Ένα ευχαριστώ καρδιάς

Με δυσκολεύουν πολύ οι αποχαιρετισμοί…πόσο μάλλον τώρα που πρέπει να αποχωριστώ φίλους, συναδέλφους, μαθητές και συνήθειες 30 χρόνων σ’ ένα χώρο που μου πρόσφερε πάρα πολλές χαρές και συγκινήσεις।
Στην πολύχρονη αυτή διαδρομή υπήρξαν και δύσκολες στιγμές… όμως οι εκπαιδευτικοί της γενιάς μου ευτυχήσαμε, περισσότερο στη δεκαετία του 80 και λιγότερο στη δεκαετία του 90, να ζήσουμε ένα σχολείο ζωντανό, με μαθητές διεκδικητικούς, πολιτικοποιημένους, με μαθητές που ήξεραν ή τους «επιτρεπόταν» να ονειρεύονται, με καθηγητές που έκαναν αισθητή την παρουσία τους στις συνεδριάσεις των συλλόγων, που διατύπωναν τη γνώμη τους χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος….είχαμε πολλές φορές ιδεολογικές συγκρούσεις αλλά ο καθένας αντιμετώπιζε με σεβασμό τον άλλο και ποτέ αυτές δεν στάθηκαν αφορμή για διενέξεις μεταξύ μας….όταν τελείωναν οι ατέλειωτες αυτές συζητήσεις είμαστε και πάλι φίλοι….ίσως και γι’ αυτό – όπως μου είπε και ο φίλος και συνάδελφος από τα παλιά Κώστας Γεωργιάδης - «καλά και δημιουργικά χρόνια» και σένα, Κώστα, τώρα που φεύγεις και συ - οι φιλίες εκείνες άντεξαν στο χρόνο.
Στα χρόνια αυτά έκανα πολύτιμους φίλους, που ξέρω πως, ακόμη κι αν δεν τους βλέπω συχνά, θα τους έχω και θα με έχουν κοντά τους όποτε χρειαστεί. Ευτύχησα να αποκτήσω όλα αυτά τα χρόνια φίλες με απίστευτη γενναιοδωρία: Αρετή, Μαρία, Ελένη, Λίλα, Αγγελική, Ελένη, Μάνια ευχαριστώ που υπήρξατε, υπάρχετε και είμαι σίγουρη ότι θα εξακολουθήσετε να υπάρχετε στη ζωή μου.
Αυτή τη γενναιοδωρία θα τη νιώσατε όλοι όσοι βρεθήκατε στην αίθουσα εκδηλώσεων στις 9 Οκτωβρίου. Εκεί ήταν όλες οι φίλες μου…Η Ελένη και η Μάνια μού «έστησαν» μια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση τέτοια που θα ονειρεύονταν όλοι όσοι φεύγουν από την εργασία τους... Μου χάρισαν μια συγκλονιστική βραδιά γεμάτη αγάπη, νοσταλγία, συγκίνηση, ευαισθησία....
Ελένη, Μάνια σας είμαι ευγνώμων και για τη συγκεκριμένη βραδιά αλλά και για όλες τις όμορφες και δύσκολες στιγμές που περάσαμε μαζί। Μου είστε πολύτιμες. Για τη βραδιά του (απο)χαιρετισμού ευχαριστώ τους διευθυντές μου και φίλους πια τον κ. Ιωακειμίδη Ιωακείμ, τον κ. Λεοντάρα Μανώλη, τον κ. Παναγιωτόπουλο Ηλία και όλους τους συναδέλφους – παλιούς και νέους - που διέθεσαν το σαββατόβραδό τους και με κάθε τρόπο μου έδειξαν την αγάπη τους. Σας αγαπώ και θα σας θυμάμαι πάντα. Ευχαριστώ για τη βραδιά όλους τους μαθητές μου παλιούς και νέους για την παρουσία τους και την αγάπη τους. Ελένη (Τσαπρώνη), ευχαριστώ και για τη συμβολή σου στην εκδήλωση: ο χαιρετισμός και το τραγούδι στα Λατινικά, η συμμετοχή σου στη χορωδία ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα…. Αγαπημένη μου Ελένη, (μαθήτρια) σ’ ευχαριστώ πολύ και για τη διασκευή του πιο καλού του μαθητή… Θεοδοσία μου, εκτός των άλλων σ’ ευχαριστώ και για το συντονισμό της χορωδίας…
Ευχαριστώ, Ελένη (Κυριμκύρογλου), και για το τελευταίο βίντεο που μου αφιέρωσες, το οποίο ήθελα να ανεβάσω εδώ – δεν μου έκανε όμως τη χάρη ο δαίμων της «μεταφόρτωσης» -, γιατί με συγκινεί αφάνταστα η αισθαντικότητα της Στέφης, η ποίηση του Ρίτσου, αλλά κυρίως γιατί μου θυμίζει μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της επαγγελματικής μου διαδρομής, μια και προέρχεται από εκείνη τη μαγευτική βραδιά στο Μουσείο Μπενάκη, για την οποία ευχαριστώ από καρδιάς την Αγγελική Κώττη – ναι, Αγγελική, κι εγώ δεν θέλω να χαθούμε – τη Λίλα, το Διονύση, την Άννα – μακάρι να ξαναβρισκόμαστε…εγώ πάντως είμαι διαθέσιμη – και όλα εκείνα τα γλυκά παιδιά της Καλλιθέας στα οποία εύχομαι κάθε επιτυχία στη ζωή τους. Σας αγαπάω και θα σας θυμάμαι! Ευχαριστώ επίσης και τις διαδικτυακές φίλες Roadartist και Κατερίνα για τις ευχές τους.

Η συγκίνηση, η θλίψη και ο πόνος τη στιγμή που αποχωριζόμουν τους φίλους, τους συναδέλφους, τους μαθητές και τις μαθήτριές μου δεν μου επέτρεψαν να εκφράσω τα συναισθήματα που πλημμύριζαν την ψυχή μου εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό και επέλεξα μέσα από αυτή τη σελίδα να πω από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι με αγκάλιασαν, με ανατροφοδότησαν, με πίστεψαν και συμπορεύτηκαν στην προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ανοιχτού στην κοινωνία σχολείου, ανοιχτού στη δημιουργία και στον πολιτισμό, ενός σχολείου που θα προετοίμαζε, μέσα από δημοκρατικές λειτουργίες, πολίτες ευαισθητοποιημένους, σκεπτόμενους και ικανούς.
Με τους συναδέλφους που μοιραστήκαμε - κατά καιρούς – τις ίδιες ιδέες και αξίες και τα ίδια όνειρα προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια σχολική κοινότητα αλληλεγγύης, ευγένειας, αξιοπρέπειας, ήθους, σεβασμού, πνευματικής προσφοράς, ανοχής και ανεκτικότητας. Μαζί διαμορφώσαμε την ταυτότητα αυτού του σχολείου, με συλλογικότητα και χωρίς ανταγωνισμούς, με μόνο κριτήριο την προκοπή των μαθητών μας.
Υποφέρω αφάνταστα που απομακρύνομαι από το χώρο και τον τόπο που καταξιώθηκα επαγγελματικά, από τον τόπο που κατέθεσα κομμάτια ψυχής και ζωής. Φεύγω «χορτασμένη» από ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα, που στήριξαν τις όποιες προσπάθειές μου και μου έδιναν κουράγιο και δύναμη για το καλύτερο...
...Ανοίγω μια πελώρια αγκαλιά για όλους τους μαθητές και όλες τις μαθήτριές μου που όλα αυτά τα χρόνια μού έδιναν δύναμη, ζωντάνια, κουράγιο και εγρήγορση να μάχομαι – πέρα από τη διδασκαλία της σχολικής τάξης – για τη διαμόρφωση πολύπλευρων χαρακτήρων που καταξιώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη και κάνουν τη ζωή άξια να τη ζεις। Θέλω να πω σε όλους σας ότι η παρουσία σας θα παραμείνει ζωντανή στη μνήμη της καρδιάς μου. Να σας διαβεβαιώσω για την άπειρη αγάπη, εκτίμηση και αποδοχή που εισέπραξα από όλους σας. Να σας πω ότι αποτελείτε μέρος πολύτιμο της ζωής μου, αφού κοντά σας ένιωσα την αγάπη, τη ζεστασιά και την ανθρωπιά.
...Αν και σωματικά μακριά, πνευματικά και ψυχικά θα είμαι – όπως πάντα – στο πλευρό όλων σας, στη διάθεσή σας οποιαδήποτε χρονική στιγμή, στην αγάπη της καρδιάς σας.