Τα Ματωμένα Χώματα τα είπαν "Βιβλίο της σύγρονης εξόδου του μικρασιατικού Ελληνισμού". Τα είπαν "σεισμική δόνηση". Μυθιστόρημα που "Τσούζει. Ζεματάει. Καίει. Τιμωρεί. Έχει ψυχή ανθρώπινη. Οργή λαού. Πόνο εθνικό". "Κάστρο σωστό λόγου, ενάντια στον καιρό, στη λησμονιά και στο ψέμα". Απ' αυτό το βιβλίο των εκδόσεων Κέδρος σας παρουσιάζουμε τις σελίδες 315 - 318.....ΣΟΥΣΟΥΡΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΣΠΑΣΕ στις μαούνες. Ήρθε να μας επισκεφτεί ένας Εγγλέζος αξιωματικός με τη συνοδεία του.
- Τι ζητάει ο ναύαρχος;
- Πώς ήταν και κόπιασε;
- Ρωτήστε τον...
- Πέστε του...
Ο καθένας πετούσε και μια καυτή ερώτηση, κάποιο παράπονο, μια ικεσία. Μας'έκαιγε όλους η αγωνία για το τι μας περιμένει.
-Τι θ' απογίνουμε, αυτό να μας πει.
Ο δραγουμάνος του μας αποκρίθηκε:
- Αυτό θέλει να εξετάσει και κείνος. Πού θα θέλατε να πάτε;
- Μακριά από τη σφαγή! Θέλει και ρώτημα; φωνάξαμε όλοι μαζί.
Μερικοί πιάσανε το δραγουμάνο απ' το σακάκι.
- Γι' άκουσε! Πες του να μας πάει Σάμο, Χίο, Μυτιλήνη. Να μπορούμε να γυρίσουμε γρήγορα σαν περάσει το κακό...
- Καλά είπανε και φύγανε.
Με το σούρουπο οι Τούρκοι κάνανε στόχο τις μαούνες. Χτυπήσανε κάμποσες φορές. Είχαμε λαβωμένους και δυο νεκρούς. Όλη νύχτα δεν κλείσαμε μάτι.
- Μωρέ, κάτι τρέχει. Κάτι άλλαξε!
Τις αυγές ήρθανε ρυμουλκά και τραβήξανε τις μαούνες. Δεν αργήσαμε ν' αντιληφτούμε πως τα ρυμουλκά δεν ήταν εγγλέζικα, μα τούρκικα.
- Τούρκοι μέσα στα ρυμουλκά! ακούστηκε.
- Τούρκοι;
- Τούρκοι!
- Μας πάνε για σφαγή!
- Φωνάξτε, να πάρουν χαμπάρι οι στόλοι! Τούρκοι! Τούρκοιοι!
Οι μάνες ψάχνανε για τα παιδιά τους, τ' αγκαλιάζανε και σπαράζανε. Τα παιδιά λες και τα 'πιασε παροξυσμός. Τρέμανε, τσιρίζανε. Οι άντρες τρέχανε άσκοπα εδώ κι εκεί. Λύνανε και δένανε μπόγους, πασχίζανε να σκεφτούνε.
- Μας προδώσανε!
- Μας ξεπουλήσανε!
- Π' ανάθεμά τους!
- Ναύαρχε! Τι κάνεις;
- Ναύαρχε! Σώσε μας!
- Για όνομα του Χριστού! Μη μας αφήστε! Έχουμε μωρά μαζί μας! Έχουμε γερόντους, κορίτσια!
- Είστε υπεύθυνοι!
- Ναύαρχε! Ναύαρχεεε!
Τα τούρκικα ρυμουλκά συνεχίζανε το δρόμο τους. Τότε, μέσα στον πανικό που ξέσπασε, χιλιάδες άνθρωποι πέσανε στη θάλασσα κοπαδιαστά! Μαύρισε το νερό. Ο ένας πιανότανε από τα μαλλιά, απ' το λαιμό του αλλουνού και πνιγόντανε. Γαντζώνανε στα πολεμικά να σωθούνε και δεχόντανε ζεματιστά νερά και χτυπήματα με λοστούς και ξύλα. Όσοι δεν χάσαμε την ψυχραιμία μας και μείναμε στις μαούνες έτοιμοι να παλέψουμε με τη μοίρα μας, είχαμε περισσότερη πίστη στη θηριωδία των Τούρκων παρά στο έλεος των συμμάχων.
Ένας αξιωματικός έδωσε διαταγή να δέσουνε τις μαούνες στους χαλκάδες της παραλίας και να βάλουνε ολόγυρα φρουρά. Κάθε μια δυο ώρες θρασεμένοι ζεϊμπέκοι με κόκκινα ζουνάρια, φορτωμένοι κουμπούρια και χατζάρες μπουκάρανε και ξαφρίζανε το άνθος των νιάτων.
- Εσύ! Κι εσύ! Κι εσύ!
Χερούκλες απλώνονταν πάνω σε λιμπιστερά παλικάρια και σε όμορφα κορίτσια. Τα σέρνανε πίσω από το Τελωνείο, και πιο πέρα τα βιάζανε και τα εκτελούσανε. Έτσι έγινε με την Αφρούλα και με τη Ρέα, μια μαθητριούλα δεκατεσσάρω χρονώ. Η γιαγιά τὴς Αφρούλας, καλότυχη, με το που είδε να πιάουν το κορίτσι έμεινε στον τόπο. Μα η μάνα της Ρέας σπάραζε κι έσκιζε τα μάγουλά της κι έτρεχε πίσω τους:
- Αφήστε το κοριτσάκι μου! Εμένα πάρτε!
Τα ματωμένα δάχτυλά της τσάκωσαν το μπλουζάκι της και το ξέσχισαν.
- Κοιτάχτε! έκανε κι έδειχνε το στήθος της υπόσχεση. Εμένα πάρτε! Όχι αυτό! Κοριτσάκι μου, Ρέα μου!
Κανείς δεν ήτανε σε θέση να νιώσει συγκίνηση για την τύχη του διπλανού του!......
Καυτά δάκρυα. Καυτά. Αληθινό, συγκλονιστικό, σε γεμίζει πόνο αλλά και σε σπρώχνει να σκεφτείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλεγε η γιαγιά Κατίνα ή κατά το συνηθέστερο η γιαγιά Ντουντού ότι όταν τους βάλανε στο καράβι για να τους φέρουνε στον Πειραιά, ο μικρότερος της γιος ο Σπύρος - μόλις ενός έτους- αρρώστησε βαριά. Κι επειδή οι στρατιώτες τα άρρωστα μωρά τα πετούσαν στη θάλασσα για να τον γλιτώσει τον έβαλε μέσα στο σεντούκι. Κι εκείνος χρόνια τώρα κάθε που μιλάει για τις δυσκολίες της ζωής του λέει: " αχ βρε μάνα δεν με πέταγες στη θάλασσα για να γλιτώσω!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή ιδέα ήταν. Πολλές φορές κάποια πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα και δεν επανερχόμαστε σ' αυτά τόσο συχνά όσο θα θέλαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη, πόσο πόνο μπορεί να κρύβει ένα αστείο;
Πολύ ωραία η ιδέα της Αγγελικής Κώττη για τη συνάντηση των bloggers με τη Διδώ Σωτηρίου και το έργο της και η άμεση ανταπόκριση του κύκλου των blog που είχαν μοιραστεί και την αγάπη για το Ρίτσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικές οι σελίδες που επιλέχτηκαν και τα βίντεο: δείχνουν ξανά το δρόμο από τον οποίο το ελληνικό σχολείο θα μπορούσε να γνωρίσει στα παιδιά ένα κορυφαίο ιστορικό γεγονός μέσα από τη λογοτεχνική αναπαράστασή του και την κινηματογραφική καταγραφή του.
Μακάρι κι αυτές οι προσωπικές εμπειρίες της ιστορίας που χωνεύονται στις οικογενειακές μνήμες, σαν της Ελένης,να μπορέσουν να μεταδώσουν και στους νέους την αλήθεια τους.