"Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι πως αν και έχω δημοσιεύσει τόσα βιβλία, ποτέ άλλοτε δεν είχα υπάρξει αντικείμενο μιας τόσο μεγάλης περιέργειας από την πλευρά των media. Είναι σχεδόν συγκλονιστικό. Βλέπω, εδώ, ότι πρόκειται για μια μυθοποίηση του blog, λες και είναι πανάκεια. Κι όμως, δεν είναι κάτι καινοτόμο. Η καρτ ποστάλ υπήρξε πρόγονος του blog", δηλώνει ο μεγάλος Πορτογάλος συγγραφέας στην εφημερίδα "Λε Μοντ". Οσο για τη δημοκρατική πλευρά του Ιντερνετ, ο Σαραμάγκου λέει: "Υπάρχουν θεσμοί που τους ονομάζουμε δημοκρατικούς, είναι όμως όντως έτσι; Ασφαλώς έχουμε εκλογές, ελευθερία έκφρασης, αλλά κατά βάθος όλα είναι ένα αστείο".
" Δεν ήταν δική μου ιδέα να αποκτήσω ένα δικό μου blog, αλλά της γυναίκας μου, της Πιλάρ. Στην αρχή αντιστάθηκα, αλλά στη συνέχεια τα επιχειρήματά της με έπεισαν. Εχουμε δημιουργήσει ένα ίδρυμα στο οποίο προεδρεύει, και όπως φαίνεται είναι απαραίτητο, στην εποχή που ζούμε, να στήσουμε ένα site στο Ιντερνετ. Επί περίπου ένα χρόνο έγραφα σ' αυτό σχεδόν καθημερινά, μετά όμως χωρίς την ίδια επιμέλεια και δεν νομίζω πως θα συνεχίσω. Ομως δεν ξέρει ποτέ κανείς και δεν είναι συνετό να στοιχηματίζεις με το μέλλον". 
"Γράφω συνεχώς και γρήγορα. Ισως η καλύτερη παρομοίωση γι' αυτήν την
κατάσταση είναι αυτή του κεριού που βγάζει μια πιο υψηλή φλόγα τη στιγμή που πάει να σβήσει. Οπως και να έχει, όμως, μην ανησυχείτε, δεν σκέφτομαι να σβήσω τόσο γρήγορα".
Τα κείμενα που έγραψε στο blog του, τα συγκέντρωσε σε έναν τόμο με τον τίτλο "Το Τετράδιο" (Ο Caderno) όπου κανείς δεν ξεφεύγει από την αιχμηρή γραφή του. "Γράφω συνεχώς και γρήγορα. Ισως η καλύτερη παρομοίωση γι' αυτήν την
κατάσταση είναι αυτή του κεριού που βγάζει μια πιο υψηλή φλόγα τη στιγμή που πάει να σβήσει. Οπως και να έχει, όμως, μην ανησυχείτε, δεν σκέφτομαι να σβήσω τόσο γρήγορα".
Ο Ουμπέρτο Εκο, που υπογράφει την εισαγωγή στο «Τετράδιο», χαρακτηρίζει τον Πορτογάλο συγγραφέα «οργισμένο μπλόγκερ» ο οποίος θέτει ερωτήματα πάνω στο φαίνεσθαι των πραγμάτων, στη σταδιακή εξαφάνιση της ηθικής στο δημόσιο χώρο αλλά και στην έννοια της ελπίδας και της καλοσύνης.
«Η αληθινή επανάσταση που έχουμε ανάγκη είναι αυτή της καλοσύνης. Δυστυχώς, η κοινωνική περιφρόνηση αλλοίωσε αυτή τη λέξη. Είναι καιρός τώρα να της ξαναδώσουμε την έννοιά της».
Και κάτι ....επετειακό.
«Με αυτές, (τις γυναίκες) δεν θα είχε δημιουργηθεί χάος σε αυτόν τον κόσμο, γιατί πάντα γνώριζαν τη διάσταση του ανθρώπινου»...
(πηγή: enet.gr)
Ολόκληρο το ρεπορτάζ και συνέντευξη του νομπελίστα συγγραφέα στο: http://www.enet.gr/
«Με αυτές, (τις γυναίκες) δεν θα είχε δημιουργηθεί χάος σε αυτόν τον κόσμο, γιατί πάντα γνώριζαν τη διάσταση του ανθρώπινου»...
(πηγή: enet.gr)
Ολόκληρο το ρεπορτάζ και συνέντευξη του νομπελίστα συγγραφέα στο: http://www.enet.gr/
Πραγματικά αυτός ο καταπληκτικός συνδυασμός φιλοσοφικής ειρωνείας και πάθους για τα ανθρώπινα που χαρακτηρίζει το Σαραμάγκου δεν θα μπορούσε παρά εκφραστεί και σε blog. Όμως, μ'αρέσει που ταυτόχρονα αποσπά τη μορφή αυτή επικοινωνίας από την αλαζονική "πρωτοπορία" της τεχνολογίας συνδέοντάς την με το παρελθόν της, τις καρτ-ποστάλ που τόσο εύκολα ξεχάσαμε. Τέλος, νομίζω πως αξίζει να προσέξουμε και τον αφορισμό του:
ΑπάντησηΔιαγραφή" Τα άτομα μ'ενδιαφέρουν, αλλά απεχθάνομαι τον ατομικισμό ως πηγή δεινών από τα οποία υποφέρει η ανθρωπότητα."
Χειμαρρώδης, εύστοχος, καυστικός, διεισδυτικός, οξύς, σαρκαστικός, καβαφικά είρων, αποδομητικός, ευχάριστος, ολοζώντανος και παραγωγικός...εν ολίγοις, λίγος Σαραμάγκου την ημέρα τονώνει και τέρπει βαθέως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο κακό του μπλογκ του ήταν/είναι πως τα σχόλια ήταν/είναι κλειστά.
Και..τι ωραία (και ανατριχιαστική) η παρομοίωση με τη φλόγα του κεριού...Αλλά, ταυτόχρονα, και τι μάθημα δυναμισμού τα σχόλια που την ακολουθούν, ε;
Απολαυστική ανάρτηση, Ειρήνη ( Ας είμεθα και λίγο υποκειμενικοί στη ζωή, επιτέλους!)