"Το στεφάνι της Πρωτομαγιάς περασμένο στο λαιμό του Λαμπράκη"

(.......)- Πώς να μιλήσεις για τ' άλλα, τα μεγάλα, τα σκληρά, τα κατάπληχτα - Μακρόνησος, Γυάρος, Ακροναυπλία - ο Κολοκοτρώνης στο σκοτεινό μπουντρούμι του Παλαμηδιού, Κατοχή, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, 21 του Απρίλη, τανκς, η ΣΦΑ - Τατάκης, Γέμελος, Μπελογιάννης, Πλουμπίδης, Άρης, Λαμπράκης κι η δικιά μας Ηλέκτρα (όχι του Σοφοκλή - αυτήν την ξαναπήρε κάποιος ποιητής, λέει, στο "Νεκρό σπίτι", στο "Κάτω απ' τον ίσκιο του βουνού", στη "Χρυσόθεμη" και σε άλλα, ή την Αντιγόνη και την Ισμήνη· όχι·), τη δικιά μας Ηλέκτρα, λέω, με το καμένο σώμα, τα καμένα μαλλιά - μάρτυρες και ήρωες· - αυτά ειπώθηκαν από τους ίδιους, μόνα τους, μια για πάντα, χωρίς λόγια· κι άμα μιλάς γι' αυτά είναι σα να χώνεις και τη δική σου ουρίτσα μέσα κι ο τόνος της φωνής σου έχει κάτι από σφετερισμό και κομπασμό (ιδίως για κείνους που δεν έχουν πάει ποτέ τους φυλακή και ποτέ δεν εκτελέστηκαν), κάτι το ανάρμοστα διδαχτικό (ποιος είναι η αφεντιά σου; - Και δε θέλεις να πεις ποιος είσαι γιατί τότε θα 'μοιαζες ακόμη πιο κομπαστικός), κάτι τέλος πάντων σαν υστερόβουλη προπαγάνδα· ενώ τα πουλιά και τα - "Και τα πουλιά, ναι, μα και τ' άλλα", είπε ξαφνικά ο Αλέκος. "Πρώτα και πάνου απ' όλα τ' άλλα - όχι για καναρινάκια τώρα", είπε ο Πέτρος. "Ακατόρθωτο", είπα χαμηλόφωνα, χωρίς να το θέλω. "Και τότε τι 'ναι - είπε ο Πέτρος, κάπως αγαναχτισμένος - τι 'ναι "Οι γειτονιές του κόσμου", το "Γράμμα στο Ζολιό Κιουρί", ο Πέτρινος χρόνος", το "Καπνισμένο τσουκάλι", "Τα επικαιρικά", τα "Συντροφικά τραγούδια", πες μας τι είναι;". "Δεν ξέρω", είπα, κι αλήθεια, κείνη τη στιγμή, δεν ήξερα - ίσως γιατί είχαν μεσολαβήσει τα τρία τριγωνάκια της Μιρέιγ, κι ο παπαγάλος Γιώργης, και τα παιδιά με το κανναβούρι στα μαλλιά τους - "Μα, βέβαια, κι η "Τέταρτη διάσταση" και το "Γίγνεσθαι" οπωσδήποτε", πρόσθεσε απρόσμενα ο Αλέκος - κι ένιωσα κάτι σα ντροπή μπροστά στα παιδιά, και πολύ μόνος, και πολύ λυπημένος, και μαζί σαν προνομιούχος και δίκαιος· και συνέχισα μέσα μου τώρα: τα παιδιά με το κανναβούρι στα μαλλιά τους, ο σιδηροδρομικός σταθμός της Άνοιξης, ο Γκογκό, Γκογκό μου, το κορίτσι με την ταινία δισκοβόλου στο μέτωπο, όλα, όλα, όλα, το φως, ο κυρ Στέφανος, το ακάνθινο στεφάνι και το άλλο λουλουδένιο στεφάνι της Πρωτομαγιάς - τ ο σ τ ε φ ά ν ι τ η ς Π ρ ω τ ο μ α γ ι ά ς π ε ρ α σ μ έ ν ο σ τ ο λ α ι μ ό τ ο υ Λ α μ π ρ ά κ η, σ τ ο

Μ α ρ αθ ώ ν α. Και φώναξα δυνατά:"Αυτό, ναι, αυτό". Κι έγινε πανζουρλισμός κι όλοι μαζί φωνάζαν:"Ναι, ναι, ναι", και μ' αγκάλιαζαν και με φιλούσαν κι ήμουνα πολύ νέος κι είχαν πέσει οι κάλτσες μου χωρίς λάστιχο, και "Ναι, ναι, ναι", σαν να 'χαν ακούσει όλοι αυτό που έλεγα μέσα μου: "τ ο σ τ ε φ ά ν ι τ η ς

Π ρ ω τ ο μ α γ ι ά ς σ τ ο λ α ι μ ό τ ο υ Λ α μ π ρ ά κ η, σ τ ο

Μ α ρ α θ ώ ν α". Κι ήταν παρών, παράξενο κι ο Γώγος, και με φιλούσε. Και τον φιλούσα κι εγώ, πιότερο συντροφικάτα, μαζί με τον Πέτρο. Κι ανέβασα ένα ένα στην καρέκλα τα πόδια μου και σήκωσα με απόλυτη φυσικότητα τις κάλτσες μου.
ΑΘΗΝΑ, 15.ΙΙΙ.83
Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων, Τι παράξενα πράματα.

Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, - ψιθύρισε μόνος του - τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος

Όταν "συναντιούνται" οι ποιητές
Γιάννης Ρίτσος - Κωνσταντίνος Καβάφης - Μαρία Πολυδούρη

Το μαύρο, σκαλιστό γραφείο, τα δυο ασημένια κηροπήγια,
η κόκκινη πίπα του. Κάθεται, αόρατος σχεδόν, στην πολυθρόνα,
έχοντας πάντα το παράθυρο στη ράχη του. Πίσω από τα γυαλιά του,
πελώρια και περίσκεπτα, παρατηρεί το συνομιλητή του,
στ’ άπλετο φως, αυτός κρυμμένος μες στις λέξεις του,
μέσα στην ιστορία, σε πρόσωπα δικά του, απόμακρα, άτρωτα,
παγιδεύοντας την προσοχή των άλλων στις λεπτές ανταύγειες
ενός σαπφείρου που φορεί στο δάχτυλό του, κι όλος έτοιμος
γεύεται τις εκφράσεις τους, την ώρα που οι ανόητοι έφηβοι
υγραίνουν με τη γλώσσα τους θαυμαστικά τα χείλη τους. Κι
εκείνος
πανούργος, αδηφάγος, σαρκικός, ο μέγας αναμάρτητος,
ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στην επιθυμία και τη μετάνοια,
σαν ζυγαριά στο χέρι του θεού ταλαντεύεται ολόκληρος,
ενώ το φως του παραθύρου πίσω απ’ το κεφάλι του
τοποθετεί ένα στέφανο συγγνώμης κι αγιοσύνης.
«Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, - ψιθύρισε μόνος του –
τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος.»
Γιάννη Ρίτσου, Ο χώρος του ποιητή, από τα 12 ποιήματα για τον Καβάφη
Ο Καβάφης πέθανε στις 29 Απριλίου 1933.

Στις 29 Απριλίου του 1930 πεθαίνει η Μαρία Πολυδούρη, σε ηλικία 28 χρονών.

...Αστραποβολούσε από ομορφιά, γλιστρούσε σα φως, τραγουδούσε μαγευτικά, και σε καθήλωνε όσο μιλούσε, καθώς η φωνή της διατηρούσε τη μελωδικότητα μιας σβήνουσας νότας. Οι τέλειες γραμμές του προσώπου της καταλήγανε σ' ένα μεγάλο φωτεινό μέτωπο και στον πιο ωραίο, τον πιο εκφραστικό λαιμό. Τα χέρια της τελειώνανε σε ολόλευκα και ήρεμα μακριά δάχτυλα. Το βάδισμά της δεν το άκουες. Δεν ήξερε το θόρυβο. Και τα χείλη της είχανεμια ανάγλυφη προέχταση, πάντα διψασμένη. Ένας παναισθησιακός τύπος, να τι ήταν η Μαρία Πολυδούρη. Αγαπούσε όλα τα στοιχεία, όλες τις εκδηλώσεις της ζωής από τις πιο χαρούμενες και θορυβώδεις ως τις πιο μυστικιστικές κι ανείπωτες.(....) Η Μαρία δραπετεύει από παντού. Από το σπίτι της, από τον έρωτα, από τη δουλειά της, από την Ελλάδα, από τα νοσοκομεία, από την παραδοσιακή ποίηση κι από την ίδια τη ζωή.

Υπερτιμά τις δυνάμεις της, γιατί δεν τις διαχωρίζει από τις ανησυχίες της που 'ναι ακατάλυτες. Ενώ η ίδια αισθάνεται πως ζει πολύ σοβαρά και με πάθος, εμείς, παρακολουθώντας τη ζωή της, έχομε την εντύπωση ότι παίζει, διασκεδάζει, βαριέται και φεύγει. Μα έτσι ή αλλιώς ζει όμορφα. Γιατί η ζωή της Πολυδούρη έχει τον ίδιο λυρισμό και το ίδιο πάθος που έχει και η ποίησή της. Και η ποίησή της πάλι, έχει τη σφραγίδα της ανυποταξίας ή αν θέλετε, της αναρχικότητας που 'χει η ζωή της. Και δραπετεύει από τη ζωή με την ίδια γενναιότητα που ζει. (.....)

Με τον Καρυωτάτη γνωρίζεται τον Απρίλη του 1922. Αυτός ο νέος που τίποτα δεν του αρέσει, θα συνεννοηθεί τέλεια μ' αυτήν την άπληστη που τίποτα δεν τη χορταίνει.

(....) Αλλά αν ο Καρυωτάκης πιστεύει πως η θέση του είναι στο πεθαμένο του βασίλειο, η Πολυδούρη αντίθετα θα επιμείνει με μια λυσσασμένη μανία για έναν κόσμο που δεν μπορεί παρά να 'ρθει, αφού υπάρχει κιόλας μέσα της. Και πιστεύει, πολύ σωστά, πως για να γίνει ένα σύνολο, μια κοινωνία και γενικά ένας κόσμος καλύτερος, πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Πώς να μην συγκλονιστεί λοιπόν ο Καρυωτάκης - που γεννήθηκε νικημένος - από μια γυναίκα που 'βαλε σε δοκιμασία την υποκρισία, τη βλακεία και την ανηθικότητα της εποχής της με μόνη τη λεβεντιά της να 'ναι ειλικρινής και γνήσια;

(Λιλή Ζωγράφου, Κώστας Καρυωτάκης Μαρία Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης, εκδόσεις Παπαζήση)

Στη Σωτηρία, το 1928, γνωρίζεται λίγο με το Ρίτσο και του αφιερώνει το ποίημα «Θυσία».

Να με θυμόσαστε - είπε

Την ανάρτηση αυτή την οφείλω στην Ευαγγελία Στάμου, χωρίς τις πολύτιμες οδηγίες της οποίας δεν θα μπορούσα να την κάνω.
Ευαγγελία σ' ευχαριστώ πολύ και συχώρα μου τις όποιες αδυναμίες.

Αφιέρωμα στον Νίκο Καζαντζάκη

Αφιέρωμα :

"Nίκος Kαζαντζάκης: Eνας ελεύθερος άνθρωπος"

Στις 18 Φεβρουαρίου του 1883 γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης...Aπό τη νεότητά του, η θεμελιακή αγωνία του, απ’ όπου πήγαζαν όλες του οι χαρές και όλες του οι λύπες, ήταν εκείνη η ακατάπαυστη, ανήλεη, εντός του, πάλη, ανάμεσα στη σάρκα και στο πνεύμα.Eτούτη η αφιονισμένη πάλη στάθηκε το καύσιμο του ταξιδιού του και του άνοιξε τους δρόμους μέσα από την ακάματη εργασία και το τάξιμο σε ένα ιδανικό, το ιδανικό της αλήθειας. «Πήρα πολλούς δρόμους για να φτάσω στη λύτρωσή μου», έλεγε λίγο πριν από το τέλος. «Πήρα το δρόμο του έρωτα, το δρόμο της επιστημονικής περιέργειας, της φιλοσοφικής έρευνας, της κοινωνικής αναγέννησης και, τέλος, το δύσκολο, γοητευτικό μονοπάτι της ποίησης».Tους πήρε όλους, πράγματι. Aλλά με μια λεπτομέρεια: μέσα από αυτούς τους δρόμους, δεν ολοκληρώθηκε απλώς ως ένας από τους πιο σπουδαίους συγγραφείς του εικοστού αιώνα. Aναδύθηκε ως η επιτομή του Λογοτέχνη. Eνας γίγαντας του πνεύματος και της γραφής. Mια περίπτωση μοναδική.

ΠΗΓΗ: www.inout.gr/showthread.php?t=22565 - 92k

Ένα πολύ μικρό απόσπασμα της «Οδύσσειας»

Δυο μήνες πάνε πια στης πλούσιας Πύλος
τ’ αμμουδερά ακρογιάλια που περνούσα.
Νοτιάς φυσούσε, ξέσπασεν η μπόρα,
κι από τα μαύρα νέφαλα χυνόταν
βαριά νεροποντή κι ολούθε ο μέγας
μας τυραγνούσε κεραυνός του Δία.
Στο φως μιας αστραπής, βιγλίζω απάντεχα
τον Οδυσσέα στη μέση του πελάγου,
γαλήνιο να κρατά το δοιάκι,
κατάματα στηλώνοντας τη μπόρα!
«Δυσσέα του κράζω, πας για την πατρίδα;
Πια μες στης θεάς την κλίνη δε χωρούσες;»
Μ΄ αυτός, με το τιμόνι στην παλάμη
και τ’ αρμυρά δαγκώνοντας μουστάκια,
τήραε μακριά σκυφτός και δεν έστράφη!

Πληροφορίες για τα έργα του δείτε ΕΔΩ

Για κείμενα, συνεντεύξεις, ντοκουμέντα, άρθρα και οτιδήποτε σχετικό με τη ζωή του δείτε ΕΔΩ

Οι πανάθλιοι τύραννοι

Επί ασπαλάθων

...."τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.
31 του Μάρτη 1971
Γιώργος Σεφέρης

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Η ΝΑΣΑ ...έπιασε με το φακό το "χέρι του Θεού"!

Την πανέμορφη φωτογραφία με το "κοσμικό χέρι" που προσπαθεί να φτάσει προς τα αστέρια μπόρεσε να συλλάβει με το φακό της η ΝΑΣΑ. Αν βάλετε και τη φαντασία σας να βοηθήσει λίγο θα δείτε τα δάκτυλα όπως σχηματίστηκαν από ένα αστέρι νετρονίων, γνωστό και ως πάλσαρ, το οποίο απελευθερώνει ενέργεια καθώς περιστρέφεται.
Αν και το ίδιο έχει μόνο 12 μίλια διάμετρο, το σύννεφο ή νεφέλωμα που παράγει εκτείνεται σε απόσταση 150 ετών φωτός στο διάστημα.
Η φωτογραφία πάρθηκε από το παρατηρητήριο Χάντρα της ΝΑΣΑ που βρίσκεται 360 μίλια πάνω από τη Γη και λαμβάνει εικόνες από τοποθεσίες υψηλής ενέργειας. Η φωτογραφία ονομάστηκε το "χέρι του Θεού" μετά από τη φωτογραφία "το μάτι του θεού" που πήραν Ευρωπαίοι αστρονόμοι το Φεβρουάριο που μας πέρασε. Το συγκεκριμένο πάλσαρ βρίσκεται 17.000 ετη φωτός μακριά από τη Γη.
Η ΝΑΣΑ πιστεύει ότι το συγκεκριμένο αστέρι γυρνάει γύρω από τον εαυτό του εφτά φορές το δευτερόλεπτο. Τα χρυσά κόκκινα στίγματα στη φωτογραφία είναι σύννεφα αερίου.

Το άρθρο αυτό ήταν δημοσιευμένο στο www.alfavita.gr
Telegraph.co.uk

Γιάννης Ρίτσος, Ένα σχεδίασμα βιογραφίας

Σε αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη μορφή και με νέο εξώφυλλο επανεκ­δόθηκε από τα «Ελληνικά Γράμ­ματα» η μοναδική βιογραφία του Γιάννη Ρίτσου, με την υπογραφή της Αγγελικής Κώττη.



Το «Σχεδίασμα βιογραφίας» παρακολουθεί τη ζωή του ποιητή, «που πολύ τον τυράννησε» και την οποία εκείνος ευγνωμονούσε ακριβώς γι’ αυτό, επειδή του έδωσε «πολύ υλικό για την ποίησή του».
Η νέα έκδοση συμπίπτει με τον εορτασμό του έτους Ρίτσου, για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Ένα μεγάλο μέρος του υλικού του βιβλίου συγκεντρώθηκε όταν ο Γιάννης Ρίτσος ήταν εν ζωή και οφείλεται σε δικές του αφηγήσεις. Άλλο μέρος στηρίζεται σε γραπτές πηγές ή σε αφηγήσεις του ποιητή προς τρίτους. Τέλος, το υπόλοιπο υλικό προέρχεται από αφηγήσεις που έκαναν άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος του Ρίτσου προς τη συγγραφέα καθώς και από έρευνα αρχειακού υλικού.

Καλές Γιορτές

Ευχές σε όλους για

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!!!!

Η ευρωπαϊκή κουλτούρα "αντεπιτίθεται"

Επίσκεψη στη βιβλιοθήκη Europeana

Η πρώτη ευρωπαϊκή ψηφιακή βιβλιοθήκη, με πρωτοβουλία της Γαλλίας και με τη συνεργασία πολλών χωρών είναι πραγματικότητα από το 2008. Η ψηφιοποίηση χιλιάδων βιβλίων το 2004 από τη Google, έδωσε το έναυσμα στη Γαλλία να προστατεύσει τον πολιτισμό της Γηραιάς Ηπείρου, δημιουργώντας έναν ψηφιακό κόμβο (http://www.europeana.eu/).

Το Europeana.eu αφορά ιδέες και έμπνευση. Σας συνδέει με 4 εκατομμύρια ψηφιακά τεκμήρια:

• εικόνες, πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, χάρτες, φωτογραφίες και εικόνες μουσειακών αντικειμένων
  
• κείμενα, βιβλία, εφημερίδες, επιστολές, ημερολόγια και αρχειακά έγγραφα
  
• ήχο, μουσική και προφορικό λόγο από κυλίνδρους, ταινίες, δίσκους και ραδιοφωνικές εκπομπές
  
• βίντεο, ταινίες, επίκαιρα και τηλεοπτικές εκπομπές.

Η πρόσβαση στη βιβλιοθήκη είναι δυνατή σε 21 γλώσσες. Μπορείτε να περιηγηθείτε στις αίθουσες του Λούβρου, στην εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας και να δείτε ενδιαφέροντα videos σε πολλές γλώσσες.

Κ Α Λ Ο Τ Α Ξ Ι Δ Ι!!!

Εκστρατεία σωτηρίας

Ραδιομαραθώνιος της UNICEF κατά της ελονοσίας και για τον εμβολιασμό.




Η UNICEF, σε συνεργασία με την κρατική ραδιοφωνία και πολλούς ιδιωτικούς ραδιοσταθμούς διοργανώνουν Ραδιομαραθώνιο, αφιερωμένο στον εμβολιασμό των παιδιών και την καταπολέμηση της ελονοσίας. Ο ραδιομαραθώνιος γίνεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εκστρατείας της UNICEF για την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση της κοινής γνώμης στην Ελλάδα και τον κόσμο για το σημαντικό αυτό ζήτημα της προστασίας της υγείας και της ζωής των παιδιών.

Εικοσιτέσσερα εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο μένουν απροστάτευτα λόγω έλλειψης εμβολίων, ενώ κάθε

30 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί

από την ελονοσία.
Η λύση είναι απλή και φθηνή, ένας πλήρης εμβολιασμός των παιδιών που κοστίζει περίπου 20 ευρώ και μια ειδική κουνουπιέρα που προστατεύει τα παιδιά από τα τσιμπήματα των κουνουπιών που κοστίζει λιγότερο από 10 ευρώ.

Για την ενίσχυση των προγραμμάτων Εμβολιασμού της UNICEF και την καταπολέμηση της Ελονοσίας θα λειτουργεί από το Σάββατο 4 Απριλίου μέχρι και την Παρασκευή 10 Απριλίου γραμμή δωρεών με SMS.
Όσοι επιθυμούν να συνεισφέρουν μπορούν να στέλνουν κενό μήνυμα στο 54234 με χρέωση 1,19 ευρώ μαζί με το ΦΠΑ.
Ο Ραδιομαραθώνιος θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 9 Απριλίου, καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας με δικτυώσεις των ραδιοσταθμών και ειδικά αφιερώματα.
Δωρεές γίνονται δεκτές και στους ακόλουθους λογαρισμούς τραπεζών:

ΕΘΝΙΚΗ: 169 / 480020-64
ΑΓΡΟΤΙΚΗ: 017 04 004416-70
ΕΜΠΟΡΙΚΗ: 031 / 80191081

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 5049-022842-011 και στο https://www.easypay.gr/unicef.pay ATTICA BANK: 069 / 54799691
ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ: 0000 1216 3468

CITIBANK: 55 02 346484

ASPIS BANK: 101-03-0006583
MILLENIUM BANK: 519829

HSBC: 002-066694-130

EUROBANK: 0026-0102-14-0100540998
GENIKI BANK: 3603003908-9
ALPHA BANK: 115 00 2002 017649 (Διαδικασία Κ03)
επίσης σε όλα τα μηχανήματα αυτόματων συναλλαγών (ΑΤΜ) της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ,
και στο Διαδίκτυο http://www.unicef.gr/

(από τον ημερήσιο τύπο)

"Κατάληψη" της σχολικής βιβλιοθήκης

Η αφίσα μας

Και να που ένα μικρό αλλά θαυματουργό τμήμα καταφέρνει να συγκεντρώνει καθημερινά τους μαθητές στα διαλείμματα στο χώρο της βιβλιοθήκης του σχολείου!!! Εμείς, οι μαθητές του Β1 τμήματος αναλάβαμε να κάνουμε τα διαλείμματά μας ευχάριστα από τις 30 Μαρτίου και για δυο εβδομάδες. Με δική μας πρωτοβουλία και έπειτα από συνέλευση του τμήματός μας αποφασίσαμε να αφιερώσουμε κάθε μέρα και σ' ένα διαφορετικό είδος μουσικής (έντεχνο, ροκ, τζαζ, λαϊκό, soundtrucks βραβευμένων ταινιών, dance και άλλα). Και για να θυμόμαστε πως είμαστε στη βιβλιοθήκη επιλέξαμε και μια σειρά βιβλίων, τα οποία προτείνουμε στους συμμαθητές μας. Από την πρωτότυπη αυτή "κατάληψη" δεν λείπουν οι κατασκευές orighami, τα επιτραπέζια παιχνίδια αλλά και τα ...κεράσματα των καθηγητών.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.... η έξοδος κοστίζει

Το σκραμπλ βρήκε φανατικούς οπαδούς στα πρωτάκια μας!

Απίστευτο; Κι όμως αληθινό!!!
Οι συμμαθητές μας έχουν "πέσει με τα μούτρα" στα βιβλία...ή τουλάχιστον αυτό δείχνουν.

Την "ευθύνη" της ανάρτησης φέρουν τα τρομερά παιδιά του Β1 τμήματος.
Εγώ απλώς υπάκουσα στις "διαταγές" τους. Καταληψίες γαρ.
Για το φωτογραφικό υλικό την ευθύνη φέρει η κ. Ελένη Κυριμκύρογλου.

Μακάρι, παιδιά, να μας ξαφνιάζετε με τέτοιες δραστηριότητες και να ζωντανεύετε τις μέρες μας!

"Ενός λεπτού μαζί", με την Κική Δημουλά..

Την Παρασκευή 27 Μαρτίου η Βιβλιοθήκη Λασκαρίδη στον Πειραιά μας έδωσε την ευκαιρία να συναντήσουμε με τη Θεωρητική κατεύθυνση της Γ΄Λυκείου την ποιήτρια Κική Δημουλά. Ήταν μια ώρα μεστή από τη σοφία και τη ζωντάνια του λόγου της Δημουλά που όλοι μας απολαύσαμε.
Οι αίθουσες της Βιβλιοθήκης γέμισαν από παιδιά διαφόρων σχολείων που «βομβάρδισαν» την ποιήτρια με τις ερωτήσεις τους, άλλες «στημένες» και κάπως μικρομέγαλες κι άλλες πραγματικά βγαλμένες μέσα από τον ουσιώδη προβληματισμό που γεννούσε η σκέψη της.
Η προσπάθειά μας να αποτυπώσουμε και φωτογραφικά το γεγονός ήταν ατυχής καθώς έλειπε ο παπαράτσι του σχολείου μας, η Ελένη Κυριμκύρογλου. Παρόλ’ αυτά ελπίζουμε η καταγραφή του λόγου της ποιήτριας ( σύνθεση των σημειώσεων που «ως καλές μαθήτριες» κρατήσαμε μαζί με την Ειρήνη Λιβανού) να αποδειχτεί πιο ευτυχής. Ήταν πολλά και σημαντικά όσα είπε για την ποίηση, τη μνήμη, τον έρωτα και το χαμό, τη γυναίκα, τη ζωή, τον κόσμο:
Η Ποίηση, -σε αντίθεση με την πεζογραφία που έχει το δικαίωμα να πλατιάσει και μετά να επανορθώσει -, είναι στριμωγμένη σε μικρό χώρο και προσπαθεί μέσα από τη συμπύκνωση και τον κατάλληλο συνδυασμό λέξεων και ήχων να δώσει ένα βάδισμα διαφορετικό, μια καινούρια διατύπωση σε γνωστά πράγματα, που γίνονται έτσι πιο ευαίσθητα και ευπαθή. Η μοίρα της ποίησης είναι να παρερμηνεύεται. Στοιχείο της η ευγένεια.
Δεν ξέρουμε τι μας σπρώχνει στην ποίηση: μπορεί να’ναι το DNA του παππού μας, το ευφάνταστο και ονειροπαρμένο της νιότης μας, αλλά μετά η ποίηση απαιτεί προσγείωση, να πατάς γερά στο έδαφος.
Δεν χρειάζεται να εξιδανικεύεται ο ποιητής: Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να γράψει καλά και κακά ποιήματα. Οι ποιητές αρπάζουν ευκαιρίες όπου τους έρθουν. Μόνο η καλή , η κατάλληλη στιγμή παράγει το ποίημα. Το αίτιο μπορεί να είναι μικρό και τυχαία η δυνατότης να γράψεις ένα ποίημα, το ρεφενέ σου στην ουσία είναι η άσκηση, η επιμονή κι η δυσπιστία σ’ αυτό που κάνεις. Άδικη η εξιδανίκευση της ποίησης· δίκαιη η υψηλή απόλαυση. Κατά τύχη κάποιος άνθρωπος γράφει ποιήματα· επομένως δεν χρειάζεται θεοποίηση.
Η ποίηση μπορεί να μας ολοκληρώσει; Μόνο αν μας ελκύει μπορεί να συμβάλει στην ολοκλήρωσή μας.
Για τη δική της ποίηση: δεν φέρνει κανένα όραμα, δεν «βγαίνει έξω» απ’ αυτό που είναι, μόνο « η καθημερινότητα πιάνεται στο αγκίστρι της». Γράφει τα βιώματά της, γιατί έτσι μόνο μπορεί να λειτουργήσει, όχι αναγκαστικά κάτι συγκλονιστικό, βίωμα είναι και μια παροδική στιγμή που αν τη φωτογραφίσεις μέσα από την ευαισθησία σου γίνεται ποίημα· ακόμα κι ένα περαστικό συναίσθημα, η εικόνα ενός πουλιού στον ουρανό μπορεί να γίνει ποίημα. Αυτά, όμως, περνούν μέσα από «το χωνευτήρι των συγκινήσεών» της, που πρέπει πρώτα να θαφτούν κι ύστερα από καιρό να τις ανασύρει.
«Την ώρα της συγκινήσεως δεν γράφεται ποίημα. Το χαρτί μου είναι όλο μνήμη. Δεν μπορώ να στερηθώ την ένταση του πράγματος που ζω γι’ αυτό ποτέ δεν γράφω την ώρα που τα ζω.» Η μνήμη που είναι το 80% της ποίησής της, τα ξαναφέρνει έπειτα τροποποιημένα αλλά δυνατά.
Για τη λεξιπλασία ως βασική αρετή της ποίησής της: η Κική Δημουλά το αρνείται γιατί θεωρεί ότι αυτή είναι αποτέλεσμα αδυναμίας του ποιητή να χρησιμοποιήσει την υπάρχουσα και να πει τα πράγματα με τη σωστή τους λέξη. Ένας καλός ποιητής δεν κάνει καινούριες λέξεις. «Στις λέξεις βολεύω συναισθήματα, ανησυχίες.. Ψάχνω να βρω καλές λέξεις όχι κακόηχες.» Χαρακτηρίζει αυτή την τάση της εφετζίδικη και δηλώνει ότι συχνά μετανιώνει κι ότι συνεχώς κρίνει τα ποιήματά της, τα βάζει σ΄ ένα εδώλιο και τα δικάζει.
Η αισθητική καθοδηγεί την ποίησή της και την ωθεί να δίνει προτεραιότητα σε πράγματα που δεν έχουν και που μέσα από τη διαδικασία της σύνθεσης γίνονται πρωτεύοντα.
Τα παιδιά τη ρωτούν πώς βίωσε τον έρωτα κι εκείνη απαντά: αγαπώντας και μη αγαπώμενη: μη σας κάνει εντύπωση, είπε, είναι δύσκολη η αμοιβαιότητα· δεν είναι ισότιμη η σχέση στον έρωτα. Αυτά που αγάπησε δεν της επιστράφηκαν ποτέ. Παραδέχτηκε, όμως, ότι ούτε κι αυτή ήταν δίκαιη σ’ αυτή την επιστροφή. Ο έρωτας είναι μαρτύριο, είπε, αλλά ωραίο μαρτύριο. Όμως, ξεχνάμε κι όλα γίνονται η «πείρα του χαμού», «ο χαμός είναι ο παραλήπτης όλων μας των εμπειριών, της δράσης, των “ανακαλύψεών” μας».
Όταν ρωτούν για το ΕΠΤΟΗΘΗ του «Γας Ομφαλός» και τι την φοβίζει απαντά πως είναι ηττοπαθής άνθρωπος – «πριν νικηθώ έχω νικηθεί», είπε χαρακτηριστικά - κι ότι ηττάται συχνά στη ζωή της από τα ανεπίδοτα, την
απομάκρυνση, την απόρριψη, αλλά ότι βρίσκει σ’ αυτή την ήττα έναν ηρωϊσμό: «Μετράω τα βήματα της ζωής μου σε επιτυχημένες ήττες».
Ως γυναίκα αισθάνεται αιχμάλωτη των ανδρών και των αντιξοοτήτων που αντιμετωπίζει ως γυναίκα. Θεωρεί πως η γυναίκα δεν είναι ποτέ ελεύθερη. Ομολογεί πως δεν έκανε τίποτε για να βελτιώσει τη θέση της.
Στο ερώτημα τι την πληγώνει απαντά πως την πληγώνει το γεγονός πως οι άνθρωποι πεινάνε· ευτυχία δεν μπορείς να παρέχεις, , όμως, είναι αδιανόητονα πεθαίνουν παιδιά από πείνα, είπε με έμφαση. Η πείνα δεν είναι φυσική καταστροφή, είναι ζήτημα διανομής, κατανομής των αγαθών, πρόσθεσε.
Η ιδανική παιδεία; Δηλώνει πως δεν ξέρει ν’ απαντήσει. Ίσως, αυτή που θα έκανε τους ανθρώπους ευγενείς, τα άγρια ένστικτά μας αδρανή· ας κρατούσουν οι άνθρωποι τα ένστικτα αυτά φυλακισμένα μέσα τους, αφού είναι κι αυτά αναγκαία.
Η γνώση; Θεωρεί πως τα παιδιά τη φέρουν ως ένστικτο μέσα τους. Δεν πιστεύει στη διδασκαλία της ποίησης και ιδιαίτερα στην εξέτασή της. Στο σχόλιο μιας καθηγήτριας πως «ό,τι δεν εξετάζεται δεν μαθαίνεται» απαντά «ας μη μαθαίνεται». Ίσως το μόνο που θα’ πρεπε να κάνει ο δάσκαλος είναι να μαζεύει τα παιδιά και να διαβάζουν ποιήματα.

Πώς νιώθει την επιβεβαίωση: Ο καλός ποιητής δεν την νιώθει ποτέ. Η ανησυχία και η αβεβαιότητα είναι αυτό που σου δίνει κίνητρο, είναι το λίπασμα.
Για τη σχέση της με τη φύση: Δηλώνει νοσταλγός της φύσης και πως όταν βρεθεί κοντά της μεγαλοποιεί και την τσουκνίδα, ωστόσο παραδέχεται ότι είναι άνθρωπος της πόλης και δεν θα μπορούσε να ζήσει μόνο στη φύση.
Και η ζωή; Αυτή αποφασίζει για μας κι αυτό που μας δένει μαζί της είναι πολύ ισχυρό παρά τις απώλειές μας.
Πώς εμπνέεται από τη ρουτίνα και τη συνήθεια που είναι αυτό ακριβώς που δεν αντέχει ένας δεκαεπτάχρονος νέος; Χρησιμοποιώντας τη μνήμη, γιατί η μνήμη τής στέλνει πράγματα από έναν καλύτερο χρόνο. Αυτή επιλέγει τι θα κρατήσει κι είναι προστατευτική για μας ώστε να προχωρούμε μπροστά. Στο τετριμμένο και τη συνήθεια αντιτάσσουμε αυτό που αγαπάμε.
Μας παροτρύνει: «ανακαλύψτε αυτό που αγαπάτε».

"Ενός λεπτού μαζί" μας φάνηκε η ώρα και, δυστυχώς, τελειώνει. Ένα σχολείο της χαρίζει το πορτρέτο της κι όλοι μαζί ένα ζεστό χειροκρότημα.
Σ’ ευχαριστούμε, Κική Δημουλά.

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Mε τη βοήθεια του φωτογραφικού φακού, ας θυμηθούμε μερικά στιγμιότυπα από την εκδήλωση της Κυριακής 29-3-09.

Απόγευμα Κυριακής, περίπου 6 η ώρα και η άδεια αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου περιμένει τους επισκέπτες.

Και οι τελευταίες πινελιές στο σκηνικό...

Στιγμές παιχνιδιού και περισυλλογής κατά την αναμονή.

Επιτέλους οι συμμαθητές,οι φίλοι, οι γονείς, νυν και πρώην Διευθυντές, καθηγητές

και φυσικά τα παιδιά μας και οι φίλοι μας από το αδελφό σχολείο της Καλλιθέας, μάς τίμησαν με την παρουσία τους.

Η μεγάλη είσοδος ξεκίνησε

Η μεταμόρφωση των μαθητών σε ηθοποιούς μπροστά στα μάτια των θεατών

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η ΧΟΡΩΔΙΑ

ΤΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΛΙΣΗ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ