Πάνω στα θρανία ανέκαθεν οι μαθητές αποτύπωναν τις σκέψεις τους, τις αγωνίες, τους έρωτές τους, τις ανησυχίες τους.
Δείτε τι γράφουν οι έφηβοι του 2009.
Χριστίνα + Νίκος: Θρανιούχοι (μας άρεσε ο ευρηματικός τίτλος των "κατόχων" του θρανίου)
Ο προβληματισμός
- Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω...θα πεθάνω χωρίς να το θέλω...τουλάχιστον ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ.
- Βαρέθηκα να προσπαθώ να ζω. Θέλω να ζήσω. Βαρέθηκα να καταστρέφω. Θέλω να χτίσω.
- Το μόνο που είναι δικό μου είναι ο νους μου· στα @@@ μου οι κανόνες σας. Εγώ έχω τους δικούς μου.
- Δεν είμαι αναρχικός αλλά ούτε και μαλάκας για να δικαιολογώ μια αστυνόμευση της πλάκας.
- Αστυνομία παντού - δικαιοσύνη πουθενά.
Η φιλία
- Οι καλοί φίλοι είναι σαν τ' αστέρια...Μπορεί να μην τους βλέπεις πάντα....Αλλά ξέρεις ότι υπάρχουν.
- Ο πραγματικά καλός φίλος είναι αυτός που ξέρει το τραγούδι της καρδιάς σου και μπορεί να στο τραγουδήσει, όταν εσύ έχεις ξεχάσει τα λόγια.
Η επίδραση της τηλεόρασης
- Βάλτε μου κανα βαθμό, όχι για μένα...για τη φουκαριάρα τη μάνα μου.
- Είμαι η Πετρούλα και μόλις τελείωσα...
Σε ώρες μεγάλης βαρεμάρας
- Θέλω να πάω για ύπνο.
Ποικίλης ύλης
- Έχω διαβάσει τόσα πολλά για το κάπνισμα και το ποτό....που αποφάσισα να κόψω..το διάβασμα.
Περί έρωτος
με κοντό παντελονάκι
που γυρνάει στις γειτονιές
και στοχεύει τις καρδιές.
Να μην ξεχάσω .... να ερωτευτώ!!! (πικρό)
Και όσα δεν αντιγράφονται
(Η ...παπαράτσι του σχολείου (Ελένη Κυριμκύρογλου) ξαναχτύπησε!)
Αφιερωμένο εξαιρετικά
Ταλαντούχοι, κατά το θρανιούχοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή, Ειρήνη μου, αν καταλαβαίνω καλά, γεννιούνται χωρίς να το θέλουν, δεν ζουν με τον τρόπο που θέλουν, δεν χτίζουν τη ζωή που θέλουν, δεν βρίσκουν το δίκιο τους όπως το θέλουν, δεν παίρνουν ούτε τους βαθμούς που οι άλλοι θέλουν, ερωτεύονται για να μην ξεχάσουν ότι το θέλουν, το μόνο σίγουρο ότι έχουν σώας τας φρένας που θέλουν μέχρις απωλέσεως και αυτών δηλαδή εκτός εάν κάπου κάποτε βρεθεί ένα αστέρι που θα τους τραγουδήσει το τραγούδι της καρδιάς τους για να λάμψει και πάλι ο κόσμος γύρω τους.
Θα παραφράσω τώρα το ποίημα του Σαχτούρη για να πω ένας μπαχτσές γεμάτος θλίψη και κούραση είναι ο νέος πληθυσμός. Θα τους επιτρέψουμε επιτέλους να δουν και λίγο χιόνι;
Τι φεγγάρι απόψε!
Πολύ έξυπνη ιδέα για ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια άλλα σχόλια θα θυσιάστηκαν , φαντάζομαι, στο οινόπνευμα και τα υγρά καθαρισμού!
Φοβερά ταλέντα. Λοιπόν, επειδή τόσα χρόνια μετά δεν θυμάμαι τι γράφαμε εμείς στα θρανία, θα σας πω τι γράφαμε στα βιβλία: ΟΕΔΒ σήμαινε Οταν Εχω Διάβασμα Βαρυέμαι, ή Οποιος Διαβάζει Είναι Βλάκας. Ε, καλά. Ολο και κάτι διαβάζαμε για τη φουκαριάρα τη μάνα μας που ήθελε να περάσουμε στο Πανεπιστήμιο και για τον Μαρξ και τον Λένιν, που θέλανε από την ΚΝΕ να (τους) διαβάζουμε. Ετσι, ανάκατα. Μαζί με την παγκόσμια λογοτεχνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός θέματος; Γιατί καλέ κυρία;
Βρε, Ειρήνη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεργασία των δύο σχολείων και στις αναρτήσεις;
Προχτές, φεύγοντας από την επιτήρηση, είπα να βγάλω φωτογραφίες σε λίγα πραγματάκια, σκίτσα και συνθηματάκια, που γλίτωσαν τη βούρτσα και το οινόπνευμα. Θα τα έβαζα αυτές τις μέρες στο μπλογκ μας, έτσι, για μια μυρωδιά σχολείου τώρα που αυτό αρχίζει και γίνεται ανάμνηση για τα τριτάκια.
Αυτό θα πει σύμπλευση!
Αν προλάβω, θα τα βάλω το βράδυ.
Ε. Στάμμου
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά μας το λένε με χίλιους τρόπους, αλλά εμείς δεν παίρνουμε το ..."μήνυμα".
Λίλα,
είναι αλήθεια ότι όλο και λιγότερα θρανία είναι γραμμένα τελευταία και αυτό ίσως οφείλεται στη μανία για ...καθαρ(ι)ότητα.
Εαρινή Συμφωνία,
εμείς διαβάζαμε, είτε για τη φουκαριάρα τη μάνα μας είτε για την ...ΚΝΕ.
Διονύση,
είδα και τη δική σας ανάρτηση...καλό είναι που εκφράζονται τα παιδιά, έστω και μ' αυτόν τον τρόπο και ...μαθαίνουμε πώς σκέφτονται.
κλασικό θρανίο αγοριών το τελευταίο... αυτά είναι
ΑπάντησηΔιαγραφή