ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΟΥ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ
Η Δάφνη και ο Δημήτρης ετοίμασαν το πανό με τον μεγαλοπρεπή χαιρετισμό στα Λατινικά ( η έμπνευση ήταν της φίλης Ελένης Τσαπρώνη ), για να τιμήσουν τη μακρόχρονη προσφορά της Ειρήνης στους μαθητές όλων αυτών των χρόνων।
Το Σάββατο το σχολείο άνοιξε την αγκαλιά του και μας υποδέχθηκε για να αποχαιρετήσουμε την Ειρήνη। Όπου κι αν κοίταζες συναντούσες μάτια βουρκωμένα από τη συγκίνηση, άκουγες τρυφερές και νοσταλγικές κουβέντες και βέβαια επιφωνήματα του τύπου " πω- πω πόσα χρόνια πέρασαν από τότε!"। Ήρθαν παλιοί μαθητές /τριες -πλέον άνδρες και γυναίκες, αλλά στα δικά μας μάτια πάντα έφηβοι- και συνάδελφοι για να ξαναβρεθούν μαζί μας σ' αυτή τη μεγάλη γιορτή. Το σχολείο της Κοκκινιάς απέδειξε ακόμη μια φορά ότι ξέρει να υποδέχεται αλλά και να αποχαιρετά .
"Ea nox nunc manet"
Ο κ. Παναγιωτόπουλος, ο κ. Ιωακειμίδης (ένας από τους παλιούς Διευθυντές του σχολείου), ο Κώστας Μεντής , ο Νίκος Αγγελόπουλος μίλησαν για την κοινή ζωή τους με την Ειρήνη στο σχολείο της Κοκκινιάς.
Η Ειρήνη έκανε μια αναδρομή σε πρόσωπα και γεγονότα και μάς συγκίνησε όλους με τον τρυφερό αλλά και νοσταλγικό της λόγο. 
Λουλούδια, γλυκά, το λεύκωμα που ετοίμασαν οι μαθητές και τα δώρα των φίλων και συναδέλφων ήταν η ένδειξη της μεγάλης αγάπης στην Ειρήνη।
Και βέβαια υπήρχε άφθονο φαγητό και ποτό.
Αφιερώσαμε στην Ειρήνη το τραγούδι που εμπνεύστηκε η Ελένη Γαβαλά (πρώην μαθήτρια) σε μουσική Γ. Ζαμπέτα.
Αφού καιρό εδίδασκα, στο δέκατο σχολείο(οοοοο)
τη σύνταξή μού έδωσε,το τέταρτο γραφείο॥
Ο πιο καλός, καθηγητής, ήμουν κι έκανα θραύση(ηηηηη)
κι οι μαθητές μου με είχανε, μη βρέξει και μη στάξει…
Μες στο σχολείο άποψη, είχα ισχυροτάτη(ηηηηη)
Και στο ιστολόγιο έγραφα, με έμπνευση, γεμάτη…
Ο πιο καλός, καθηγητής, ήμουν κι έκανα θραύση(ηηηηη)
Κι οι μαθητές μου με είχανε, μη βρέξει και μη στάξει…
Στην ανωτάτη εκπαίδευση, προβόδισα και χίλιους(οοοοο)
Και πρότυπο ήμουν σωστό, για μαθητές και φίλους…
Ο πιο καλός, καθηγητής, ήμουν κι έκανα θραύση(ηηηηη)
κι οι μαθητές μου με είχανε, μη βρέξει και μη στάξει
Στα ΄ξηντα πέντε έτη μου, θα ΄μουν γέρικο άτι(ιιιιι)
Μα φέτος που αποσύρομαι, είμαι ακμαιοτάτη!!!
Ειρήνη δε σου κρύβω ότι μας λείπεις πολύ।
Σου ευχόμαστε να είσαι καλά και να μη μας ξεχνάς!
Ειρήνη, μας ένωσες και πάλι παλιούς συναδέλφους και καινούριους, μαθητές δεκαετιών πριν, νεότερους και τωρινούς, σε μια νύχτα μεγάλη, γεμάτη συγκίνηση και αγάπη, που θα θυμόμαστε για πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε για όλα όσα μας έδωσες αυτά τα χρόνια, τη δύναμη και το πάθος, τη ζεστασιά και το μεράκι, με τα οποία έθρεψες την ψυχή αυτού του σχολείου.
Σε νιώθουμε κοντά μας, αν και μας λείπει η καθημερινή σου παρουσία. Τα έργα των χειρών σου, άλλωστε, όπως αυτό το μπλογκ, μας συντροφεύουν.
(Ελένη, ευχαριστούμε για τις εικόνες και τις αναμνήσεις που συνέθεσες στην προβολή του Σαββάτου. Άξια διάδοχος στις τεχνολογικές επιδόσεις της Ειρήνης.)
Ελένη μου, συγκινητικότατες οι στιγμές σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι στην Ειρήνη πάντα να είναι ΑΚΜΑΙΟΤΑΤΗ!
Ειρήνη, τώρα που θα έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο, ο λαός απαιτεί και δικό σου μπλογκ!
Ελένη, κράτα γερά την σκυτάλη!Εμείς όλους σας αγαπάμε!
Μια γιορτή ετοιμασμένη με πολλή πολλή αγάπη , μαθητές και καθηγητές παλιοί και τωρινοί, η Ειρήνη συγκινημένη, -αλλά και πόσο συγκροτημένη και πλήρης στο λόγο της στο τέλος-!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια δημιουργικά, στιγμές δυνατές δυνατών κινητοποιήσεων, το «πνεύμα της Κοκκινιάς» , όλα παρόντα στις σκέψεις μας, σε όλα μέσα και πρωταγωνιστικά η Ειρήνη.
Πραγματικά, και ποιος δε θα ‘θελε να ‘ναι στη θέση της!
Υ.Γ.1 (πώς το ΄λεγε;… « η ρίζα μένει…»)
Υ.Γ.2 Και τα πριν και τα μετά, Ελένη,με καρδιά και συναίσθημα!
Λίλα Τζέτζου.