Οι μαθητές μας μπαίνουν δυναμικά στο Μπενάκειο απαγγέλλοντας στίχους του Ρίτσου.
"Καλημέρα σου λέω και το πιστεύω", Μονόχορδα
Ο Ρίτσος στο "Τερατώδες Αριστούργημα" μιλάει για την οικογένειά του με πολλή τρυφερότητα.
...η μάνα μου κρατούσε στα χλωμά της χέρια ένα μπουκέτο μενεξέδες και προσευχόταν στα ποιήματα που επρόκειτο να γράψω.
"Η Λούλα μου 'δωσε ολόκληρο το Τραγούδι της Αδελφής μου"Η Βίκη και ο Βασίλης συγκλονιστικοί στο απόσπασμα από τις "Γειτονιές του κόσμου".
Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να ῤχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις....
...Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου από το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μην λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα 'χει λιώσει.
Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε όλους τους φίλους, μακρινούς και κοντινούς, που δεν μπόρεσαν είτε λόγω απόστασης είτε για άλλους λόγους να είναι κοντά μας, αλλά που οι ευχές τους ήταν τόσο ζεστές που τους νιώθαμε μαζί μας.
Την ανάρτηση αυτή τη χρωστάμε στο Μάκη και τον ευχαριστούμε για τα βίντεο.
Βρε παιδιά,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον πάσχω από overdose..Τα βλέπω και τα ξαναβλέπω και, παρόλο που τα βιντεάκια χάνουν αρκετά έως πολύ από την ατμόσφαιρα της ώρας εκείνης, εγώ εκεί, να κολλάω επίμονα, να βγαίνει πάλι η ίδια ανάγκη να σφίξω το χέρι των παιδιών, να τους μεταφέρω την εκτίμηση και τη χαρά.
Κι ύστερα...Αργία αύριο και...πρόβα γιοκ. Ξέρει κανείς τι κάνουμε, Ειρήνη;;
Και δεν είσαι ο μόνος, Διονύση. Σκεφτόμουν κι εγώ, μήπως το'χουμε παρακάνει; και πάλι εκεί γυρίζω. Είναι μάλλον που θέλουμε να μοιραστούμε τη χαρά μας. Νιώσαμε τόσο πλήρεις όλο αυτό τον καιρό..και έχεις και τη Σοφία να ρωτάει: θα το παίξουμε άλλη μια φορά; Ήταν τόσο δυνατή εμπειρία αυτή η συνεργασία, είχαμε τόσο απορροφηθεί που πραγματικά κατά βάθος δεν θέλαμε να τελειώσει. Κι εμένα μου λείπουν οι πρόβες, μου λείπουν τα παιδιά, η βόλτα του Σαββατοκύριακου σην Καλλιθέα. Θυμάσαι τα συναισθήματά μας την Κυριακή μπροστά στην άδεια σκηνή του Μπενάκειου; Είπαμε είναι πολύ δύσκολοι οι αποχωρισμοί. Τι γράψαμε στο πρόγραμμά μας; Ο Ρίτσος που ενώνει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέποντας τα βίντεο της παράστασης δεν μπορείς να μη θυμηθείς την καταπληκτική ατμόσφαιρά της και να θέλεις να την ξαναζήσεις. Μακάρι να βρεθεί ο χώρος και ο χρόνος να ξαναπαιχτεί γιατί, νομίζω, πως το μοίρασμα της απόλαυσής της και με άλλους ανθρώπους είναι το μήνυμά της κι αυτό ακριβώς που ο Ρίτσος επιμένει να μας πει: "Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος/για μια συνάντηση πολλές φορές ματαιωμένη/ και τότε είναι μια λέξη αληθινή,/σαν επιμένει στη συνάντηση"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, για να μη μένουμε αδρανείς, δείτε τη σελίδα του ΕΚΕΒΙ. Έχει αφισούλες με στίχους του Ρίτσου.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=3300&cnode=351
Είναι Σαββατο βραδυ στις 4/4 και 'γω κουλουριασμένη διαβάζω τα σχόλια που έγιναν από συντελεστές και θεατές για την παράστασή μας.Επειτα απο ένα υπέροχο απόγευμα που περάσαμε-ξανά-όλοι μαζι στο 6ο Λύκειο!Μονο που αυτή τη φορά ο σκοπος δεν ηταν να κανουμε πρόβα,αλλα να δούμε το βίντεο της παράστασης.Όμως μάταια,όσο όμορφο κι αν ήταν,τίποτα δεν φτάνει και δεν θα φτάσει εκείνη την μέρα.Αυτό το κλίμα,αυτός ο ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας,μια αίθουσα κατάμεστη από περιέργο και ανυπόμονο κόσμο,και 'μεις μες στο αγχος και την αγωνία...όχι μήπως και κάνουμε κάποιο λάθος,αλλά για να "χαρίσουμε" σε όσους ήρθαν να μας δούν όσα περισσότερα μπορούσαμε.Σα να ακούω τωρα τον Βαγγέλη να λεει..."Με είχε διαπεράσει ένα ρίγος όταν χειροκροτούσαν.Το θυμάμαι και ανατριχιάζω".Πραγματι έτσι ήταν.Ποιος απο εμας δεν θα ήθελε να το ξαναζήσει?Το ίδιο απόγευμα,την ίδια μέρα,το ίδιο κλίμα..Θα γεράσω και θα το λέω στα εγγόνια μου(το είπα και αυτό θεέ μου!!)..Ηταν τόσο όμορφα...Σας ευχαριστω ολους για τις όμορφες στιγμές που μου χαρίσατε!Τα φιλιά μου!Σοφία
ΑπάντησηΔιαγραφή