Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Εγώ είμαι ξένος. Η πατρίδα μου είναι ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο χωρίς πύλη...

Κυριακή 21 Ιουνίου: Γιορτή Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.
Γεμάτη η αυλή του σχολείου, πολύχρωμη και πολύβουη.














"Η Παλιά Κοκκινιά δεν έγινε Άγιος Παντελεήμονας, επειδή δεν γκετοποιήθηκε, ο κόσμος γρήγορα οσμώθηκε με τους μετανάστες, τους γνώρισε, είμαστε περήφανοι γιατί και το σχολείο μας συνέβαλε στη γνωριμία των συμπολιτών μας με το άλλο, το διαφορετικό. Κάθε Κυριακή, απο τις 4 μέχρι τις 8, 300 μαθητές και μαθήτριες με βιβλία και τετράδια στο χέρι κατευθύνονται προς τα εδώ και γεμίζουν την αυλή. «Όχι φόβο αλλά περηφάνεια νοιώθω – μου είπε ο γείτονας – είναι κι εδώ σήμερα – που ένας Πακιστανός με χαιρετά και μου μιλάει ελληνικά». Και γράφει του απάντησα, και μάλιστα με μεγάλη χαρά για πρώτη φορά στη ζωή του ελληνικά, αφού αρκετοί μαθητές μας είναι αναλφάβητοι στη δική τους γλώσσα." (Από την ομιλία της Κάτιας Αγάπογλου-Γαλοπούλου, Προέδρου του Δ.Σ του σχολείου).

Ο Φερεϋντούν Φαριάντ ήταν εκεί με το παραμύθι του " Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια".

Κυρά πανάρχαιη Ελλάδα,
κρύψε με κάτω
απ' τη γαλάζια ποδιά σου.

Τη γλώσσα της ποίησης την έμαθα
απ' τ' άστρα, απ' τα πουλιά, απ' τα φύλλα
κι απ' τους πλανόδιους τροχιστές.
(Φαριάντ Φερεϋντούν)


















O Φαριάντ Φερεϋντούν είναι Πέρσης ποιητής που ζει στην Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια. Από αυτά, όπως ο ίδιος είπε, τα 15 τα έζησε με πείνα, ταλαιπωρία, αγωνία για την άδεια παραμονής του...πολλές φορές σκέφτηκε: πού να φύγεις..πού να μείνεις...


Τον βοήθησε, όπως είπε, ο Γιάννης Ρίτσος "που αγαπούσε τους μετανάστες, υποστήριζε εμένα, συνεργαστήκαμε σε βιβλία...". Τα τελευταία 10 χρόνια του δόθηκε μια τιμητική υπηκοότητα από τη Βουλή των Ελλήνων, σε αναγνώριση της πνευματικής του προσφοράς.


Και ο Γιάννης Ρίτσος..ήταν εκεί (φωτογραφική έκθεση του Ε.ΚΕ.ΒΙ)



















Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να σας φέρω ψωμί και νερό...














Και ο Σαΐντ (Αλγερινός σκιτσογράφος) με τα σκίτσα του.



Ο κόσμος που δεν βλέπει, δεν μιλάει, δεν ακούει όταν η αστυνομία κυνηγά τους μετανάστες.

Ο μετανάστης λέει:
" Είμαι εργάτης δεν είμαι τρομοκράτης"
(Σαΐντ)



1. Βιογραφικό του σκιτσογράφου.
2. Άλλος ένας τρόπος να περάσουν τα σύνορα αλλά τους πιάνει η αστυνομία.
3. Είμαι εργάτης δεν είμαι τρομοκράτης.
4. Κάποιοι βλέπουν τους πρόσφυγες σαν μικρόβια.
5. " Στρατός" μεταναστών
6. Από τη μια αυτοί που θέλουν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες και από την άλλη οι κυβερνήσεις που έχουν διαφορετική πολιτική.
7. Συνοριοφύλακας. Εύχεται στον εαυτό του καλή τύχη αλλά πάνω απ' όλα υγεία.
8. Αυτή η γη δεν είναι για όλους. Ο ταξιδιώτης περιμένει το τρένο να πάει στον προορισμό του και ο μετανάστης δεν γνωρίζει σε ποιον προορισμό πηγαίνει το τρένο του.
9. Η κατάσταση του πρόσφυγα στο ευρωκοινοβούλιο.
10. Σώστε την ευρώπη με τη μέθοδο του Σαρκοζί.
11. Υπάρχει κάποιος που βοηθάει τον πρόσφυγα.
12.Το ρίσκο του πρόσφυγα. Σκέφτεται ότι αν δεν ξέρει να κολυμπάει είναι τελειωμένος.
13. Ονειρεύεται αυτά που συμβαίνουν στη χώρα του και αντλεί δύναμη για να συνεχίσει.
14. Οι πρόσφυγες ισορροπούν επί ξηρού ακμής.
1 5. Η κυβέρνηση χτυπά αυτούς που θέλουν να βοηθήσουν τους μετανάστες.
16. Η προσπάθεια του πρόσφυγα να αποδράσει από τη φυλακή καταλήγει στην αστυνομία.
17. Οι πρόσφυγες κινούνται σε ασταθές έδαφος. Τα ρίσκα που παίρνουν συμβολίζονται από το ένα πριόνι και η αστυνομία από το άλλο.
18. Το πανό που κρατά γράφει: " Χωρίς σύνορα" και αυτό που πατά " Χωρίς απέλαση".
19. Η δύσκολη κατάσταση του πρόσφυγα.
20. Κάποιοι βοηθούν τους πρόσφυγες με ένα ζωγραφιστό σωσίβιο.
2 1. Οι πολιτικές για τους πρόσφυγες δεν πετυχαίνουν γιατί είναι πολύ αποφασισμένοι.
22. Ο πρόεδρος φαίνεται να βοηθά τους πρόσφυγες αλλά δεν το κάνει στ' αλήθεια γιατί κοιτά αλλού. Αυτό που έχει στο μυαλό του είναι η απέλαση.
23. Η συνείδηση του πρόσφυγα δεν του επιτρέπει να κλέψει για να επιβιώσει.
24.Το βιβλίο των νόμων για τους πρόσφυγες. το νέο βιβλίο των νόμων για τα δικαιώματα των προσφύγων.
25. Ο πρόσφυγας βρίσκεται συνεχώς στο ίδιο σημείο.
26. Η κατάσταση των προσφύγων μοιάζει με κάποιον που έχει σταλεί στη γκιλοτίνα.
27. Η βοήθεια των κυβερνήσεων για τους πρόσφυγες.
28. Η λύση που βρίσκει ο πρόσφυγας στην προσπάθειά του να φύγει - να πετάξει.
29. Η Ευρώπη είναι για τους Ευρωπαίους. Οι κυβερνήσεις ισοπεδώνουν αυτούς που προσπαθούν να βοήσουν τους πρόσφυγες,
30. Ο πρόσφυγας προσπαθεί να μπει στην Ευρώπη.
31. Ο βράχος συμβολίζει το νομικό πλαίσιο της Ε.Ε για τους πρόσφυγες.
32. Η επάνοδος του πρόσφυγα στην Ευρώπη.
33. Ο δρόμος του πρόσφυγα.
34. Η κατάσταση του πρόσφυγα δεν είναι προβλέψιμη.
35. Η κατάσταση του πρόσφυγα στο Ευρωκοινοβούλιο.
36. Η συνεχής αλλαγή του νομικού πλαισίου. Τα δυο σκέλη της τανάλιας: η φυλακή και οι βρισιές.
37. Η αληθινή γη! (ειρωνικά).
38. Η βαλίτσα του Σαρκοζί. Μέσα έχει το πρόγραμμά του για την εργασία.
39. Η πολιτική του Σαρκοζί για τους πρόσφυγες. Θέλει να τους διώξει.
40. Η Ε.Ε χρησιμοποιεί το σαρκοζί ως μαριονέτα για να σκληρύνει την πολιτική για τους πρόσφυγες.
41. Η Ε.Ε αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες σαν παράνομους χωρίς χαρτιά ή σαν τρομοκράτες και με αυτό το πρόσχημα προσπαθεί να εμποδίσει την είσοδό τους στην Ευρώπη.
42. Η πολιτική της Ε.Ε για τους πρόσφυγες.
43. Οι πρόσφυγες στους δρόμους της Αθήνας. Μόλις βγήκε από τη φυλακή. Η αστυνομία τον βρήκε χωρίς χαρτιά και απειλεί ότι θα τον απελάσει.
(οι λεζάντες των σκίτσων. Ευχαριστούμε το σχολείο μεταναστών που μας της παραχώρησε).

..κι ένα "πεντανόστιμο" έκθεμα: "Συνταγές από τον τόπο μου"




Το τέλος αυτής της μαγευτικής βραδιάς

Τα όνειρά μου είναι όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια..
(έτσι τελειώνει το παραμύθι του Φερεϋντούν Φαριάντ).


Ο Ρίτσος στο συνέδριο της Ο.Λ.Μ.Ε

Για άλλη μια φορά μαθητές του 6ου Λυκείου Καλλιθέας και του 10ου Λυκείου Πειραιά θα παρουσιάσουν, στα πλαίσια του 14ου συνεδρίου της Ο.Λ.Μ.Ε, την εκδήλωση - αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, που ετοίμασαν για το Μουσείο Μπενάκη και παρουσίασαν στις 21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της ποίησης.


6ο Λύκειο Καλλιθέας - 10ο Λύκειο Πειραιά






Δυο σχολεία που συνεργάζονται...


Μια πρόβα που γίνεται παράσταση..


Ο Ρίτσος που ενώνει..







Ερχόμαστε με το Ρίτσο.
Τραγουδάμε, ψιθυρίζουμε τους στίχους του,
βάζουμε εικόνες στα ποιήματά του, τις εικόνες της δικής μας πίστης για έναν καλύτερο κόσμο,
ονειρευόμαστε, κάνουμε γκράφιτι,
ζωγραφίζουμε το πάθος μας για τη ζωή.
" Να με θυμόσαστε, είπε.."


Πέμπτη, 25 Ιουνίου 2009, ώρα 5.30 μ.μ, Ξενοδοχείο "Novotel" ,πλατεία Βάθη, Μιχ. Βόδα 4 – 6, κοντά στο Δημαρχείο της Αθήνας, στη Λιοσίων, τηλ.: 210 8200700).

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

«Είμαστε έτοιμοι να φοβηθούμε»

Είμαστε η γενιά χωρίς τύχη,
χωρίς πατρίδα, χωρίς αποχαιρετισμό.
Ο ήλιος μας είναι λειψός, η αγάπη μας
σκληρή, η νιότη μας χωρίς νιάτα.
(Βόλφγκανκ Μπόρχερτ)

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των προσφύγων, ξαναθυμόμαστε την κοινή εκδήλωση του σχολείου μας με το ανοιχτό σχολείο μεταναστών Πειραιά και τους αφιερώνουμε την ανάρτηση αυτή.



Θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας τις εμπειρίες των μαθητών μας, της Ερκίντας και του Ναβήντ, όπως τις εξομολογήθηκαν στην εκδήλωσή μας.

Το όνομά μου είναι Ερκίντα Χότζα και γεννήθηκα στο Ελμπασάν της Αλβανίας. Ζω στην Ελλάδα τα τελευταία δώδεκα χρόνια, δηλαδή από τότε που ήμουν έξι χρονών. Το ταξίδι για να φτάσω εδώ ήταν δύσκολο, επικίνδυνο και παράνομο. Όταν φτάσαμε στην Ελλάδα, η ζωή μας άλλαξε εντελώς . Δεν ξέραμε σχεδόν καθόλου την Ελληνική γλώσσα και ζούσαμε σ' ένα μεγάλο παλιό σπίτι μαζί με άλλους συγγενείς. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε τρομερή κατάσταση φτώχειας. Είχαμε να φάμε, γιατί οι γονείς μου άρχισαν να δουλεύουν αμέσως. Η κάθε οικογένεια είχε το δικό της χώρο, δηλαδή ένα μεγάλο δωμάτιο με τα δικά της πράγματα.
Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πήγαινα στο σχολείο, γιατί ούτε στην Αλβανία είχα προλάβει να πάω. Άρα για μένα ήταν διπλό το βάρος και το άγχος.. Αρχικά ήταν δύσκολα και περίεργα αλλά γρήγορα προσαρμόστηκα και έγινα σχεδόν άριστη μαθήτρια, κάτι που εξέπληξε όλο το περιβάλλον μας, γιατί δεν είχα καμιά απολύτως βοήθεια. Άλλωστε και να ήθελαν να με βοηθήσουν οι δικοί μου άνθρωποι δεν ήξεραν τα Ελληνικά.
Η ζωή μας έγινε πιο ασφαλής μετά από δυο χρόνια, γιατί γίναμε πλέον νόμιμοι στην Ελλάδα. Γενικά από τον πρώτο καιρό είχαμε βοήθεια από τους γείτονες, τους φίλους και τους δασκάλους μου. Πάντα μας δίνανε ρούχα, παιχνίδια, έπιπλα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι με βάφτισαν. Το όνομά μου από τότε είναι Άννα- Ματίνα. Δεν βιώσαμε σχεδόν ποτέ το ρατσισμό από το περιβάλλον αυτό. Όμως βιώναμε και βιώνουμε ίσως πιο έντονα αυτόν τον καιρό το ρατσισμό από άγνωστους ανθρώπους σε δημόσιους χώρους.
Μόλις καταλαβαίνουν ότι είμαστε ξένοι, μας προκαλούν χωρίς να έχουμε δώσει αφορμή για κάτι. Μας προσβάλλουν λέγοντας εκφράσεις του τύπου « ήρθατε στη χώρα μας να μας κάνετε κουμάντο» ή «ήρθατε στη χώρα μας να μας πάρετε τις δουλειές» και άλλα παρόμοια. Εκείνη τη στιγμή εξοργίζομαι και θυμώνω πάρα πολύ. Θέλω να μιλήσω, να αντιδράσω για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Όμως μετά σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να βρω το δίκιο μου και σωπαίνω. Ίσως από τη μια να υπάρχει λογική αντίδραση αυτών των ανθρώπων, ύστερα από όλα όσα έχουν ακούσει για τους Αλβανούς. Γιατί καλώς ή κακώς έχουμε δώσει δικαιώματα. Όμως δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο και ως πότε θα πληρώνουμε όλοι οι αλλοδαποί τα λάθη αυτά;
Οι συνέπειες είναι πολλές. Δεν μας εμπιστεύονται ούτε για δουλειές ούτε να μα ενοικιάσουν το σπίτι τους. Και φυσικά μας φοβούνται, μας κοιτάζουν με καχυποψία και μας υποπτεύονται για όλα. Όποια παράνομη πράξη ή έγκλημα και να γίνει θα φταίνε πάντα οι Αλβανοί.. Κάποτε είχαμε φτάσει στο σημείο να ντρεπόμαστε ή και να κρύβουμε την καταγωγή μας. Αυτό είναι κάτι που με πληγώνει πολύ. Γι’ αυτό όταν πηγαίνω στην πατρίδα μου νιώθω πολύ ήρεμη κι ευτυχισμένη, γιατί δεν έχω το βάρος να απολογηθώ σε κανέναν. Μπορώ να μιλάω Αλβανικά στο δρόμο χωρίς να με κρίνει κανείς για τίποτα. Δεν θα με μειώσει ούτε θα με προσβάλλει κάποιος επειδή είμαι από ξένη χώρα.
Χωρίς να θέλω να επεκταθώ ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε οι αλλοδαποί είναι τα χαρτιά παραμονής μας στην Ελλάδα. Σχεδόν κάθε χρόνο πληρώνουμε πάρα πολλά λεφτά για τα χαρτιά αυτά, τα οποία παραλαμβάνουμε με καθυστέρηση ενός χρόνου και τότε μας είναι εντελώς άχρηστα γιατί τότε πια δεν ισχύουν, έχουν λήξει.
Δεν μπορούμε να πάμε στην Αλβανία όποτε θέλουμε, παρά μόνο σε συγκεκριμένες ημερομηνίες που μας ορίζει το Υπουργείο. Αν μας συμβεί κάτι και πρέπει οπωσδήποτε να ταξιδέψουμε δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα χαρτιά αυτά – κι ας έχουμε πληρώσει-γιατί έχουν λήξει.
Παρόλα αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα, οφείλω ειλικρινά να ομολογήσω ότι η ζωή μας εδώ έχει γίνει πολύ καλύτερη και πολύ πιο άνετη σε σχέση με την Αλβανία. Όλοι έχουμε αποκτήσει τη νοοτροπία, τα ήθη και τα έθιμα της Ελλάδας και ζούμε σχεδόν όπως κάθε Ελληνική οικογένεια. Μέχρι και οι γονείς μου μάθανε να γράφουν και να διαβάζουν Ελληνικά, χωρίς καν να έχουν πάει στο σχολείο. Αρκετά συχνά στο σπίτι μεταξύ μας μιλάμε Ελληνικά.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ελλάδα για τη φιλοξενία της και την ποιότητα ζωής που μου προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια.. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν θα την βάλω ποτέ στη θέση της πατρίδας μου. Φυσικά δεν θα γίνω σε καμιά περίπτωση αχάριστη για όλα αυτά που μου έχει δώσει. Θα την ευγνωμονώ για πάντα μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου!

Ονομάζομαι Ναβήντ Μοχάμμαντ και φοιτώ στην τρίτη Λυκείου. Με αφορμή την Έκθεση βιβλίου που έχει θέμα τους μετανάστες, μου δόθηκε σήμερα η ευκαιρία να μιλήσω.
Οι αλλοδαποί που αφήνουν τις πατρίδες τους για να μεταναστεύσουν σε χώρες οικονομικά αναπτυγμένες, αντιμετωπίζουν αρκετά προβλήματα, όπως οικονομικά, προβλήματα προσαρμογής, κ.ά. Τα οικονομικά προβλήματα γι’ αυτούς που έχουν οικογένεια είναι μεγάλα., γιατί κυρίως στις χώρες της Ανατολής οι γυναίκες δεν συνηθίζεται να δουλεύουν και αν έχεις μια πυρηνική οικογένεια και δουλεύει μόνο ο πατέρας τα πράγματα δυσκολεύουν.
Θα ήθελα να σας αναφέρω χαρακτηριστικά, πως εγώ χρειάστηκε να πάω στο Πακιστάν, πριν δυο χρόνια, κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς για να αποκτήσω την Πακιστανική υπηκοότητα, επειδή δεν μου δίνουν την Ελληνική. Ταξιδέψαμε εγώ, η μητέρα μου και η αδελφή μου και πληρώσαμε μόνο για τα εισιτήρια 1600 ευρώ. Μπορείτε να φανταστείτε το κόστος ενός τέτοιου ταξιδιού. Σχετικά με τα προβλήματα προσαρμογής, θα σας αναφέρω για παράδειγμα τις σχέσεις μου με τους γονείς μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που διαφωνούμε πάνω σε διάφορα θέματα όπως π.χ για την εμφάνιση (ντύσιμο, κούρεμα). Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι γονείς μου έχουν ζήσει στο Πακιστάν, όπου ο τρόπος ζωής είναι διαφορετικός και αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο να προσαρμοστούν στην ελληνική πραγματικότητα. Εγώ προσωπικά αφού γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, δεν αντιμετωπίζω τέτοιου είδους προβλήματα. Αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι ότι δεν με αναγνωρίζουν ως Έλληνα, αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα και έχω δεχτεί την ελληνική παιδεία από την Α' Δημοτικού. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου Έλληνα και την Ελλάδα ως πρώτη μου πατρίδα και όχι ως δεύτερη. Για να καταλάβετε τη μητρική μου γλώσσα, δηλαδή τα Πακιστανικά ούτε να τα διαβάζω ούτε να τα γράφω γνωρίζω.
Τέλος, δεν μου έτυχε ποτέ να πέσω θύμα ρατσισμού και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Φυσικά αυτό αποτελεί ένα στοιχείο ενθαρρυντικό για την ελληνική κοινωνία.

.. και κάποια από τα σχόλια των μαθητών μας
Σχόλιο του μαθητή Αλέξανδρου Νικολόπουλου ο οποίος συμμετείχε στην παράσταση « Ένας στους Δέκα».


Ελπίζω να σας άρεσε αυτό που παρακολουθήσατε.. Δουλέψαμε πάρα πολύ εμείς τα παιδιά και οι καθηγήτριές μας για να βγει αυτή η παράσταση όσο το δυνατόν πιο καλή, ώστε να πλησιάζει την πραγματική ζωή των μεταναστών.
Επιτρέψτε μου να πω δυο λόγια για την παράσταση που παρακολουθήσατε και γενικότερα για το θέμα των μεταναστών που είναι και το αντικείμενο της εκδήλωσής μας. Προσωπικά όταν μου δόθηκε ο ρόλος του Αλβανού μετανάστη αντέδρασα αρνητικά. Αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα ότι δεν ήταν σωστό να μην συμμετάσχω στην παράσταση, αφού αρχικά είχα συναινέσει. Καθώς όμως διάβαζα το ρόλο και μέσα από τις πρόβες έγινα ένα με τον Ένκε. Είδα και ένιωσα την αλήθεια και όσο το σκεφτόμουν δεν μπορούσα να το πιστέψω. Σήμερα στέκομαι εδώ, μπροστά σας, και σας λεω πως εγώ, οι φίλοι μου και οι καθηγητές μου είμαστε ενάντια στο ρατσισμό και καλό θα ήταν να συμμετάσχουμε σ’ αυτόν τον αθόρυβο αλλά ουσιαστικό αγώνα για να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις μας και να καταλάβουμε ότι οι μετανάστες έχουν τα ίδια δικαιώματα μ’ εμάς.

...Ήταν μια πολύ συγκινητική εκδήλωση που άγγιξε τις ψυχές όλων μας. Ήταν θαυμάσια!!! Αυτό που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς, τη συνύπαρξη δηλαδή κάτω από την ίδια στέγη Ελλήνων και μεταναστών, το κατάφερε το 10ο Λύκειο Πειραιά. Συγχαρητήρια!!!

...Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως πραγματικά είμαστε όλοι ίσοι…Το βράδυ του Σαββάτου ενωθήκαμε και γίναμε όλοι μαζί μια παρέα.

...Όλοι όσοι συγκεντρώθηκαν για να συμμετέχουν ή να παρακολουθήσουν την εκδήλωση έδειξαν ότι δεν υπάρχουν σύνορα αν θέλεις να αγαπάς το διπλανό σου. Μετανάστες μίλησαν για τη ζωή τους στην Ελλάδα, συμμαθητές μας παρουσίασαν ένα απόσπασμα από θεατρική παράσταση που μας καθήλωσε, μας συνεπήρε… Μπράβο στους υπεύθυνους καθηγητές, μπράβο στους μαθητές που συμμετείχαν με κάθε τρόπο.



...Οι μαρτυρίες των συμμαθητών μου που μοιράστηκαν μαζί μας ένα πολύ δύσκολο και σκληρό κομμάτι της ζωής τους, που έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μου ζωή, με συγκίνησαν πάρα πολύ. Ένιωσα ότι δικαιωθήκαμε κατά κάποιο τρόπο μ’ αυτή την εκδήλωση, η οποία κατέληξε σε μια μεγάλη γιορτή, όπου όλοι γίναμε ένα. Ένιωσα ότι δεν υπήρχε κανένα τείχος ανάμεσά μας, ότι τίποτα δεν μας χώριζε. Το μικρό θεατρικό που έπαιξαν τρεις συμμαθητές μου συγκίνησε πάρα πολύ και τον κόσμο και εμένα. Μέσα σε μόλις μισή ώρα θίχτηκαν πολλά προβλήματα που βιώνουν οι μετανάστες και μας πέρασε πολλά μηνύματα. Η συγκίνηση και ο θαυμασμός του κόσμου έγιναν αμέσως αντιληπτά από την προσήλωση με την οποία παρακολουθούσαν το έργο και από το ζεστό χειροκρότημά τους στο τέλος. Μ’ αυτή τους την κίνηση ένιωσα τους καθηγητές μας πολύ κοντά μας. Πραγματικά τους ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό το μάθημα που μας πρόσφεραν. Ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να κάνουν για εμάς.


...Η εκδήλωση αυτή ίσως αποδεικνύει ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν ακόμη μέσα τους ανθρωπιά και ευαισθησία έτσι ώστε να μην αποκλείουν τους «ξένους» ή τους «άλλους» από τη ζωή τους και να μην τους πληγώνουν.

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στην εκδήλωση, είναι το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ με αλλοδαπούς και « ξένους» για μένα και το σημαντικότερο είναι ότι το δέχτηκα και το βίωσα σαν κάτι το φυσιολογικό. Πραγματικά ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στον ίδιο χώρο με αλλοδαπούς για αρκετή ώρα. Τελικά, κατάλαβα ότι μέσα από το σχολείο μπορούν να επιτευχθούν στόχοι, πέρα από την κατάκτηση της γνώσης, στόχοι όπως αυτός, δηλαδή η συνύπαρξη με ανθρώπους «διαφορετικούς» που στην ουσία δεν είναι και τόσο « διαφορετικοί».

Η ανάρτηση αυτή έγινε σε συνεργασία με την Ελένη Κυριμκύρογλου και τη Μάνια Χρίστη.

Μπορείτε να επισκεφτείτε και την εφημερίδα μας http://efibeia.blogspot.com/2009/05/wwwgr_7200.html, τεύχος 10 για να διαβάσετε τη συνέντευξη μαθητών του ανοιχτού σχολείου μεταναστών Πειραιά.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Οδηγούμε, δεν παίζουμε

(εκδήλωση για την οδική συμπεριφορά και ευγένεια στους δρόμους)


Εάν βιαστείτε προλαβαίνετε να επισκεφθείτε την έκθεση: οδηγούμε, δεν παίζουμε που οργανώνουν το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας" Πάνος Μυλωνάς" ( www.ioas.gr) και η Πάνος- βοήθεια στο σπίτι ( www.panos4life.org), στο Μετρό του Συντάγματος από 17-18 Ιουνίου.

Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη έκθεση είναι ότι συμμετέχουν οι σπουδαστές της Σχολής Καλών Τεχνών με μια σειρά αφίσες προκειμένου να συμβάλουν στην αλλαγή νοοτροπίας των Ελλήνων οδηγών.

Και επειδή τα τροχαία ατυχήματα οφείλονται μεταξύ των άλλων στην αγένεια και την επιθετικότητα των οδηγών ( αναγνωρίσιμη η "συμβολική" μούντζα ) πολλές από τις αφίσες έχουν ως θέμα τους αυτές τις δυο πλευρές της οδικής συμπεριφοράς.

Τα σκίτσα που ακολουθούν δανειστήκαμε από το Ι.Ο.Α
Σχεδόν πάντα φταίει η "κακιά τύχη "...

Όπως υποστηρίζουν οι διοργανωτές" η οδική συμπεριφορά είναι δομικό στοιχείο του πολιτισμού μιας χώρας". Γι' αυτό κάθε φορά που πιάνουμε το τιμόνι ας θεωρούμε τους υπόλοιπους χρήστες των δρόμων ως συνανθρώπους μας και όχι ως αντιπάλους μας.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να κρατήσουμε το σλόγκαν μιας αφίσας.

είμαστε πολλοί / ας μην είμαστε και νευρικοί

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Ο Μεγάλος Ερωτικός

Ξέροντας ὀτι ο Χατζιδάκις δεν θα συμφωνούσε μ΄ αυτή την ανάρτηση....

"Δεν μ' αρέσει η αναμνησιολογία, την απεχθάνομαι. Είναι χειρότερη κι από μνημόσυνο. Τι πάει να πει "μνημόσυνο". κάποιον που δεν θυμάμαι και μια δεδομένη στιγμή, καθορισμένη, οφείλω να τον θυμηθώ".

γιατί

"Τους ανθρώπους που έχουν φύγει, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τους έχουμε καθημερινά τοποθετημένους μέσα μας και τους κουβαλάμε σ' ολόκληρη τη ζωή μας".

την αποτολμούμε και, αφήνοντας τον ίδιο να "μιλήσει", θα καταλάβετε γιατί.

"Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ. Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα "επώνυμους" πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομηλίκους, τη με μια πιο βαθιά παράδοση σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ "λαχεία στον ουρανό" και προκαλώντας το σεβασμό των νεωτέρων μου, μια και παρέμεινα ένας γνἠσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός".


"Δεν μ' αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι. Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική".

"Η δημοτικότης σπάνια συντηρεί τη διαχρονικότητα. Η ανάμνηση είναι αισθηματική και ασφαλώς παρέχει και μιαν ημερομηνία θανάτου. Γι' αυτό υπήρξα από παλιά εχθρός της ανεύθυνης λαϊκής επιτυχίας".

"Το ελληνικό κράτος δέχεται μόνον ό,τι το υπηρετεί και το κολακεύει. Υπήρξε πάντοτε αντιπνευματικό και εξακολουθεί να είναι".

'Έμαθα να περιφρονώ τις συνήθειες των πολλών, τη λογική του κράτους και την "ηθική" των συγγενών μου. Να αγαπώ με πάθος τους κυνηγημένους, τους ανορθόδοξους και τους αναθεωρητές".
(Τα αποσπάσματα είναι από τη "Λέσχη Αθανάτων" της Ελευθεροτυπίας.)

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Στον 21ο αιώνα...

Περίπου 246 εκατομμύρια παιδιά εμπλέκονται σε κάποια μορφή παιδικής εργασίας.


Υπολογίζονται σε 171 εκατομμύρια τα παιδιά - εκ των οποίων τα 73 εκατομμύρια είναι κάτω των 10 ετών - που εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων εργασιών με χημικά και εντομοκτόνα στη γεωργία, με επικίνδυνα μηχανήματα ή σε ορυχεία.


Περίπου 8,4 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται κάτω από αποτρόπαιες συνθήκες: εξαναγκασμένα σε καταναγκαστική εργασία λόγω χρεών ή σε δουλεία, στην πορνεία και την πορνογραφία, σε ένοπλες συρράξεις ή άλλες παράνομες δραστηριότητες.

Είναι πολύ πιθανό πως εκατομμύρια παιδιά κοπιάζουν σε σπίτια ιδιωτών ως οικιακοί βοηθοί και υπηρέτες, όμως η κρυφή φύση της εργασίας αυτής καθιστά αδύνατη την εκτίμηση ενός αξιόπιστου αριθμού.
(Πηγή: UNICEF)
Ο 13χρονος Essam Hussein περνά τις μέρες του, δουλεύοντας σε ένα συνεργείο στο κεντρικό Κάιρο και είναι ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που αναγκάζονται να δουλέψουν για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. “Μισώ το σχολείο, μου αρέσει εδώ”, λέει ο Essam ο οποίος ονειρεύεται να αποκτήσει το δικό του συνεργείο μαζί με τα αδέλφια του. “Δουλεύω εδώ από πέρυσι”, λέει και δείχνει τα μηχανήματα του συνεργείου.



Σε ένα κοντινό εργαστήριο, δουλεύει ο Mohammed Hassan 15 ετών, ο οποίος είναι απο τους τυχερούς καθώς εργάζεται μόνο στις καλοκαιρινές διακοπές. “Τουλάχιστον αν δεν προχωρήσω στο σχολείο θα έχω μια δουλειά”, λέει ο έφηβος Αιγύπτιος που κερδίζει περίπου 40 λίρες (5 ευρώ) την εβδομάδα.

1 στα 10 παιδιά ιδρώνουν κάτω από μια μηχανή αυτοκινήτου, γυρνούν στο δρόμο πουλώντας λουλούδια για μερικές πένες, ή συλλέγουν βαμβάκι στο Δέλτα του Νείλου αναγκασμένα να εργαστούν.


Σε πολλές περιοχές της Αιγύπτου παιδιά αναγκάζονται απο τα 10 τους χρόνια να εργάζονται για να βγάλουν το μεροκάματο.
(Πηγή: MiddleEast.gr)
Μερικές από τις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας απαιτούν σκοπίμως από τα κορίτσια να μην έρχονται σε επαφή με τον έξω κόσμο" ανέφερε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, υπογραμμίζοντας τις περιπτώσεις εμπορίου σαρκός και πορνείας. Η σεξουαλική εκμετάλλευση συνεχίζει να αποτελεί μία από τις "πιο επικίνδυνες" παιδικές εργασίες και απειλεί περίπου 53 εκατομμύρια παιδιά, παρά την Σύμβαση 182 της ΔΟΕ που υπογράφηκε πριν από δέκα χρόνια και είχε ως στόχο της την εξάλειψη τέτοιων μορφών εργασίας.
Σύμφωνα με την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, οι κυβερνήσεις οφείλουν να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα και να διευκολύνουν την πρόσβαση στην παιδεία, ιδιαίτερα για τα κορίτσια.
Κάθε χρόνο τουλάχιστον 22 χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν σε εργατικά ατυχήματα.
Αλήθεια, πώς αισθανόμαστε;;;

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Αποδελτιώνοντας...θρανία


Πάνω στα θρανία ανέκαθεν οι μαθητές αποτύπωναν τις σκέψεις τους, τις αγωνίες, τους έρωτές τους, τις ανησυχίες τους.
Δείτε τι γράφουν οι έφηβοι του 2009.

Χριστίνα + Νίκος: Θρανιούχοι (μας άρεσε ο ευρηματικός τίτλος των "κατόχων" του θρανίου)

Ο προβληματισμός


  • Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω...θα πεθάνω χωρίς να το θέλω...τουλάχιστον ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ.

  • Βαρέθηκα να προσπαθώ να ζω. Θέλω να ζήσω. Βαρέθηκα να καταστρέφω. Θέλω να χτίσω.

  • Το μόνο που είναι δικό μου είναι ο νους μου· στα @@@ μου οι κανόνες σας. Εγώ έχω τους δικούς μου.
  • Δεν είμαι αναρχικός αλλά ούτε και μαλάκας για να δικαιολογώ μια αστυνόμευση της πλάκας.
  • Αστυνομία παντού - δικαιοσύνη πουθενά.

Η φιλία

  • Οι καλοί φίλοι είναι σαν τ' αστέρια...Μπορεί να μην τους βλέπεις πάντα....Αλλά ξέρεις ότι υπάρχουν.

  • Ο πραγματικά καλός φίλος είναι αυτός που ξέρει το τραγούδι της καρδιάς σου και μπορεί να στο τραγουδήσει, όταν εσύ έχεις ξεχάσει τα λόγια.

Η επίδραση της τηλεόρασης

  • Βάλτε μου κανα βαθμό, όχι για μένα...για τη φουκαριάρα τη μάνα μου.

  • Είμαι η Πετρούλα και μόλις τελείωσα...

Σε ώρες μεγάλης βαρεμάρας

  • Θέλω να πάω για ύπνο.

Ποικίλης ύλης

  • Έχω διαβάσει τόσα πολλά για το κάπνισμα και το ποτό....που αποφάσισα να κόψω..το διάβασμα.

Περί έρωτος

Έρως είναι ένα φτερωτό αγγελάκι

με κοντό παντελονάκι

που γυρνάει στις γειτονιές

και στοχεύει τις καρδιές.




Να μην ξεχάσω .... να ερωτευτώ!!! (πικρό)

Και όσα δεν αντιγράφονται

(Η ...παπαράτσι του σχολείου (Ελένη Κυριμκύρογλου) ξαναχτύπησε!)

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Το αρχαίο κομπιούτερ των Αντικυθήρων ξαναστήθηκε!

Το πιστό αντίγραφο του Μηχανισμού των Αντικυθήρων έρχεται στην ΚύπροΤο 1900, σε μια τυπική βουτιά τους στις ακτές των Αντικυθήρων, μια ομάδα Συμιακών σφουγγαράδων ανακάλυψε στο βυθό μια σειρά από περίεργα αρχαία ευρήματα. Ανάμεσα στα άλλα αντικείμενα και το περίτεχνο άγαλμα του Εφήβου των Αντικυθήρων, όπου ξεχώριζε ένας μηχανισμός που όμοιός του αρχαίος μηχανισμός δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα. Διαβρωμένος, κομματιασμένος και απολιθωμένος, ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, όπως έμεινε γνωστός, θεωρείται στις μέρες μας τόσο σημαντικός για την εξέλιξη της τεχνολογίας, όσο και η Ακρόπολη για την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής. Η δε περίπλοκη υποδομή του εγείρει ακόμα το ερώτημα τι απέγινε η γνώση και η τέχνη που πρόδιδε η κατασκευή του, 2.000 χρόνια πριν.Η κατασκευή του Μηχανισμού ανάγεται περίπου στο 140-100 π.Χ., μάλλον στη Ρόδο (όπου την εποχή εκείνη άνθιζε η αστρονομία), ενώ το ναυάγιο μισό περίπου αιώνα αργότερα. Ήταν συναρμολογημένος σε ένα ξύλινο κιβώτιο (πυξίδα), διαστάσεων 32x16x10 εκ. περίπου, δηλαδή όσο ένας σημερινός φορητός υπολογιστής. Η μπροστινή και η πίσω επιφάνεια καλύπτονταν από μπρούντζινες πλάκες με ημερολογιακές ή αστρονομικές κλίμακες και δείκτες, ενώ προστατεύονταν από δύο (επίσης) ξύλινα εξωτερικά καλύμματα, στα οποία ήταν προσαρμοσμένες πυκνογραμμένες μπρούντζινες πλάκες. Στο εσωτερικό του υπήρχαν τουλάχιστον 30 συνεργαζόμενοι οδοντωτοί τροχοί (γρανάζια), οι οποίοι ετίθεντο σε κίνηση από τον χειριστή, μέσω της περιστροφής ενός στροφείου (τροχού) τοποθετημένου εξωτερικά στο πλαϊνό τοίχωμα του κιβωτίου. Με τον χειρισμό αυτό, τα γρανάζια έθεταν ταυτόχρονα σε κίνηση εφτά δείκτες, οι οποίοι έδειχναν διάφορα αστρονομικά μεγέθη σε αντίστοιχες κλίμακες. Η κατασκευή του θεωρείται πολύ πιο πολύπλοκη απΆ ό,τι όλων των μηχανών που κατασκευάστηκαν την επόμενη χιλιετία. Με απλά λόγια, ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων θεωρείται ο πρώτος υπολογιστής στην ανθρώπινη ιστορία.
Περιστρέφονταςτο στροφείο του Μηχανισμού, ο χειριστής μπορούσε να επιλέξει, μέσω ενός δείκτη, μια οποιαδήποτε ημέρα από τις 365 που περιείχε η εξωτερική ετήσια κλίμακα της μπροστινής επιφάνειας του Μηχανισμού. Το στροφείο έδινε με τη σειρά του κίνηση στους οδοντωτούς τροχούς, οι οποίοι μέσω αλυσιδωτών συζεύξεων κινούσαν ταυτόχρονα και τους 7 δείκτες. Στην μπροστινή επιφάνεια κινούσαν δύο δείκτες που έδειχναν ο ένας τη θέση του ηλίου και ο άλλος τη θέση της σελήνης στην εσωτερική κλίμακα της μπροστινής πλευράς που περιείχε τα 12 ζώδια (ζωδιακός κύκλος). Με απλά λόγια έδειχναν τη θέση ηλίου και σελήνης στον ουρανό.

Μέρες και μήνες

Κάτω από την εξωτερική (ετήσια) κλίμακα, η οποία ήταν αποσπώμενη, υπήρχαν 365 οπές. Κάθε τέσσερα χρόνια ο χειριστής μπορούσε να την αποσπάσει και να τη μετατοπίσει κατά μία οπή, λαμβάνοντας έτσι υπόψη τα δίσεκτα έτη. Ο δείκτης της σελήνης, ο οποίος έφερε ένα σφαιρίδιο στο άκρο του, χρωματισμένο μισό μαύρο και μισό άσπρο, εκτελούσε δύο περιστροφές: Μία γύρω από το σημείο στήριξής του και μία γύρω από τον επιμήκη άξονά του. Η δεύτερη αυτή περιστροφή έδειχνε τις φάσεις της σελήνης. Όταν ο χειριστής π.χ. έβλεπε όλο το άσπρο του σφαιριδίου, ήξερε ότι ήταν πανσέληνος. Για την περιστροφή αυτή ο δείκτης έπαιρνε κίνηση από μία κορώνα (οδοντωτός τροχός κάθετος προς τους υπόλοιπους). Το στροφείο έδινε επίσης κίνηση σε διαφορετικούς οδοντωτούς τροχούς, οι οποίοι κινούσαν δύο δείκτες στην πίσω πλευρά του Μηχανισμού. Ο ένας δείκτης έδειχνε σε ποιο μήνα της περιόδου του Μέτωνα βρισκόταν η σελήνη (άνω ελικοειδής σπείρα των 235 μηνών). Η κίνηση της σελήνης ήταν διορθωμένη ως προς την ανωμαλία που προέρχεται από την έκκεντρη τροχιά της γύρω από τη Γη, με τη βοήθεια δύο έκκεντρων οδοντωτών τροχών, οι άξονες των οποίων απείχαν 1,1 mm. Ο κάτω τροχός είχε μία ακίδα (πείρο), η οποία οδηγούσε τον άνω τροχό, εμπλεκόμενη σε μια σχισμή του. Έτσι, ο άνω τροχός εκτελούσε μια επικυκλική κίνηση, η γωνιώδης ταχύτητα του οποίου παρακολουθούσε την κίνηση της σελήνης στον ουρανό με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Ο άλλος δείκτης ακολουθούσε την κάτω ελικοειδή σπείρα των 223 μηνών (περίοδος Σάρος). Όταν περνούσε από ένα μήνα που περιείχε εγχάρακτα σύμβολα, ο χρήστης, διαβάζοντας τα σύμβολα, αντιλαμβανόταν ότι επίκειται έκλειψη ηλίου (Η) ή σελήνης (Σ) την τάδε ημέρα (ΗΜ) και ώρα (ΩΡ).



Και... manual!


Ο δείκτης της μικρής κλίμακας, η οποία βρίσκεται εντός της άνω ελικοειδούς σπείρας, έδειχνε το έτος τέλεσης των στεφανιτών αθλητικών αγώνων. Σημειώνεται ότι για όλη την πιο πάνω περίπλοκη λειτουργία του, ο Μηχανισμός συνοδευόταν από ένα εκτεταμένο και αναλυτικό εγχειρίδιο χρήσης, χαραγμένο στις προστατευτικές του πλάκες, στα ελληνικά.
Με ειδικούς μηχανισμούς ψηφιακής απεικόνισης ερμηνεύτηκε η λειτουργία του Μηχανισμού, ενώ διαβάστηκαν κείμενα που ήταν χαμένα για περισσότερα από 2.000 χρόνια.
Η έρευνα που έδωσε φως στη δομή του Mηχανισμού ξεκίνησε το 2005, όταν πολυμελής ομάδα της εταιρείας X-Tek (σχεδιάστριας του πρωτοπόρου βιομηχανικού τομογράφου Blade Runner) εργάστηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, για να αποδώσει από τα θραύσματα του αρχαίου μηχανισμού τρισδιάστατες εικόνες της εσωτερικής του κατασκευής. Τον ίδιο χρόνο, το τμήμα έρευνας της Hewlett-Packard έστειλε στην Αθήνα τρεις ειδικευμένους επιστήμονες, οι οποίοι ανέπτυξαν τον πρωτοποριακό μηχανισμό ψηφιακής απεικόνισης PTM Dome, με το οποίο επανεμφανίστηκαν τα σχεδόν σβησμένα κείμενα στην επιφάνεια.Από την έρευνα προέκυψε ότι Μηχανισμός υπολόγιζε με μεγάλη ακρίβεια τη θέση του ήλιου, της σελήνης και πιθανώς των πλανητών στον ουρανό. Υπολόγιζε τις φάσεις της σελήνης, προέβλεπε εκλείψεις και προσδιόριζε την ημερομηνία τέλεσης των αρχαίων στεφανιτών αγώνων. Επίσης βρέθηκαν άγνωστες επιγραφές στις εξωτερικές πλάκες και στο εσωτερικό του Μηχανισμού και διαβάστηκαν κείμενα χαμένα για περισσότερα από 2.000 χρόνια. Όλες οι επιγραφές είναι γραμμένες με ελληνικούς χαρακτήρες. Τα μέχρι στιγμής συμπεράσματα επιβεβαιώνουν, σημειώνει ο αναπληρωτής καθηγητής του ΑΠΘ Κυριάκος Ευσταθίου, που εργάστηκε για την αναπαράσταση του μηχανισμού, ότι ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι ένα περίπλοκο αστρονομικό όργανο, για την κατασκευή του οποίου πρέπει να συνεργάστηκαν δύο μεγαλοφυΐες της εποχής: Ένας άριστος γνώστης και ερευνητής της επιστήμης της αστρονομίας και ένας ταλαντούχος τεχνίτης με πολύ καλές γνώσεις μαθηματικών.
Πηγή: http://www.alfavita.gr/

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

"Αν μπορέσουμε να βελτιώσουμε τις εικόνες του κόσμου, ίσως να μπορέσουμε να βελτιώσουμε και τον ίδιο τον κόσμο" Wim Wenders

5 Ιουνίου, παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος.



Η ταινία HOME, μια εναέρια απεικόνιση για την ομορφιά και τη μαγεία της Γης θα παρουσιαστεί ταυτόχρονα σε πάνω από 50 χώρες, στις 5 Ιουνίου.

Η ταινία HOME του Yann Arthus – Bertrand μας προσφέρει τη δυνατότητα να δούμε φωτογραφικό και τηλεοπτικό υλικό εξολοκλήρου εναέριο. Ο Yann Arthus – Bertrand επισκέφτηκε 54 χώρες και μας παρουσιάζει τα θαύματα αυτού του πλανήτη αλλά και τις ανησυχίες του, θέτοντας την βάση στην προσπάθεια αναδόμησης της Γης.

Κύριο θέμα του ντοκιμαντέρ είναι η παρουσίαση των φυσικών τοπίων και οι ομορφιές της Γης καθώς επίσης και οι αντιθέσεις που προκαλεί η ανθρώπινη παρέμβαση σε αυτή.
Στόχος του έργου είναι να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και να ευαισθητοποιήσει όλους για την ατομική και συλλογική ευθύνη τους προς τον πλανήτη.

(HOME του Yann Arthus – Bertrand )

«Κάθε πλάνο δείχνει τη Γη – το σπίτι μας – έτσι όπως δεν την έχουμε δει ποτέ ως τώρα. Κάθε εικόνα μοιάζει να λέει: «Κοίτα πόσο όμορφη είναι η Γη, κοίτα τι είναι αυτό που καθημερινά καταστρέφουμε, αλλά κυρίως, κοίτα όλα αυτά τα θαύματα που μπορούμε ακόμα να περισώσουμε».


(Al Gore, “An Inconvenient Truth”)

Τα δραματικά στοιχεία της Γης σήμερα

  • Το 20% του πληθυσμού στη Γη καταναλώνει το 80% των παγκόσμιων πόρων. (GEO4, UNEP (United Nations Environment Programme, 2007)

  • Ο κόσμος ξοδεύει 12 φορές περισσότερα χρήματα σε στρατιωτικές δαπάνες παρά σε εκστρατείες βοήθειας για τις αναπτυσσόμενες χώρες. (SIPRI Yearbook, 2008 (Stockholm International Peace Research Institute)OECD, 2008 (Organization for Economic Cooperation and Development)

  • 5.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους καθημερινά από την κατανάλωση μολυσμένου νερού1 δις. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό, πόσιμο νερό. (UNDP, 2006 (United Nations Development Programme)

  • Περίπου 1 δις. άνθρωποι σήμερα πεινούν. (FAO, 2008 (Food and Agriculture Organization of the United Nations)

  • Πάνω απο το 50% των σιτηρών που υπάρχουν στο εμπόριο παγκοσμίως διατίθενται για την τροφή των ζώων και τα βιοκαύσιμα. (Worldwatch Institute, 2007 – FAO, 2008)

  • Το 40% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων, έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές και απαιτούνται πολλά χρόνια για την αποκατάστασή τους. (UNEP (United Nations Environment Programme), ISRIC World Soil Information)

  • Κάθε χρόνο, 13 εκατομμύρια εκτάρια δασικής περιοχής εξαφανίζονται. (FAO, 2005)
  • 1 στα 4 θηλαστικά, 1 στα 8 πτηνά, 1 στα 3 αμφίβια απειλούνται με εξαφάνιση.Τα είδη του ζωικού βασιλείου εξαφανίζονται με ρυθμό 1.000 φορές μεγαλύτερο από το φυσιολογικό. (IUCN, 2008 (International Union for Conservation of Nature)

  • Τα ¾ του θαλάσσιου εδάφους είναι εξαντλημένα ή επικίνδυνα μειωμένα. (UN)
  • Η μέση θερμοκρασία των τελευταίων 15 ετών είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί ποτέ στη Γη. (NASA GISS data)

  • Η επιφάνεια του πάγου είναι 40% πιο λεπτή από ότι 40 χρόνια πριν. (NSIDC, National Snow and Ice Data Center, 2004)

  • Υπολογίζεται ότι θα υπάρχουν 200 εκατομμύρια πρόσφυγες λόγω κλιματικών αλλαγών μέχρι το 2050. (The Stern Review: the Economics of Climate Change, Part II, Chapter 3, page 77)

    Είναι πολύ αργά για να είμαστε απαισιόδοξοι!!!
    Η ανθρωπότητα έχει λιγότερα από 10 χρόνια στη διάθεσή της να αντιληφθεί την έκταση της καταστροφής που έχει προκαλέσει και να βρει νέες οδούς άντλησης αγαθών.

"Ο πλανήτης σε χρειάζεται"

«Η Γη αντιμετωπίζει τη σοβαρή απειλή της κλιματικής αλλαγής. Αν και όλες οι χώρες θα πληγούν, οι φτωχότερες θα σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος των συνεπειών. Μας παρουσιάζεται ωστόσο η ευκαιρία να αλλάξουμε πορεία. Τον Δεκέμβριο στην Κοπεγχάγη, θα συζητηθεί το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Μαζί, πρέπει να πιέσουμε τις κυβερνήσεις να "κλείσουν τη συμφωνία" για το κλίμα.
Ο κόσμος χρειάζεται επιπλέον μία "Νέα Πράσινη Συμφωνία" που θα εστιάζει στις επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στις οικολογικές υποδομές και στην ενίσχυση της ενεργειακής απόδοσης. Αυτό δεν θα δημιουργήσει μόνο νέες θέσεις εργασίας, αλλά θα συνεισφέρει στην ανάκαμψη και θα συμβάλει στην αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. (απόσπασμα από το μήνυμα του ΓΓ του ΟΗΕ).

(πηγή: Σκάι και Καθημερινή)

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Η κοινωνιολογία του χρήματος



Η επιλογή του βιβλίου «η κοινωνιολογία του χρήματος» του Damien de Blic και Jeanne Lazarus, έγινε προκειμένου να αναδείξουμε μια άλλη προσέγγιση του χρήματος, διαφορετική από εκείνη που αντιλαμβάνεται το χρήμα κυρίως–αποκλειστικά ως αξία οικονομική . Το συγκεκριμένο βιβλίο από τη μικρή σειρά των εκδόσεων Πολύτροπον 2008, αποτελεί ένα εύχρηστο εργαλείο για να κατανοήσουμε ότι ο εκχρηματισμός της οικονομίας δεν επηρέασε μόνο το σύστημα των ανταλλαγών –κατάργηση του αντιπραγματισμού ( ανταλλαγή σε είδος)- αλλά διαμόρφωσε και μια σειρά από πρακτικές που οδηγούν στην καθιέρωσή του ως κοινωνικού θεσμού. Αντιγράφουμε : "(...) τα παραδείγματα μας οδηγούν να μελετήσουμε το χρήμα στο πλαίσιο μιας οικονομίας των προσώπων, πριν το εγκλωβίσουμε σε μια οικονομία των υλικών αγαθών : το χρήμα παράγει κοινωνικές σχέσεις ή μετασχηματίζει αυτές τις σχέσεις περισσότερο απ’ όσο συμβάλλει στην ανταλλαγή των αγαθών. Εξαρτάται,(...)από έναν κοινωνικό δεσμό « πιο θεμελιώδη» απ’ ότι η αγορά. (σελ.54)
Παρακάτω η αναφορά στη σχέση του γάμου και του χρήματος αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα της κοινωνιολογικής ερμηνείας του χρήματος. « Ο γάμος επιτρέπει να παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτισμικές και κοινωνικές αξίες ενσωματώνονται στο χρήμα. (...) όταν οι νεόνυμφοι καταθέτουν μια λίστα σε ένα κατάστημα, τα δώρα προσλαμβάνουν τη μορφή καταβολής χρημάτων σε μια λίστα, με επιταγή, με μεταφορά μέσω τραπέζης ή τραπεζική κάρτα. (...) το χρήμα που δέχονται οι νιόπαντροι είναι το χρήμα της λίστας του γάμου τους. Είναι διαφορετικό από το χρήμα που παίρνουν με ένα μισθό, το χρήμα μέσω ενός δώρου σε άλλες κοινωνικές ευκαιρίες, ή ακόμη το χρήμα που προσφέρουν οι γονείς τους για να τους βοηθήσουν να καλύψουν τα έξοδα του γάμου. Αυτό το χρήμα προορίζεται για συγκεκριμένες αγορές (...) πάντοτε συνδεδεμένες με το συγκεκριμένο γεγονός. Ας υποθέσουμε ότι οι νεόνυμφοι αποσπούν μέρος αυτών των χρημάτων για να κάνουν δώρο γάμου σε ένα άλλο ζευγάρι: δε θα άρμοζε κάτι τέτοιο.(...) αυτό το χρήμα είναι «σημαδεμένο». (σελ 96-98)
Τέλος οι οικογενειακές σχέσεις, αλλά και οι σχέσεις των δυο φύλλων «σημαδεύονται» από το χρήμα: « (...) υπάρχουν χρήματα του άνδρα, της γυναίκας και του νοικοκυριού.».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια τυπολογία διαχείρισης του χρήματος στο ζευγάρι με τις εξή μορφές: η αποκλειστικά γυναικεία διαχείριση, η αποκλειστικά ανδρική διαχείριση, η δαπάνη για τη συντήρηση του σπιτιού, η κοινή διαχείριση και τέλος η ανεξάρτητη διαχείριση. (σελ. 113-115)

Κλείνοντας, θα θέλαμε να παρατηρήσουμε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα προετοιμάζει κυρίως τους μαθητές ως οικονομικά άτομα και άρα η κυρίαρχη αντίληψη του χρήματος είναι η οικονομική του αξία (παράγει οικονομικό συμφέρον). Ελάχιστα προβάλλεται η άποψη ότι το χρήμα λειτουργεί « ως κοινωνικό γεγονός», όπως θα έλεγε ο Durkeim, το οποίο εμπλέκεται στις καθημερινές μας σχέσεις.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Διδώς συνέχεια

ΜΟΛΙΣ ΕΙΠΑΜΕ ΠΩΣ ΠΑΤΗΣΑΜΕ χώμα σίγουρο, μια περίπολο μας περιμάζεψε εμάς και πολλούς άλλους και μας μπάρκαρε όλους μαζί σ' ένα καράβι που ήτανε έτοιμο να σηκώσει άγκυρα.
- Η Σάμο γέμισε πρόσφυγες, τραβάτε αλλού.....
- Φίσκα όλα τα νησιά και τα πόρτα....
- Παντού πρόσφυγες! Πρόσφυγες! Ενάμισι εκατομμύριο ψυχές.
Βρεθήκαμε κουλουριασμένοι στην πρύμνη κάποιου βαποριού, με τα κουρέλια μας και τα μπογαλάκια μας, μουδιασμένοι, ξεκουρντισμένοι, χωρίς να ξέρουμε πού θα μας σβουρίξει η καταιγίδα. Οι γυναίκες στενάζανε! - Τι απόγιναν οι δικοί μας;
Τον ακούς στο νου και στην καρδιά το σεισμό και το χαλασμό· δε σταματάει. Τραντάζει το καράβι. Σαλπάρει. Κανείς δεν ξέρει ποὺ πάει. Τα μάτια ψάχνονται:
- Μήπως ξέρεις;
- Τι ξέρεις και δε μιλάς;
- Το δικόνε μου μοὺ τον επήρανε από την Πούντα....
- Το είχα ντύσει γυναίκα τ' αγόρι μου, μα το πήρανε χαμπάρι....
(Ματωμένα Χώματα σελ. 336 - 337)


(Άφιξη των προσφύγων: από τα φωτογραφικά αρχεία του Δήμου Νίκαιας και του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών)

Η Σμύρνη σήμερα, μέσα από το φακό της Ελένης (Κυριμκύρογλου), με την οποία μοιραζόμαστε αυτή την ανάρτηση.



Ξαναδιαβάζοντας την ιστορία της προσφυγιάς, μας ήρθε η ιδέα να συγκεντρώσουμε μαρτυρίες και βιώματα από ανθρώπους που είτε έζησαν την προσφυγιά είτε την έζησαν μέσα από γονείς, παππούδες....
Φίλοι του διαδικτύου, θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας τις μνήμες, τις εμπειρίες, τα συναισθήματα, τις ιστορίες σας;.....