Μαθητικό Ανθολόγιο

Ξαναπιάνοντας το νήμα του ιστολογίου μας μετά από ένα δύσκολο χειμώνα, ευελπιστούμε να καλωσορίσουμε την Άνοιξη, όπως της αξίζει: με τα λόγια των μαθητών μας, που κουβαλάνε νερό στην ξηρασία του παρόντος διεκδικώντας το Μέλλον, σύμφωνα με τα παραγγέλματα των ποιητών μας.

Χωρίς ταυτότητα

Εσύ, ένας κόκκος αστεριού

στην απεραντοσύνη αυτού του κόσμου

Εσύ, σαν το φύλλο της ανεμώνης

γέρνεις σε κάθε κίνηση του αέρα

Εσύ, που έφυγες αλλά δεν άκουσες

Εσύ, που κοίταξες αλλά δεν στάθηκες

Εσύ, που αν και με φωνή, δεν φώναξες ποτέ!

Κενό

Να μην είναι η γύμνια του σώματός σου;

Η σκιά σου στον καθρέφτη;

Η ματιά σου στο σκοτάδι

Η ανάσα σου στη βουή του κόσμου;

Το γιατί στην αδικία;

Έτσι πέρασες το χθες κι έτσι έχασες το σήμερα!

Τα ονείρατά μου

Είδες δράκους, νεράιδες, ιππότες, μάγους

Ανθρώπους ξέφρενους, να τρέχουν σαν τρελοί

Κόσμους περίεργους να περνούν από μπροστά σου

Σαν μια μαριονέτα, όμως, κι εσύ, όπως οι άλλοι

Κι εγώ εδώ, να σε κοιτώ

Σαν άνθρωπο που με μανία προσπαθεί

Τι προσπαθεί, να αποκτήσει τα χαμένα

Σαν τάχα κάποιος να τα πήρε

Σαν τάχα κάποιος να μην τά'δωσε ποτέ

Ξέχασες και

Μεμιάς στέρεψαν οι σκέψεις...

Eίναι κάποιος που κρυφά κλέβει τα ονείρατά μου.

Αναστασία Σιδηροπούλου