(Λευκός τοίχος = Λαός χωρίς φωνή)
http://www.youtube.com/watch?v=__1LZ6OY3pc
http://www.youtube.com/watch?v=WEaUPU_YCqI........
Ο όρος Μάης του '68 (γνωστός και ως Γαλλικός Μάης) περιγράφει την πολιτική και κοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των μηνών Μαϊου - Ιουνίου του 1968. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από κινητοποιήσεις των Γάλλων μαθητών και φοιτητών, επεκτάθηκαν με γενική απεργία των Γάλλων εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που άρχισε να παίρνει διαστάσεις επανάστασης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ.
Το χρονι
κό του καυτού Μάη του 68, από την Παρασκευή 3 Μαΐου, που άρχισαν οι πρώτες αψιμαχίες, ως την εκκένωση της Σορβόνης και του θεάτρου του Οντεόν στα μέσα Ιουνίου.
· Παρασκευή 3 Μαΐου 1968: Εκκένωση της Σορβόνης. Στο Καρτιέ Λατέν, τα CRS δέρνουν τους φοιτητές. Οι διαδηλωτές αντεπιτίθενται και ρίχνουν τις πέτρες του δρόμου τραγουδώντας την "Διεθνή."
· Δευτέρα 6 Μαΐου 1968: Το ξεσήκωμα κι οι ταραχές. Οι αστυνομικοί ρίχνουν δακρυγόνα. Οι νέοι κι οι νέες προσπαθούν να εξηγήσουν στα μεγαλύτερα άτομα τους λόγους της εξέγερσής τους. Ο Da niel Cohn-Bendit ρητορεύει μ' ένα μεγάφωνο.
· Τετάρτη 10 Μαΐου 1968: Η πρώτη νύχτα των οδοφραγμάτων. Αυτοκίνητα που καίγονται. Η αστυνομία στους δρόμους. Ο πρωθυπουργός Georges Pombidou δηλώνει "αποφάσισα η Σορβόνη να ανοίξει από τη Δευτέρα."
· Δευτέρα 13 Μαΐου 1968: Δηλώσεις του Georges Seguy, γραμματέα της CGT. Πλήθη κόσμου στους δρόμους. Οι φοιτητές ξανακαταλαμβάνουν την Σορβόνη.
· Τρίτη 14 Μαΐου 1968: Οι μεταλλουργοί εργάτες μπαίνουν στην απεργία. Συνελεύσεις στα εργοστάσια.
· Τετάρτη 15 Μαΐου 1968: Το θέατρο Οντεόν καταλαμβάνεται από το πλήθος του κόσμου. Απεργία στα μέσα μεταφοράς: κενοί οι σιδηρόδρομοι. Ο Daniel Cohn-Bendit απελαύνεται στην Γερμανία.
· Παρασκευή 24 Μαΐου 1968: Η νύχτα των ταραχών: αυτοκίνητα που καίγονται, ασθενοφόρα, σωροί από πέτρες στους δρόμους. Η συνάντηση στο Charlety με τη συμμετοχή του Pierre Mendes France.
· Τρίτη 28 Μαΐου 1968: Ο François Mitterrand δηλώνει: "Προτείνω να τοποθετηθεί μια προσωρινή κυβέρνηση." Έλλειψη βενζίνης, κενές οι αντλίες στα βενζινοπωλεία: άνθρωποι που σπρώχνουν τα αυτοκίνητά τους.
· Πέμπτη 30 Μαΐου 1968: Οι εργάτες επιστρέφουν στις δουλειές τους.
· Παρασκευή 14 Ιουνίου: Εκκένωση του θεάτρου του Οντεόν.
Απαγορεύεται το απαγορεύεται.
Η Φαντασία στην Εξουσία
Να 'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο.
Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο.
Η ανία είναι αντεπαναστατική.
Δεν θα αξιώσουμε τίποτα, δεν θα ζητήσουμε τίποτα. Θα πάρουμε, θα καταλάβουμε.
Το αφεντικό έχει ανάγκη εσένα, δεν τον έχεις εσύ ανάγκη.
Εργαζόμενε: Είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα.
Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την.
Η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους.
Το πρωτοσέλιδο της γνωστής εφημερίδας "Liberation", το Μάιο του 2008, (στην επέτειο των 40 χρόνων) αναρωτιέται τι απέμεινε, 40 χρόνια μετά, από την σεξουαλική απελευθέρωση και κατά πόσο η κοινωνία επωφελήθηκε από τις διεκδικήσεις της γενιάς του Μάη του '68. ( Η μετατροπή της συλλογικότητας σε ατομικότητα μέσω του χρόνου. Προσωπική ερμηνεία της Ελένης Κυριμκύρογλου, με τη ματιά και της κοινωνιολόγου).
Η ανάρτηση αυτή έγινε σε συνεργασία με την Ελένη Κυριμκύρογλου.
"métro, boulot, dodo"
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα από τα συνθήματα του Γαλλικού Μάη, εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Pierre Béarn, θέλησε να περιγράψει τον τρόπο ζωής των Παριζιάνων, αλλά γενικότερα όλων των κατοίκων των μεγαλουπόλεων.
Métro:η πρωινή διαδρομή με το μετρό.
Βoulot:μια εργάσιμη μέρα.
Dodo: επιστροφή στο σπίτι και ύπνος.
Το σύνθημα αυτό είναι μια κριτική στην μονοτονία και την επανάληψη της καθημερινότητας. Μετά 40 περίπου χρόνια τα πράγματα βαλτώθηκαν ή έγιναν χειρότερα; Το σύνθημα βρίσκει εφαρμογή σήμερα και στη δική μας κοινωνία, που το 1968 όχι μόνο δεν ακολουθούσε το ρυθμό αστικοποίησης των αναπτυγμένων χωρών, αλλά βρισκόταν στο ξεκίνημα της δικτατορίας.
Επειδή ο Μάης του '68 έμεινε στην ιστορία, μεταξύ όλων των άλλων ,για την πρωτοτυπία των συνθημάτων του, σας προτείνουμε να εμπνευστείτε και να μας γράψετε το δικό σας σύνθημα. Σας περιμένουμε με ανυπομονησία
Μετά 40 περίπου χρόνια τα πράγματα έγιναν χειρότερα..
ΑπάντησηΔιαγραφή..η ανάρτηση εκπληκτική.
Και ιδιαίτερα επιμορφωτική.. για μένα.
Ευχαριστούμε.
Πολλά τα συνθήματα, μεγάλες οι φωνές και πολύς ο κόσμος εκείνο το Μάη στο Παρίσι. Και οι εικόνες του τότε... κάτι μου θυμίζουν κι από Αθήνα-σε μικρότερη κλίμακα αλλά με παρόμοια ένταση- πολλές φορές, αλλά και πρόσφατα. Τελικά με ποιό σκοπό, με ποιά μέθοδο και με ποιά συνέχεια...;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ προβληματίζομαι, γιατί η ορατή συνέχεια ήταν το metro-boulot-dodo που μας καταπίνει.
Ξέρω όμως ότι τα συνθήματα του Γαλλικού Μάη μας κοιτάζουν ακόμα, όπως και το δικό μας ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ως πολλαχώς επικληθέντα και καπελωθέντα( κατά το παθόντα και ταφέντα).
Υ.Γ.:Βέβαια στο εντός παρενθέσεως δόγμα ακολουθεί το αναστάντα.
είσαι ΜΕΓΑΛΟΣ!!
ΔιαγραφήΠάρα πολύ ωραία ανάρτηση, και μέσα στο πνεύμα του Μάη ΄68!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη, δυστυχώς σύνθημα δεν…
όμως εδώ: http://www.deljehier.levillage.org/mai_68.htm
(chanchons de Mai 68)
μπορείτε να βρείτε κάποια από τα τραγούδια που τραγουδήθηκαν εκείνες τις μέρες και που μας … αφορούν!
Και κάποιες πολύ σκόρπιες σκέψεις:
Νομίζω πως τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά χωρίς το Μάη και ,ακόμη,πως πολλά από τα εναλλακτικά κινήματα είναι «παιδιά» του Μάη.
Εξάλλου, και μόνο το ότι υπάρχει κάποια γνώση από τη σκέψη, τα συνθήματα, τις δράσεις δεν μπορεί, κάπου επηρεάζει!
Αν θυμόσαστε τρεις τέσσερις μήνες πριν από τα γεγονότα οι εφημερίδες έγραφαν πως η νεολαία βαριέται! Άρα τα πράγματα δεν είναι πάντα ό,τι δείχνουν.
Το χειρότερο είναι όταν συνθήματα του Μάη τα οικειοποιούνται ή τα προβάλλουν χώροι μάλλον ξένοι προς τον προβληματισμό εκείνων των ημερών και ο Μάης γίνεται ένα «ιστορικό» , ανώδυνο πια, γεγονός.
Αγαπητοί μπλογκίστες “camarades”
ΑπάντησηΔιαγραφή(επιτρέψτε μου την προσφώνηση) χαίρομαι που το πνεύμα του Μάη του ’68 μας ενώνει και μας προβληματίζει, 40 χρόνια μετά. Η δική μας ενότητα (unité) και συλλογική δράση πραγματοποιείται σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο των ιστολογίων που η γενιά του Μάη δεν είχε «ονειρευτεί». Τότε ο δρόμος και οι δημόσιοι χώροι ήταν οι τόποι της «σύγκρουσης».Σήμερα παράλληλα με αυτούς τους τόπους έχουμε καινούρια σημεία συνάντησης και διαλόγου.
Τι λέτε; Είσαστε να δημιουργήσουμε ένα Blog όλοι μαζί; Ονειρεύομαι !!! Καληνύχτα
Καταπληκτική ανάρτηση και το φιλμάκι μάς βάζει κατευθείαν στην καρδιά αυτού του μακρύ Μάη που προχωράει μέσα στα όνειρά μας συναντώντας Νοέμβρηδες και Δεκέμβρηδες, που η πικρή τους πείρα υπονομεύει αέναα τη σκυμμένη καθημερινότητά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προτείνω σαν πιο διαχρονικό το σύνθημα "Ας είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο" και σαν υπόμνηση τα λόγια του Πάμπλο Νερούντα;
"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα, για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας"
roadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαπίστωση που κάνεις είναι οδυνηρή. Είναι μελαγχολικό το πισωγύρισμα που βίώνουμε στις μέρες μας. Τουλάχιστον ας διατηρήσουμε τη μνήμη μας ζωντανή.
Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις δίκιο· Οι αγώνες όχι μόνο δεν είχαν ουσιαστική συνέχεια αλλά καιξεχάστηκαν και κάποιοι τους εξαργύρωσαν και άλλοι τους καπηλεύτηκαν. Οι εποχές μας, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε όλα τα επίπεδα, μάλλον δεν ευνοούν τη συλλογικότητα και την ανάληψη δράσης. Και όπου εκδηλώνονται, κατασυκοφαντούνται...Ας κρατήσουμε το αισιόδοξο της Λίλας:δεν μπορεί κάπου επηρεάζει ο Μάης του 68. Καλή δύναμη για το τέλος.
Λίλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστούμε για τη συμβολή σου στην ανάρτησή μας και με τον προβληματισμό σου και με τα τραγούδια σου. Αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται και αυτό μας κάνει να αισιοδοξούμε.
Μάνια,
ΑπάντησηΔιαγραφήωραίο σύνθημα διάλεξες! Πόσο καίριος είναι ο λόγος του Νερούντα, σε εποχές μάλιστα που αργοπεθαίνουμε κάθε μέρα μέσα στη συνήθεια, το βόλεμα και την αδιαφορία.
Ελένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήμέσα στην επαναστατικη διαδικασία βρίσκεσαι!!!