Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Το Schwarzfahrer (λαθρεπιβάτης)του σκηνοθέτη Pepe Danquart είναι μια ταινία μικρού μήκους και έχει κερδίσει το όσκαρ ταινίας μικρού μήκους το 1994.Θέμα της, η καταδίκη του καθημερινού ρατσισμού μέσα από μια ιστορία σε ένα τραμ: Ένας νεαρός νέγρος μπαίνει σε τραμ, μια ηλικιωμένη του φαίρεται άσχημα και μονολογώντας τον προσβάλλει συνεχώς και αυτόν, αλλά και τους άλλους μετανάστες. Στο τέλος ο νεαρός νέγρος, παίρνει την εκδίκησή του. Οι υπόλοιποι επιβάτες παρακολουθούν σιωπηλοί τα γεγονότα.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Άμλετ ο Β΄

Θεατρική παράσταση
Άμλετ ο Β΄
του Σαμ Μπόμπρικ

Σάββατο 12/5/2012
στις 7.30 μ.μ.
Θέατρο ¨Κωσταράκος¨,
Θήρας και Μαντινείας, Καμίνια


ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ


Άμλετ                           Αληγεωργίου Νίκος

Γερτρούδη                   Αστυπαλίτη Τόνια

Κλαύδιος                     Κατσαρός Νίκος

Φάντασμα                   Αθανασοπούλου Μαριλένα

Οράτιος                       Γερολυμάτος Νικόλας

Πολώνιος                     Αμπντέλ Ραχμάν Μωχάμεντ

Λαέρτης                      Κουτρογιάννης Βασίλης

Οφηλία                        Λιάκου Έφη
Γκίλντενστερν              Κωστοπούλου Ελευθερία

Ρόζενγκράντζ               Κουτσογιάννη Ρούλα

Βερνάρδος                  Αξιώτη Αλίκη

Φραγκίσκος                 Μοσχοπούλου Δέσποινα

Νεκροθάφτης              Γερολυμάτος Γιάννος

Σκηνικά                         Τσαμπλάκος  Μιχάλης    

1217 μ .χ
Συγλονιστικά γεγονότα συμβαίνουν στο κράτος της Δανιμαρκίας. Ο βασιλιάς της δολοφονείται. Ο δολοφόνος του Κλαύδιος παίρνει το θρόνο και παντρεύεται τη γυναίκα του Γερτρούδη. Το φάντασμα του νεκρού βασιλιά ζητάει από το γιο του Άμλετ να πάρει εκδίκηση για το θάνατό του.......
Εδώ ακριβώς αρχίζει η ιστορία μας. Πολύ σοβαρά πράγματα θα γίνουν ή μήπως όχι;
Πάντως για όσα δείτε εμείς δεν φέρουμε ευθύνη και πολύ περισσότερο ο ίδιος ο Σαίξπηρ .

 

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Kαι στις μαύρες μέρες θα τραγουδάμε

Το πιο κάτω ποίημα της Αναστασίας, που θα διαβάσετε και μοιάζει σαν επιμύθιο στο τραγικό γεγονός της προηγούμενης Τετάρτης, την αυτοκτονία-διαμαρτυρία ενός εβδομηντάχρονου συνταξιούχου στην πλατεία Συντάγματος, οδήγησε στον τίτλο-παράφραση από τους στίχους του Μπέρτολντ Μπρεχτ από τα "Σβεντμποργιανά ποιήματα" του 1935-36:

"Και στα μαύρα χρόνια
και τότε θα τραγουδάμε;
Και τότε θα τραγουδάμε
Για τα μαύρα τα χρόνια."

Η Αναστασία, λοιπόν, τραγουδάει:


Καταστολή

Θέλω την αλλαγή, την επιζητώ
ξέρω, όμως, ότι μια καρδιά δεν είναι αρκετή,
η δική μου δεν θα αντέξει τις σφαίρες σας.
Τις σφαίρες που απερίσκεπτα ρίχνετε.
Το δικό σου παιδί το σημαδεύουν;
Εσύ θα το προστατέψεις;
Ποιος; Εσύ;
Πριν καν το καταλάβεις, το παιδί εμπρός στα πόδια σου θα πέσει.
Ναι, εσύ το σκότωσες!
Κι ας ήσουν τόσο μακριά, η σφαίρα έτσι γρήγορα ακούμπησε
το κεφάλι που φιλούσες κάθε πρωί για καλημέρα.
Όταν καταλάβεις, όμως, τα χέρια σου θα τρέμουν,
δεν θα αξιωθείς το νεκρό σώμα ν'αναστήσεις
γιατί νεκρός κι εσύ δεν θα πιστεύεις πια σε θαύμα.

Αναστασία Σιδηροπούλου

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ‘’ΚΟΜΜΑΤΙ’’ ΠΟΙΗΣΗΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Έτσι και φέτος ο εορτασμός δεν έλειψε, άλλωστε δεν θα μπορούσε και να λείψει σε μέρες που ο κόσμος την χρειάζεται για να ανακουφιστεί , να ελπίζει και μέσα από αυτήν τελικά να καθρεφτιστεί ο κρυμμένος εαυτός του , ο εαυτός που δεν βλέπει στον καθρέφτη κι όμως θα ‘θελε…

Έτσι την μέρα αυτή η ποίηση βγήκε στους δρόμους! Κι εμείς την ακολουθήσαμε…
Με όπλο την ποίηση ενάντια σε αυτά που θέλουν να μας επιβάλουν , οργανώθηκε μια διαφορετική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας όπου οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν και υπερασπίζονταν έναν πολιτισμό που εν καιρώ κρίσης δεν πρέπει να χαθεί.

Χαρακτηριστικές είναι οι παρακάτω εικόνες από τους δρόμους της Αθήνας :



Tην εμφάνισή τους έκαναν και έργα τέχνης φοιτητών καθώς και σκίτσα των ποητών ΄΄μας΄΄ :



Μουσική και ξυλοπόδαροι συνόδευαν και οδηγούσαν την ‘’ποιητική ‘’ μας πορεία :


Οι στίχοι ως συνθήματα καθ’ όλη την διάρκεια της πορείας μας :

Ωστόσο , και το σχολείο μας δεν έμεινε άπρακτο. Τιμήσαμε την μέρα αυτή της ποίησης αναρτώντας σε κάθε πόρτα στίχους ποιημάτων των ποιητών μας. Κάπως έτσι:



Ήταν συγκινητικό να βλέπει κανείς να γίνεται διαμαρτυρία με έναν τόσο δημιουργικό τρόπο, και το σημαντικότερο είναι να καταλάβουμε ότι μπορούμε να αντισταθούμε όλοι μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο! Γιατί διαμαρτύρομαι σημαίνει πάω κόντρα, σταματάω οτιδήποτε με αδικεί και ‘’κόβει’’ λίγο λίγο από την αξιοπρέπεια μου!


Αναστασία Σιδηροπούλου


































Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Στίχοι-συνθήματα για τη Μέρα της Ποίησης


Πάρε τη λέξη μου

Δώσε μου το χέρι σου

Ανδρέας Εμπειρίκος


Μη μόνον όσα βλέπετε πιστεύετε

Των ποιητών το βλέμμα ειν’οξύτερον

Κ.Π.Καβάφης


Ανάβω στίχους να ξορκίσω το κακό που πλάκωσε τη χώρα

Γιάννης Ρίτσος



Κι θελε κόμη πολ φς ν ξημερώσει. μως γ
Δ
ν παραδέχτηκα τν ττα.

Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Maνόλης Αναγνωστάκης



Από σένα η Άνοιξη εξαρτάται.

Τάχυνε την αστραπή.

Πιάσε το πρέπει από το ιώτα

Και γδάρε το ίσαμε το πι.

Οδυσσέας Ελύτης


Κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων

γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου

Γιώργος Σεφέρης


Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά

Οδυσσέας Ελύτης

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ΔΙΑ-ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ-21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Και να που η Ποίηση απαντά κι αυτή στην κρίση με μια πρωτότυπη Δια-Μαρτυρία τη μέρα της Παγκόσμιας Γιορτής της, στις 21 Μαρτίου. Διαβάστε το κάλεσμα που απευθύνουν οι διοργανωτές της (και διαλέξτε, αν θέλετε κι εσείς το ποίημα/ή στίχο-σύνθημά σας για τη μέρα αυτή) :



Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως

Αν όχι τώρα πότε;



Επειδή μοιάζει ο χειμώνας να θέλει να εγκατασταθεί μόνιμα στις ζωές μας, αποτρέποντας τον ερχομό της άνοιξης.

Επειδή η απειλή μιας Έρημης Χώρας, γίνεται όλο και πιο πραγματική ως προοπτική μέλλοντος για τον τόπο μας.



Επειδή έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε αν η ποίηση μπορεί να γιορτάζει τη μέρα της, ακίνδυνα και αθώα, όταν γύρω μας καταρρέουν το δίκαιο, η πνευματική μας υπόσταση, η χώρα μας η ίδια.

Θελήσαμε να συναντήσουμε εμείς την ποίηση και την άνοιξη, στους δρόμους της Αθήνας, να αναζητήσουμε στην αμηχανία, στον θυμό και στην απόγνωση που έχουν πια τα βλέμματα των συμπολιτών μας, την ελπίδα της Αντίστασης..



Ο Κύκλος Ποιητών, τα περιοδικά Poetix και Ποιητικά, οι εκδόσεις Μικρή Άρκτος και η αλυσίδα πολιτισμού IANOS καλούν ποιητές, συγγραφείς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, εκδότες αλλά και κάθε πολίτη σε συν οδοιπορία / δια-μαρτυρία, την Τετάρτη 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, με όπλο την Ποίηση ενάντια στην Κρίση.



Σας καλούμε όλες και όλους, σε μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία: στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας.

Μια διαδήλωση υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια… 



Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012
 Με την Ποίηση ενάντια στην Κρίση

Προσυγκέντρωση στις 12 το μεσημέρι μπροστά από το βιβλιοπωλείο Ιανός.
Συν οδοιπορία προς το Σύνταγμα

.

Παραπέμπουμε και στο blog της πρωτοβουλίας αυτής : www.21martiou.blogspot..gr

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Δύσκολος καιρός...για πρίγκιπες

Είναι αντιληπτό από όλους ότι ζούμε, ίσως, κάποιες απ'τις δυσκολότερες μέρες της τελευταίας δεκαετίας. Σε μια τέτοια δυσμενή εποχή, όμως, αντί οι άνθρωποι να έρθουν πιο κοντά, να ενωθούν, βγάζουν έναν ατομικισμό και μια εσωστρέφεια που προκύπτει απ' τον φόβο και την ανασφάλεια του "αύριο". Είναι, όμως, δύσκολο να καταλάβουμε, όλοι, ότι αυτή μας η στάση οδηγεί σε μεγαλύτερο "λαβύρινθο";
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να ενωθούμε, τώρα είναι η στιγμή της αλληλεγγύης!
Πόσο δύσκολο είναι να λειτουργήσουμε έτσι; Όλοι μας άλλωστε τον ίδιο σκοπό έχουμε σήμερα, τις ίδιες ελπίδες: ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ! Γιατί σαν φυλακισμένοι ζούμε, αν όχι στις συνθήκες και τις καταστάσεις που επικρατούν, τότε σίγουρα ζούμε εγκλωβισμένοι στο εγώ μας.
Απέχει η απόφαση από την πράξη. Κι εμείς, παρόλο που μπορεί νά'χουμε πάρει την απόφαση, στην πράξη μένουμε κατά πολύ πίσω, σαν κάποιος μ'ένα σκοινάκι να μας τραβάει. Μήπως τελικά αυτός ο κάποιος είναι πολύ, πολύ συγκεκριμένος; Και δεν αναφέρομαι ούτε στο κράτος, ούτε στην κοινωνία, ούτε στο σχολείο, αλλά στο ΕΣΥ. Στο εσύ και το εμείς.
Ενεργούμε σαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα, όπου καμιά από τις δυο αντίπαλες παρατάξεις δεν επιχειρεί να σηκώσει το λευκό σημαιάκι και να κηρύξει ειρήνη. Πριν λύσουμε το Ευρωπαϊκό πρόβλημα, μάλλον πρέπει πρώτα να λύσουμε το "Ελλαδικό". Δεν χρειάζονται πολλά : καρδιά, πίστη, υπομονή, θάρρος και άμιλλα.
Και μη βιαστείς να πεις ότι πάνω από τα κεφάλια μας κυβερνούν άλλοι, άσε τους άλλους πάνω στη θέση τους - έτσι κι αλλιώς, είναι πολύ πιο εύκολο να πέσει κανείς από ψηλά, και, στην τελική, καταλαβαίνει πού πραγματικά βρίσκεται.
Το θέμα είναι, εμείς οι "κάτω" τι κάνουμε; Μήπως η προσπάθεια δεν είναι αρκετή; Μήπως να προσπαθούσαμε παραπάνω;
Δες τον κόσμο από ψηλά, κι ας μη βρίσκεσαι εκεί. ΖΗΣΕ, κανείς δεν μπορεί να στο απαγορέψει!
Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, γιατί μαζί θα πάμε ένα βήμα παραπέρα.

Αναστασία Σιδηροπούλου

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Μαθητικού Ανθολογίου Συνέχεια

Η Αναστασία συνεχίζει να πετροβολά την καθημερινότητά μας και μας προκαλεί να αντιδράσουμε:


Αγώνας δρόμου

Ένα σπίρτο.
Μια μελωδία.
Το πανωφόρι.
Η σκιά.
Αυτός.
Εσύ.
Εμείς.
Κι εγώ εδώ.
Εδώ που ο χρόνος τρέχει
και δεν σταματά.
Εδώ που όλοι τρέχουν και
δεν σταματούν.
Εδώ που δεν άντεξες,
κουράστηκες.
Εδώ που έφυγες και
μ'άφησες να τρέχω.



Κάτι σαν ψίθυροι φωτιάς

Καλή σου νύχτα, λοιπόν.
Έφαγες καλά;
Η τηλεόραση μια απ'τα ίδια.
Η εικόνα σου μπροστά της μια απ'τα ίδια κι αυτή.
Όμως, ο μικρός θεός στα χέρια σου
δεν όρισε ποτέ την ελαφρότητα των δακτύλων σου.
Τα παιδιά στα κρεβάτια τους.
Ο πίνακας του Βαν μίζερα καρφωμένος στον τοίχο.
Το ψαράκι στη γυάλα συνεχίζει τις βόλτες του.
Το τάισες κι αυτό.
Τάισες τη δικαιολογία που σε θέλει μέσα.
Μα οι αγώνες είναι έξω.
Εσύ έχεις δουλειά. Την τσάντα μην ξεχάσεις.
Και πάλι, καλημέρα!

Αναστασία Σιδηροπούλου


Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Το μήνυμα της αράχνης

Καθώς περιμένουμε τα τραγούδια των παιδιών μας να διαρρήξουν αυτή τη σκοτεινή εποχή, μπορούμε να ανατρέχουμε στους ποιητές μας που απ' τους δικούς τους δύσκολους καιρούς μας θυμίζουν:

Γιατί ο πόνος, ο απέραντος ανθρώπινος πόνος,
σ'ανασηκώνει πάνω απ'τον εαυτό σου,
ως την παραίσθηση και την τρέλα και την προφητεία,
και τη μοίρα-κι ακόμα ψηλότερα, ως τη δικαιοσύνη.
Και μυρμηδίζεις όλος από μνήμες και πράξεις κι οράματα
και βλέπεις κύματα-κύματα
τις γενιές νά'ρχονται απ'το βάθος του χρόνου
κι αιώνια να πλένουν τον κόσμο.
Κι οι ρόγες των δαχτύλων σου φουσκώνουν και πονάνε
σαν τις ετοιμόγεννες κοιλιές.
Και τότε καταλαβαίνεις τους πόνους του απείρου
όταν κοιλοπονούσε τον κόσμο.
Και τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ.
Ή τους πόνους ολόκληρης της αιωνιότητας,
για να γεννηθεί κάποτε ένα τραγούδι.

(Από την "Καντάτα" του Τάσου Λειβαδίτη και η επόμενη μικρή διδακτική ιστορία:)

Και την πρώτη νύχτα μπήκε μες στο κελί ένας άνθρωπος πού'χε χάσει το πρόσωπό του, κι ακούμπησε το φανάρι που κρατούσε κάτω στο πάτωμα.
Κι ο ίσκιος του μεγάλωσε στον τοίχο.
Και τον ερώτησε: πού έχεις κρυμμένα τα όπλα;
Κι εκείνος, κανείς δεν ξέρει αν από σύμπτωση, ή ίσως για ν'απαντήσει,
έβαλε το χέρι πάνω στην καρδιά του.
Και τότε τον χτύπησε. Ύστερα μπήκε άλλος άνθρωπος πού'χε χάσει το πρόσωπό του και τον χτύπησε κι αυτός.
Κι οι άνθρωποι πού'χαν χάσει το πρόσωπό τους, ήσαν πολλοί.
Και ξημέρωσε. Και βράδιασε.
Ημέρες σαράντα.
Κι ήρθαν στιγμές που φοβήθηκε πως θα χάσει το λογικό του.
Και τον έσωσε μια μικρή αράχνη στη γωνιά, που την έβλεπε ακούραστη κι υπομονετική να υφαίνει τον ιστό της.
Και κάθε μέρα τής τον χάλαγαν με τις μπότες τους μπαίνοντας.
Κι εκείνη ξανάρχιζε κάθε μέρα.
Και τής τον χάλαγαν πάλι.
Κι άρχιζε ξανά.
Εις τους αιώνας των αιώνων.


Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Μαθητικό Ανθολόγιο

Ξαναπιάνοντας το νήμα του ιστολογίου μας μετά από ένα δύσκολο χειμώνα, ευελπιστούμε να καλωσορίσουμε την Άνοιξη, όπως της αξίζει: με τα λόγια των μαθητών μας, που κουβαλάνε νερό στην ξηρασία του παρόντος διεκδικώντας το Μέλλον, σύμφωνα με τα παραγγέλματα των ποιητών μας.

Χωρίς ταυτότητα

Εσύ, ένας κόκκος αστεριού
στην απεραντοσύνη αυτού του κόσμου
Εσύ, σαν το φύλλο της ανεμώνης
γέρνεις σε κάθε κίνηση του αέρα
Εσύ, που έφυγες αλλά δεν άκουσες
Εσύ, που κοίταξες αλλά δεν στάθηκες
Εσύ, που αν και με φωνή, δεν φώναξες ποτέ!



Κενό

Να μην είναι η γύμνια του σώματός σου;
Η σκιά σου στον καθρέφτη;
Η ματιά σου στο σκοτάδι
Η ανάσα σου στη βουή του κόσμου;
Το γιατί στην αδικία;
Έτσι πέρασες το χθες κι έτσι έχασες το σήμερα!




Τα ονείρατά μου

Είδες δράκους, νεράιδες, ιππότες, μάγους
Ανθρώπους ξέφρενους, να τρέχουν σαν τρελοί
Κόσμους περίεργους να περνούν από μπροστά σου
Σαν μια μαριονέτα, όμως, κι εσύ, όπως οι άλλοι
Κι εγώ εδώ, να σε κοιτώ
Σαν άνθρωπο που με μανία προσπαθεί
Τι προσπαθεί, να αποκτήσει τα χαμένα
Σαν τάχα κάποιος να τα πήρε
Σαν τάχα κάποιος να μην τά'δωσε ποτέ
Ξέχασες και
Μεμιάς στέρεψαν οι σκέψεις...
Eίναι κάποιος που κρυφά κλέβει τα ονείρατά μου.

Αναστασία Σιδηροπούλου