Ένα παιδί διεκδικεί τα δικαιώματά του

Με αφορμή τη συζήτηση που διεξάγεται για το δικαίωμα των παιδιών μεταναστών τα οποία γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή/και έχουν φοιτήσει στο ελληνικό σχολείο να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα, πήρα το θάρρος να εκφράσω κι εγώ τη γνώμη μου ως μαθήτρια που φοιτά σε ελληνικό σχολείο και συγχρόνως ως παιδί μεταναστών.

Το θέμα αυτό είναι πολυσυζητημένο και πολύ σοβαρό και θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να το λύσει παραχωρώντας στα παιδιά αυτά όλα όσα δικαιούνται, κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται.

Χιλιάδες παιδιά μεταναστών έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και η πρώτη γλώσσα με την οποία έχουν έρθει σε επαφή είναι η ελληνική. Γνωρίζουν ελάχιστα έως και καθόλου τη γλώσσα των γονιών τους ενώ μιλάνε τέλεια ελληνικά. Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά αυτά όταν ακούνε τους γονείς τους ή τους συγγενείς τους να μιλάνε τη δική τους γλώσσα όχι μόνο δεν την καταλαβαίνουν, αλλά τη θεωρούν μια ξένη.

Επίσης, μεγαλώνοντας, μέσα τους νιώθουν Έλληνες. Η πατρίδα των γονιών τους είναι μια ξένη χώρα γι'αυτούς, όπου πάνε μία ή δύο φορές το χρόνο για διακοπές και ταυτόχρονα επισκέπτονται τους υπόλοιπους συγγενείς που βρίσκονται εκεί. Όλη τους η ζωή είναι εδώ, οι φίλοι τους, το σχολείο τους. Έχουν αφομοιώσει ελληνικά πολιτιστικά στοιχεία και ο τρόπος ζωής της χώρας καταγωγής τους τούς φαίνεται παράξενος.

Επιπλέον, τα παιδιά τα οποία δεν έχουν γεννηθεί εδώ, αλλά έχουν έρθει στην Ελλάδα σε πολύ μικρή ή και εφηβική ηλικία πηγαίνουν και συνεχίζουν τις σπουδές τους σε ελληνικά σχολεία. Όσο περνάνε τα χρόνια τα παιδιά αυτά κατανοούν όλο και καλύτερα την ελληνική γλώσσα, υιοθετούν ήθη και έθιμα και τον τρόπο ζωής των Ελλήνων και απομακρύνονται όλο και πιο πολύ από τη δική τους πατρίδα.

Στην κατηγορία αυτή ανήκω κι εγώ. Είμαι παιδί μεταναστών. Έχω σχεδόν πέντε χρόνια στην Ελλάδα. Παρακολουθώ κανονικά τα μαθήματα που προσφέρει το ελληνικό σχολείο. Όσο περνάει ο καιρός αφομοιώνω καλύτερα την ελληνική γλώσσα και "ξεχνάω" τη μητρική μου γλώσσα. Μέχρι πρόσφατα στο σπίτι μιλούσα μόνο αλβανικά, πλέον, όμως, έχω αρχίσει, και ειδικά με τον αδελφό μου, να μιλάω ελληνικά. Είναι ελάχιστες οι κουβέντες που ανταλλάσσουμε στα αλβανικά. Όμως, ειδικά τα δύο πρώτα χρόνια έχω ζήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το ρατσισμό, κυρίως από συμμαθητές και παιδιά τα οποία παρίσταναν τους φίλους μου. Σαν τη δική μου υπάρχουν χιλιάδες άλλες περιπτώσεις.

Εάν τα παιδιά αυτά τα στείλουν πίσω στις χώρες καταγωγής τους, είναι πολύ δύσκολο έως και αδύνατον να μπορέσουν να προσαρμοστούν και να συνεχίσουν τη ζωή τους εκεί. Κάθε χρόνο, όμως, ταλαιπωρούνται στους δήμους της Ελλάδας προκειμένου να πάρουν την άδεια παραμονής για να μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν νόμιμα εδώ. Τελειώνουν τις σπουδές τους εδώ, και μάλιστα οι περισσότεροι με άριστα αποτελέσματα, και δεν μπορούν να ασκήσουν το επάγγελμά τους, διότι δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια. Απογοητεύονται διότι τόσα χρόνια που σπούδαζαν πάνε χαμένα και αναγκάζονται να ασκούν άλλα επαγγέλματα, κατώτερα της μόρφωσής τους, με λιγότερα χρήματα και πολλές φορές χωρίς ασφάλιση.

Κατά τη γνώμη μου, και τα παιδιά που έχουν γεννηθεί εδώ, αλλά και αυτά που φοιτούν σε ελληνικά σχολεία, δικαιούνται την ελληνική ιθαγένεια, εφόσον τηρούν όλους τους νόμους του ελληνικού κράτους. Και πρέπει να τους παραχωρηθούν όλα τα δικαιώματα που τους ανήκουν.

Με σεβασμό,

η μαθήτρια του 10ου Λυκείου,

Ντορίνα Πρέντη