Τίτος Πατρίκιος





…Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο Θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται…
.....Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας.
Οδυσσέας Ελύτης



Τα πράγματα σε έναν ποιητή γίνονται σχεδόν από μόνα τους. Μια και δεν βοήθησα τον κόσμο με το νου, αποφάσισα, κάποιος αποφάσισε μέσα μου, να τον βοηθήσω με την καρδιά μου. Κι ανακάλυψα πως η ποίηση ήταν ο μόνος τρόπος.
Νικηφόρος Βρεττάκος





Η ποίηση είναι παντού και πάντοτε, ακόμη και στη σύγχρονη φυσική και τα μαθηματικά. Αλλά ως γλώσσα συμπυκνωμένης έντασης, ποίηση είναι η τέχνη του ποιητή.
Νίκος Καρούζος







Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων, τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά και το καθαρό τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική ευτυχία, που ποτέ δεν θα πυρποληθεί.
Τάκης Σινόπουλος





Η ποίηση είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια. Η αληθινή ποίηση δεν είναι ανακάλυψη μα αποκάλυψη. ….οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη.
Τάσος Λειβαδίτης



Τα κείμενα που χρησιμοποιήθηκαν είναι από τα περιοδικά "η Λέξη", "Διαβάζω", ηλεκτρονικό περιοδικό "Διαπολιτισμός", Η ποιητική μυθολογία του Τ. Λειβαδίτη -Απ. Μπενάτσης, Ανοιχτά Χαρτιά -Οδ. Ελύτη και "η ζωή εδώ" του Κ της Καθημερινής, σε επιμέλεια Γιώργου Δουατζή (Μάρτης 2009).

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Υπάρχει μόνο μια επικίνδυνη μειονότητα: οι ρατσιστές.


Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.

Ο ΟΗΕ μας καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.

Εμείς συμμετέχοντας στο κάλεσμα του ΟΗΕ, παρουσιάζουμε το ποίημα που έγραψε ο μαθητής μας της Α' Λυκείου, Βησσαρίων Μπότση.

Ρατσισμός

Ρατσισμός θα πει κοινωνικός αποκλεισμός
ένα φαινόμενο που πάντα θα το συναντάμε δυστυχώς
να μη σε δέχονται επειδή είσαι διαφορετικός
επειδή δεν είσαι πλούσιος αλλά φτωχός
επειδή είσαι όπως θα λέγαμε εμείς φυτό
και δεν πουλάς μαγκιά κάθε λεπτό.

Ο ρατσισμός πλέον έχει γίνει τρόπος ζωής
που πολλές φορές τα παιδιά τον διδάσκονται απ’ τους γονείς
και τα πράγματα μετά εξελίσσονται ως εξής:
παιδιά να προσπαθούν να βγάλουν έναν άλλο εαυτό
να κοιτάζουν τον καθρέπτη και να βλέπουν ένα άλλο εγώ
στην τελική όμως αυτό δεν είναι σωστό
και πολλές φορές αυτό μένει ως τραύμα παιδικό.

Ποτέ όμως δεν έχουμε αναρωτηθεί
για το τραύμα της εγκατάλειψης πατρίδας δεν έχουμε συλλογιστεί
όλοι είμαστε άνθρωποι και ας υπάρχουν καλοί και κακοί
γι’ αυτό τελειώνοντας κρατάω 1ός λεπτού σιγή.
Διαβάστε το σε ρυθμό χιπ χοπ.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

"- Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα. - Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα".

14 χρόνια από το θάνατο του Οδυσσέα Ελύτη.




ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (Χ)

ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑ Ν’ ΑΠΟΧΤΗΣΩ μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.
Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη “στιγμή” όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια. Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Άγγελος. Η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή Ευτυχία
με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό,
ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμούς υπόκωφου Παραδείσου
.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

ΤΑ ΠΑΘΗ
ΨΑΛΜΟΣ ΙΑ'
..........Δεν αντέχω

και τα σταυροδρόμια που ήξερα έγιναν αδιέξοδα.
Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν.
Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν.
Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς
κοπροκρατούν το μέλλον.
Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
(Άξιον Εστί)

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Δημιουργικά σχολεία.

«ΜΙΚΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΚΤΙΣΜΑΤΩΝ»
Έκθεση παραδοσιακών κτισμάτων σε μικροκατασκευή από ομάδα μαθητών του Γυμνασίου Καλλιθέας Ελασσόνας.


Η Πολιτιστική-Περιβαλλοντική Ομάδα του Γυμνασίου Καλλιθέας Ελασσόνας, δουλεύοντας με μεράκι και ομαδικό πνεύμα δομικά υλικά όπως η πέτρα, το ξύλο και το χώμα, παρουσιάζει Έκθεση αντιγράφων παραδοσιακών κτισμάτων από την περιοχή της Ελασσόνας σε μικροκατασκευή, συνοδευόμενη από φωτογραφίες των αυθεντικών κτισμάτων και των φυσικών καλλονών της περιοχής Ολύμπου.

Οι μαθητές της Πολιτιστικής - Περιβαλλοντικής Ομάδας εμπνέονται από μια παραδοσιακή αρχιτεκτονική εναρμονισμένη με το φυσικό τοπίο και επιδιώκουν τον προβληματισμό για τη σημερινή σχέση φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος, καθώς και την ευαισθητοποίηση σε θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η Έκθεση, σε συνεργασία με τον Πολιτισμικό Οργανισμό Δήμου Αθηναίων, θα φιλοξενηθεί στο πολιτιστικό κέντρο «Μελίνα» Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Θησείο από 16 έως 30 Μαρτίου 2010.
Τα έργα αυτά έχουν εκτεθεί στην πόλη της Ελασσόνας και σε εκδηλώσεις στην περιοχή Ελασσόνας, στη Θεσ/νίκη με το «Δίκτυο Περραιβία», στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας και αλλού, αποσπώντας ευμενείς κριτικές από το κοινό, από ειδικούς καθώς και από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Στα εγκαίνια της Έκθεσης την Πέμπτη 18 Μαρτίου στις 18.00μ.μ. θα πραγματοποιηθεί ομιλία του αρχιτέκτονα Νίκου Σαμαρά, καθηγητή Εφαρμογών του τμήματος ανακαίνισης και αποκατάστασης κτιρίων στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας, με θέμα: «Η διατήρηση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και η συμβολή της στο σημερινό τρόπο ζωής».

Υπεύθυνος Προγράμματος - επιμέλεια Έκθεσης: κ. Γεωργιάδης Κων/νος (διευθυντής Γυμνασίου Καλλιθέας).
Τα κείμενα της εκδήλωσης επιμελήθηκαν:
Καλαϊτζίδου Σοφία Φιλόλογος
Σακελλαρίου Γλυκερία καθηγήτρια Πληροφορικής
Τάκα Χαρούλα Θεολόγος

Ώρες λειτουργίας έκθεσης: Καθημερινά: 10.00π.μ. - 20.00μ.μ.
Κυριακή : 10.00π.μ. -14.00μ.μ. Είσοδος ελεύθερη.
Διεύθυνση: Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Θησείο
Τηλ. Επικοινωνίας για τον εκθεσιακό χώρο: 210 34 52 150
Τηλ. Σχολείου: 24930 61353 . email: mail@gym-kallith.lar.sch.gr

Ο Κώστας Γεωργιάδης είναι φίλος και συνάδελφος από παλιά: πολλά χρόνια συνυπήρξαμε στο Λύκειο Παλαιάς Κοκκινιάς και στο 10 Λύκειο που υπήρξε η συνέχειά του. Πάντοτε ήταν δραστήριος με δημιουργικές ιδέες και δεν μας εξέπληξε η πρόσκληση που πήραμε για την έκθεση μικροτεχνημάτων που επιμελήθηκε. Εξάλλου σε μας τους παλιούς συναδέλφους του ήταν γνωστή η επιδεξιότητά του στις κατασκευές και η καλλιτεχνική του φύση.

Μπράβο στον Κώστα και στους μαθητές του σχολείου του!

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Η αυτοκριτική των οικονομολόγων

Η παγκόσμια οικονομική κρίση υπαγορεύει την ανάγκη για μια κριτική και αυτοκριτική επανεξέταση των κυρίαρχων δογμάτων της οικονομικής επιστήμης. Στην Ιταλία, ο σύνδεσμος οικονομολόγων «Πάολο Σίλος Λαμπίνι» πρότεινε για συζήτηση το ακόλουθο κείμενο.

1. Η κυρίαρχη θεωρία είναι σε κρίση.

Σήμερα, μετά από χρόνια μαρασμού, προβάλλει μια νέα αντίληψη στην οποία η οικονομική επιστήμη οφείλει να κατορθώσει να δώσει μιαν απάντηση. Η παρούσα παγκόσμια κρίση σηματοδοτεί μιαν ιστορική στροφή. Όπως πολλοί έχουν επισημάνει, σήμερα μπαίνουν σε κρίση οι κυρίαρχες οικονομικές θεωρίες και ο νεοφιλελεύθερος φονταμενταλισμός, που αντλούσε από αυτές νομιμοποίηση και κύρος. Αυτές οι θεωρίες δεν είχαν αντιληφθεί τον ευάλωτο χαρακτήρα του καθεστώτος νεοφιλελεύθερης συσσώρευσης. Αυτές συμμετείχαν μάλιστα στην οικοδόμηση αυτού του καθεστώτος, ευνοώντας τη διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα της οικονομίας, την απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών, την υποβάθμιση της κοινωνικής προστασίας και των συνθηκών εργασίας, μια δραστική επιδείνωση στην αναδιανομή των εισοδημάτων και τη χειροτέρευση των προβλημάτων ζήτησης.

Με αυτόν τον τρόπο, οι θεωρίες αυτές συνέβαλλαν στο να προκαλέσουν τις συνθήκες της κρίσης. Είναι αναγκαίο να επαναφέρουμε την οικονομία στα ηθικά θεμέλια που είχαν εμπνεύσει τη σκέψη των κλασικών.

2. Είναι επείγουσα ανάγκη να ξανανοίξουμε την οικονομική συζήτηση.

Είναι επείγουσα ανάγκη να ξανανοίξουμε τη συζήτηση για τα θεμέλια των διάφορων θεωρητικών τοποθετήσεων που υπάρχουν στο οικονομικό πεδίο. Χρειάζεται να απορρίψουμε την ιδέα -που αποτελεί μια βολική δικαιολογία για τόσους οικονομολόγους και οικονομικούς σχολιαστές του κυρίαρχου ρεύματος- ότι υπάρχει μία μόνο αλήθεια στην οικονομική επιστήμη. Χρειάζεται να δώσουμε χώρο στις εναλλακτικές θεωρίες -την κεϊνσιανή, την κλασική, τη θεσμική, την εξελικτική, την ιστορικο-κριτική, με όλο τον πλούτο των εκδοχών τους- τόσο στη διδασκαλία όσο και στην έρευνα. Είναι αναγκαίο να δώσουμε «δικαίωμα ομιλίας» σε κάθε νέα οικονομική ιδέα, ευνοώντας την ελευθερία και την ελεύθερη αντιπαράθεση Η συγκέντρωση εξουσίας (στα πανεπιστήμια, στα εθνικά και διεθνή κέντρα έρευνας, στους εθνικούς και διεθνείς θεσμούς, στα μέσα μαζικής επικοινωνίας), όπως εκείνη που ευνόησε στην πιο πρόσφατη φάση την άκριτη αποδοχή του νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού, πρέπει να καταπολεμάται.

3. Μια οικονομία στην υπηρεσία των προσώπων.

Η οικονομική επιστήμη πρέπει να γίνεται αντιληπτή με τρόπο ευρύ, χωρίς μονόπλευρους ορισμούς και με πλήρες άνοιγμα στην επικοινωνία και τις ανταλλαγές με τις άλλες κοινωνικές επιστήμες. Ο στόχος της έρευνας θα έπρεπε να είναι η κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει, ως προϋπόθεση για πολιτικές επιλογές που θα αποβλέπουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των προσώπων και στο κοινό καλό.

4. Μια μέθοδος που δεν είναι πλέον αυτοσκοπός.

Προς αυτόν τον σκοπό πρέπει να κατευθύνεται η χρήση των διαθέσιμων τεχνικών, από την ιστοριογραφική ως την οικονομετρική ανάλυση, από την ανάλυση των θεσμών ως την κατασκευή μαθηματικών μοντέλων, χωρίς προαποκλεισμό καμιάς τεχνικής, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς η τεχνική εκλέπτυνση της ανάλυσης να γίνεται αυτοσκοπός, πηγή κομφορμισμού και τυποποίησης στην εκπαίδευση των νέων γενεών οικονομολόγων Γι' αυτό πρέπει να ευνοείται μια κριτική αντιπαράθεση μεταξύ διαφορετικών θέσεων και αναλύσεων.

5. Μια νέα ατζέντα.

Υποδεικνύουμε πέντε θέματα -για τα οποία πρέπει να προωθηθούν μελέτες και πρωτοβουλίες που θεωρούμε ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία στην παρούσα φάση.

α) Αγορά, κράτος και κοινωνία.

Μετά από δεκαετίες στις οποίες η αγορά και το υποτιθέμενο «αόρατο χέρι» της εισέβαλαν στους χώρους της δημόσιας δράσης και των κοινωνικών σχέσεων, είναι αναγκαίο να σκεφτούμε νέες μορφές διασύνδεσης αγοράς, κράτους και κοινωνίας, με προσοχή για τα θέματα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ηθικής, σε ένα πλαίσιο περιβαλλοντικής βιωσιμότητας της ανάπτυξης.

β) Παγκοσμιοποίηση με ανθρώπινο πρόσωπο.

Μετά από μια παγκοσμιοποίηση των αγορών ρυμουλκημένη από τη χρηματοπιστωτική οικονομία και στερούμενη κανόνων, είναι αναγκαίο να σκεφτούμε μια διεθνή συνένωση των λαών, που θα κυβερνιέται δημοκρατικά, που θα τροφοδοτεί τις ροές των γνώσεων και των προσώπων πλάι σε εκείνες των εμπορευμάτων και που θα προωθεί την κοινωνική συνεργασία και όχι τον άγριο παγκόσμιο ανταγωνισμό.

γ) Ένας νέος ουμανισμός της εργασίας.

Είναι αναγκαίο να ξανασκεφτούμε τον ρόλο της εργασίας στις σύγχρονες κοινωνίες ως πηγή αξιοπρεπούς εισοδήματος για όλους, γνώσεων και κοινωνικών σχέσεων και ως εργαλείο εκπαίδευσης και χειραφέτησης των πολιτών.

δ) Η μείωση των ανισοτήτων.

Οι διαφορές εισοδήματος και ισχύος μεταξύ χωρών και -στο εσωτερικό τους- μεταξύ κοινωνικών ομάδων και προσώπων έχουν αυξηθεί με τρόπο απαράδεκτο. Είναι επομένως αναγκαίο να σκεφτούμε ένα μοντέλο οργάνωσης των σχέσεων, που θα αποβλέπει πραγματικά στη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό είναι αναγκαίο και για να αναζητηθεί μια αξιόπιστη διέξοδος από την κρίση, η οποία απαιτεί μιαν αναζωογόνηση των ατομικών και συλλογικών καταναλώσεων και των δημόσιων επενδύσεων και την ανάδυση μιας νέας ζήτησης από μέρους χωρών και ομάδων, οι οποίες στο παρελθόν είχαν παραμείνει στο περιθώριο της ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας. Χωρίς αυτές τις αλλαγές, υπάρχει ο κίνδυνος να αποκατασταθεί το καθεστώς νεοφιλελεύθερης συσσώρευσης, που βασίζεται στη χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία και να τροφοδοτηθούν έτσι και άλλες κρίσεις ακόμα χειρότερες από την τωρινή.

ε) Μια πιο ισορροπημένη ανάπτυξη.

Πρέπει να ευνοηθεί η μετάβαση από μια ποσοτική ανάπτυξη δίχως όρια προς μια πιο ισορροπημένη ανάπτυξη, βασιζόμενη στην ποιότητα. Χρειάζεται να ενεργοποιηθούμε για να επινοήσουμε δείκτες εναλλακτικούς προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, το οποίο είναι ακατάλληλο και παραπλανητικό, στον βαθμό που δεν κατορθώνει να αποτυπώνει διάφορες οικονομικές δραστηριότητες, τα περιβαλλοντικά κόστη και την πραγματική ευημερία του πληθυσμού. *

Πηγή: Ελευθεροτυπία 13-3-2010

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

"Το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το 2010 στην Κική Δημουλά"

Να και κάτι αισιὀδοξο στη μαυρίλα των ημερών.
Στις 13 Μάρτιου η Ευρώπη τιμά την Ελληνίδα ποιήτρια Κική Δημουλά για το σύνολο του ποιητικού και πεζογραφικού της έργου, απονέμοντας της το Ευρωπαϊκό Βραβείο λογοτεχνίας για το 2010.
Η επιτροπή,
όπως λέει στο σκεπτικό της, διέκρινε στο έργο της μία από τις μεγάλες φωνές που εκπροσωπούν τη σύγχρονη δημιουργία και θέλει να υπογραμμίσει επίσημα τη σημασία του έργου της στο αύριο της ευρωπαϊκής κουλτούρας.

Μία ακόμη τιμή για την Κική Δημουλά, πανευρωπαϊκής εμβέλειας αυτή τη φορά, που υπογραμμίζει την εξέχουσα θέση που έχει, διαχρονικά, η σύγχρονη ποίηση ως πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού. H «Association capitale europeenne des litteratures» χαιρετίζει το ποιητικό της έργο ως ένα "από τα μεγαλύτερα και πιο δημοφιλή της σύγχρονης Ελλάδας".

Η απονομή του Βραβείου θα πραγματοποιηθεί στο Στρασβούργο, σε ειδική εκδήλωση, στο πλαίσιο της πέμπτης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Λογοτεχνίας και αποτελεί κορυφαίο γεγονός στον χώρο των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων.
Την κυρία Κική Δημουλά θα παρουσιάσει στο Γαλλικό κοινό ο μεταφραστής έργων της κ. Michel Volkovitch. Η ηθοποιός κυρία Dinah Faust θα αποδώσει στην γαλλική γλώσσα κείμενα της κυρίας Κικής Δημουλά που θα διαβάσει η ποιήτρια στα ελληνικά.
Ευχαριστώ το Στράτο (Ραπτόπουλο) για την έγκαιρη ενημέρωση.

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Ο Σαραμάγκου "οργισμένος blogger"

"Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι πως αν και έχω δημοσιεύσει τόσα βιβλία, ποτέ άλλοτε δεν είχα υπάρξει αντικείμενο μιας τόσο μεγάλης περιέργειας από την πλευρά των media. Είναι σχεδόν συγκλονιστικό. Βλέπω, εδώ, ότι πρόκειται για μια μυθοποίηση του blog, λες και είναι πανάκεια. Κι όμως, δεν είναι κάτι καινοτόμο. Η καρτ ποστάλ υπήρξε πρόγονος του blog", δηλώνει ο μεγάλος Πορτογάλος συγγραφέας στην εφημερίδα "Λε Μοντ". Οσο για τη δημοκρατική πλευρά του Ιντερνετ, ο Σαραμάγκου λέει: "Υπάρχουν θεσμοί που τους ονομάζουμε δημοκρατικούς, είναι όμως όντως έτσι; Ασφαλώς έχουμε εκλογές, ελευθερία έκφρασης, αλλά κατά βάθος όλα είναι ένα αστείο".


" Δεν ήταν δική μου ιδέα να αποκτήσω ένα δικό μου blog, αλλά της γυναίκας μου, της Πιλάρ. Στην αρχή αντιστάθηκα, αλλά στη συνέχεια τα επιχειρήματά της με έπεισαν. Εχουμε δημιουργήσει ένα ίδρυμα στο οποίο προεδρεύει, και όπως φαίνεται είναι απαραίτητο, στην εποχή που ζούμε, να στήσουμε ένα site στο Ιντερνετ. Επί περίπου ένα χρόνο έγραφα σ' αυτό σχεδόν καθημερινά, μετά όμως χωρίς την ίδια επιμέλεια και δεν νομίζω πως θα συνεχίσω. Ομως δεν ξέρει ποτέ κανείς και δεν είναι συνετό να στοιχηματίζεις με το μέλλον".
"Γράφω συνεχώς και γρήγορα. Ισως η καλύτερη παρομοίωση γι' αυτήν την κατάσταση είναι αυτή του κεριού που βγάζει μια πιο υψηλή φλόγα τη στιγμή που πάει να σβήσει. Οπως και να έχει, όμως, μην ανησυχείτε, δεν σκέφτομαι να σβήσω τόσο γρήγορα".
Τα κείμενα που έγραψε στο blog του, τα συγκέντρωσε σε έναν τόμο με τον τίτλο "Το Τετράδιο" (Ο Caderno) όπου κανείς δεν ξεφεύγει από την αιχμηρή γραφή του.
Ο Ουμπέρτο Εκο, που υπογράφει την εισαγωγή στο «Τετράδιο», χαρακτηρίζει τον Πορτογάλο συγγραφέα «οργισμένο μπλόγκερ» ο οποίος θέτει ερωτήματα πάνω στο φαίνεσθαι των πραγμάτων, στη σταδιακή εξαφάνιση της ηθικής στο δημόσιο χώρο αλλά και στην έννοια της ελπίδας και της καλοσύνης.
«Η αληθινή επανάσταση που έχουμε ανάγκη είναι αυτή της καλοσύνης. Δυστυχώς, η κοινωνική περιφρόνηση αλλοίωσε αυτή τη λέξη. Είναι καιρός τώρα να της ξαναδώσουμε την έννοιά της».
Και κάτι ....επετειακό.
«Με αυτές, (τις γυναίκες) δεν θα είχε δημιουργηθεί χάος σε αυτόν τον κόσμο, γιατί πάντα γνώριζαν τη διάσταση του ανθρώπινου»...
(πηγή: enet.gr)
Ολόκληρο το ρεπορτάζ και συνέντευξη του νομπελίστα συγγραφέα στο
: http://www.enet.gr/

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΚΑΙΤΗΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ





«Αυτή η συνάντηση της Τρίτης καταχωρήθηκε στις εμπειρίες μου…Η ποιήτρια Κική Δημουλά γέμιζε πραγματικά το χώρο με τη δυναμική της-αγέραστη αλήθεια-παρουσία, την παιδική ειλικρίνεια και ευθύτητά της. Εξαιρετικά συγκινητική και διαφωτιστική συνάντηση. Η πρόθεσή της να μας βοηθήσει έγινε αμέσως γνωστή:

Μπορείτε να με ρωτήσετε ό,τι θέλετε. Εγώ έχω περισσότερο τρακ απ’ότι εσείς.. Έχετε προβλήματα με το μάθημα της ποίησης;


Δειλά δειλά άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ερωτήσεις από τα παιδιά κι έπειτα από λίγο ακολούθησε ένας ανέλπιστος κατακλυσμός ερωτήσεων, ενώ έξω απ’το παράθυρο του ιδρύματος, ο ήλιος ο ζηλιάρης θέλοντας κι αυτός να πάρει κάτι από την ποιήτριά μας, είχε πιάσει στασίδι.. Η κα Δημουλά απάντησε σε όλες μας τις ερωτήσεις. Αν και αρχικά κράταγα σημειώσεις, μετά απορροφημένη δεν μπόρεσα δυστυχώς να συνεχίσω. Μόνο μερικά από τα λόγια της διέσωσα γραπτώς:

Η ποίηση είναι ελεύθερο πράγμα, δεν μπορείς να το βάλεις φυλακή. Όταν ζητηθεί ανάλυση του ποιήματος, το ποίημα, λέγεται, έχει αποτύχει…’Προφανώς αυτή ήταν η απάντησή της σε μία απ’τις δημοφιλείς ερωτήσεις σχετικά με την υπερανάλυση των ποιημάτων της και τις συγκεκριμένες, αυστηρές και μονομερείς ερμηνείες που τους δίνονται εν όψει Πανελληνίων.
Στην ερώτηση ‘Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία του ποιητή;’ αποκρίθηκε:
Η μεγαλύτερη αγωνία ενός δημιουργού είναι ότι ποτέ δεν θα μάθει αν είναι καλά τα ποιήματά του. Μα ποτέ.’ Συνέχισε λέγοντας βέβαια ότι η δυσπιστία πρέπει οπωσδήποτε να διακρίνει τον ποιητή. ‘Οι ποιητές πρέπει να δυσπιστούν για το έργο τους, να δυσπιστούν απέναντι σε αυτό που μπορούν, γι’αυτό και είναι καταστροφικό λάθος να ζητείται η γνώμη μας (από νέους επίδοξους ποιητές) για το αν ένα ποίημα (το ποίημά τους) είναι ή όχι καλό.’ Δήλωσε χαρούμενη που βρισκόταν ανάμεσα σε 220 παιδιά και εξομολογήθηκε πως έτσι κλέβει κι αυτή λίγη απ’την πολύτιμη νεότητά μας: ‘Και πού δεν ήταν τότε θάλασσα’Αυτό τον περίφημο στίχο της, τον ακούσαμε αρκετές φορές απ’τα χείλη της ενώ μας κοίταζε με τρυφερότητα και νοσταλγία.


Τέλος, μας έδωσε την εξής συμβουλή: ‘Μην πιστεύετε εσείς οι νέοι εμάς τους απαισιόδοξους ποιητές, απλά, η απαισιοδοξία μας συμφέρει για να γράφουμε ποιήματα..

Θέλω κλείνοντας να αναφέρω και το εξής: Αν και είμαι μία φανατική κατά του καπνίσματος και όλα τα επιχειρήματα των καπνιστών μου φαίνονται βλακώδη, δεν μπόρεσα παρά να κοιτάξω με συμπάθεια την κα Δημουλά όταν ανάβοντας τσιγάρο μας είπε:

Αυτό που κάνω τώρα είναι εξαιρετικά καταστροφικό γι’αυτό και εσείς να μην καπνίζετε. Συγχωρήστε με, απλά δεν σταματώ το τσιγάρο επειδή δεν θέλω να έχω ακόμη μία απώλεια στη ζωή μου…

Ορίστε επιχείρημα.»
Ελένη Γαβαλά

«Η εμπειρία της συνάντησής μας με την Κική Δημουλά ήταν υπέροχη. Η κα Δημουλά ήταν ευγενική, πρόσχαρη και είχε πολύ άμεσο λόγο. Μου άρεσε το γεγονός ότι απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις μας με προθυμία, κι αυτό μας βοήθησε πολύ. Μας μιλούσε και μας συμβούλευε σαν να ήμαστε παιδιά της…Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και ένιωσα πραγματικά πολύ τυχερή που την απέκτησα.»
Ερίλντα Έμινι


«Ήταν πάρα πολύ ωραία…Η κα Δημουλά ήταν διαλλακτική στις απόψεις της και οι απαντήσεις της ήταν πολύ εύστοχες και συγκινητικές. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο απ’όσα ακούσαμε, ήταν πως η ποίηση για εκείνη δεν είναι επάγγελμα με την έννοια τη βιοποριστική αλλά μόνο με την έννοια της μόνιμης ενασχόλησης με αυτήν στην καθημερινότητά της. Μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις για τον εαυτό και την ποίησή της. Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε όλους τους ποιητές και συγγραφείς όχι μόνο μέσα από τα έργα τους αλλά κι από κοντά, μέσα από παρόμοιες εκδηλώσεις…»
Σάρα Σταματελάτου


"Η επαφή μας με την Κική Δημουλά θεωρώ ότι ήταν ιδιαίτερα σημαντική ως προς τις γνώσεις που αποκομίσαμε από την ποιήτρια. Ένιωσα ιδιαίτερη χαρά και τύχη που μπόρεσα να βρεθώ σ’αυτή την εκδήλωση και να έχω άμεση σχέση μαζί της μέσω των ερωτήσεων. Πολλά παιδιά τη ρώτησαν για πολιτικά και οικολογικά θέματα, άλλα τη ρώτησαν για την ποίησή της και η ίδια ευδιάθετη και χαμογελαστή απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια. Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν η απαλότητα του χαρακτήρα της και η αμεσότητα που είχε με τα παιδιά, δεν δίστασε ακόμα και να ανάψει και το τσιγάρο της μπροστά μας δίνοντάς μας, όμως, και το δίδαγμα ότι για μας είναι κακό ενώ γι’αυτήν είναι ένας ακόμη αποχαιρετισμός...Τέλος, θεωρώ, ότι η ευκαιρία αυτή ήταν μοναδική και όποιος δεν παραβρέθηκε έχασε πολλά.
Ολυμπία Πουλογιάννη

«Κική Δημουλά! Πρώτα απ’όλα ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος…Χαμογελαστή και έτοιμη ν’απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις των παιδιών με πολύ αγάπη. Είχε χιούμορ και αυτό με έκανε να τη συμπαθήσω ακόμη περισσότερο! Η γλώσσα της ήταν απλή, κατανοητή και γενικότερα μου έδωσε την εντύπωση ενός απλού ανθρώπου..»
Φλώρα Πίσα

«Ως άνθρωπος, θεωρώ πως ήταν εξαιρετική γυναίκα, που δίνει απλόχερα γνώσεις και αγάπη στα παιδιά. Επίσης έκανε τρομερά εύστοχες παρατηρήσεις σε μαθητές και καθηγητές που προκειμένου να νιώσουν καλύτερα, της έλεγαν ό,τι μπούρδα τους ερχόταν, λ.χ. ‘είστε ένας μύθος’ ή ‘έχετε βραβευτεί με τόσους τίτλους τιμής’…Για εκείνη όλα αυτά ήταν φαμφαρολογίες και σ’αυτό της βγάζω το καπέλο! Φαίνεται λοιπόν πως αυτό το πάντρεμα του τρομερού της χαρακτήρα με την ποίησή της, έβγαλε αυτή την εξαιρετική άνθρωπο και ποιήτρια. Παρ’όλα αυτά, φανταζόμουν την συνάντηση αλλιώς. Θα ήθελα η ίδια να μιλήσει περισσότερο, και να μας δώσει τα φώτα της για τα προβλήματα που μαστίζουν την εποχή μας.»
Παναγιώτης Μπουλιέρης



«Η Κική Δημουλά, κατά την άποψή μου, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Απαντούσε στις απορίες των παιδιών με μεγάλη ευχαρίστηση. Μόνο και μόνο απ’το χαμόγελό της γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι είναι ένας άνθρωπος με πολύ καλή καρδιά…Οι απαντήσεις της ήταν ουσιαστικές και εμπεριείχαν χιούμορ πολλές φορές. Έμαθα αρκετά πράγματα για την ποίηση της Δημουλά και μάλιστα μερικές εικόνες στα ποιήματά της που αρχικά μου φαίνονταν δύσκολες, άρχισαν να διαλευκαίνονται.»
Φωτεινή Κοτσάνη

"Και μόνο η αίσθηση ότι ήρθαμε τόσο κοντά με μια ποιήτρια ήταν αρκετό για να μας συγκινήσει. Ένιωσα ιδιαίτερα τυχερή που είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με μια ποιήτρια του ύψους της κυρίας Δημουλά. Στην ουσία μπορέσαμε να εκφράσουμε απορίες για την ίδια την ποίηση, κι όχι τόσο πολύ για την ποιητική δραστηριότητα της συγκεκριμένης ποιήτριας. Η ίδια ήταν ιδιαίτερα καταδεκτική και πρόσχαρη, πρόθυμη να απαντήσει σε κάθε ερώτησή μας, δείχνοντας ιδιαίτερη ανεκτικότητα και κατανόηση σε όσες την απαιτούσαν. Έχοντας συνηθίσει τις αοριστολογίες των πολιτικών, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι η ίδια απαντούσε χωρίς υπεκφυγές και με ειλικρίνεια σε ό,τι τη ρωτούσαμε. Δε φάνηκε να ήρθε σε δύσκολη θέση, προσπάθησε ωστόσο να είναι όσο το δυνατόν πιο φιλική μαζί μας. Νομίζω πως δεν θα μας ξαναδοθεί ποτέ ανάλογη ευκαιρία και χάρηκα πάρα πολύ που υπήρξε αυτή η πρωτοβουλία. Αδικήθηκαν τα παιδιά της θετικής και της τεχνολογικής, αλλά ας πρόσεχαν…
Σταυρούλα Καλέα


(Η ανάρτηση ετοιμάστηκε από τα παιδιά της Γ΄Θεωρητικής και "εικονογραφήθηκε" χάρη στον φωτογραφικό οίστρο της Ελένης Κυριμκύρογλου)

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Το 10ο Λύκειο Πειραιά ανοίγει την εκδήλωση...

Με κεντρικό σύνθημα της εκδήλωσης "1η Μαρτίου 2010 24 ώρες χωρίς εμάς" τα παιδιά μας ήταν ΕΚΕΙ στην Τεχνόπολη και μάλιστα άνοιξαν την εκδήλωση με ένα απόσπασμα από το θεατρικό του Λαέρτη Βασιλείου
" ένας στους δέκα".



Φτάνουν στο χώρο κουβαλώντας την όρεξη, τη συγκίνηση, την αγωνία τους, αλλά και την οθόνη προβολής.

Ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή και γρήγορα- γρήγορα "πετάνε"κάποιες ατάκες για να δοκιμάσουν τα μικρόφωνα αλλά και να εξοικειωθούν με το χώρο.

Και φυσικά δεν ήταν μόνοι τους. Φίλοι και φίλες από το σχολείο της Κοκκινιάς μετακινήθηκαν, άφησαν πίσω τις καθιερωμένες νυχτερινές υποχρεώσεις των φροντιστηρίων και τους συντρόφευσαν στην προσπάθειά τους.Όλοι μαζί αγκαλιασμένοι περιμένουν την ώρα της παράστασης.


Τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής παρουσιάζουν σύντομα την πρωτοβουλία τους και καλούν τα παιδιά να ξεκινήσουν.

Κι αυτοί ξεκίνησαν και συστήθηκαν με τα ονόματα των ρόλων τους: Κρις, Νταβίντ και Ένκε.

Παρουσίασαν τη βίζα, την πράσινη κάρτα και το δελτίο ταυτότητας ομογενούς, με τρόπο ιδιαίτερα παραστατικό, δείχνοντας τις αμέτρητες γραφειοκρατικές διαδικασίες που υφίστανται οι μετανάστες.

Τελείωσαν φωνάζοντας ότι:
"Είμαστε η γενιά χωρίς αποχαιρετισμό.
Είμαστε η γενιά χωρίς τύχη, χωρίς πατρίδα.
Είμαστε η γενιά χωρίς σύνορα.
Είμαστε η γενιά χωρίς δεσμούς, χωρίς παρελθόν, χωρίς αναγνώριση.
Είμαστε η γενιά χωρίς επιστροφή."




Ο Βησσαρίων και ο Κώστας ερμήνευσαν σε ρυθμό hip hop ένα καταπληκτικό από άποψη περιεχομένου κομμάτι που έγραψε ο Βησσαρίων, ο οποίος αποδείχτηκε εκτός από στιχουργός και ικανός ερμηνευτής. ( θα αφιερώσουμε προσεχώς μια ανάρτηση στο ταλέντο του)

Αλέξανδρε, Δημήτρη, Βασίλη, Βησσαρίωνα, Κώστα
Ευχαριστούμε που μας προσφέρατε μια τόσο συγκινητική βραδιά.

Στην εκδήλωση τραγούδησε ο Mc Yinka- παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία- το τραγούδι "χαιρετισμός" από το δίσκο του η Αλάνα.







Κλείνουμε με τα λόγια των ίδιων των μεταναστών.

Υ.Γ1: Λίλα, Διονύση, Άννα ευχαριστούμε που σας είχαμε για μια ακόμη φορά κοντά μας.
Υ.Γ
2 : Στράτο ευχαριστούμε για τη συνεργασία και καλό κουράγιο στην προσπάθειά σου.

Υ.Γ3 : Ειρήνη, Μάνια λέτε να υπάρχει και τρίτη φορά;