Διδώς συνέχεια

ΜΟΛΙΣ ΕΙΠΑΜΕ ΠΩΣ ΠΑΤΗΣΑΜΕ χώμα σίγουρο, μια περίπολο μας περιμάζεψε εμάς και πολλούς άλλους και μας μπάρκαρε όλους μαζί σ' ένα καράβι που ήτανε έτοιμο να σηκώσει άγκυρα.
- Η Σάμο γέμισε πρόσφυγες, τραβάτε αλλού.....
- Φίσκα όλα τα νησιά και τα πόρτα....
- Παντού πρόσφυγες! Πρόσφυγες! Ενάμισι εκατομμύριο ψυχές.
Βρεθήκαμε κουλουριασμένοι στην πρύμνη κάποιου βαποριού, με τα κουρέλια μας και τα μπογαλάκια μας, μουδιασμένοι, ξεκουρντισμένοι, χωρίς να ξέρουμε πού θα μας σβουρίξει η καταιγίδα. Οι γυναίκες στενάζανε! - Τι απόγιναν οι δικοί μας;
Τον ακούς στο νου και στην καρδιά το σεισμό και το χαλασμό· δε σταματάει. Τραντάζει το καράβι. Σαλπάρει. Κανείς δεν ξέρει ποὺ πάει. Τα μάτια ψάχνονται:
- Μήπως ξέρεις;
- Τι ξέρεις και δε μιλάς;
- Το δικόνε μου μοὺ τον επήρανε από την Πούντα....
- Το είχα ντύσει γυναίκα τ' αγόρι μου, μα το πήρανε χαμπάρι....
(Ματωμένα Χώματα σελ. 336 - 337)


(Άφιξη των προσφύγων: από τα φωτογραφικά αρχεία του Δήμου Νίκαιας και του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών)

Η Σμύρνη σήμερα, μέσα από το φακό της Ελένης (Κυριμκύρογλου), με την οποία μοιραζόμαστε αυτή την ανάρτηση.



Ξαναδιαβάζοντας την ιστορία της προσφυγιάς, μας ήρθε η ιδέα να συγκεντρώσουμε μαρτυρίες και βιώματα από ανθρώπους που είτε έζησαν την προσφυγιά είτε την έζησαν μέσα από γονείς, παππούδες....
Φίλοι του διαδικτύου, θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας τις μνήμες, τις εμπειρίες, τα συναισθήματα, τις ιστορίες σας;.....