Η γλώσσα της εξουσίας...

Την ιδέα να ανοίξουμε μια συζήτηση γύρω από τη γλώσσα που χρησιμοποιεί η εξουσία την πήραμε από Εψιλον της Ελευθεροτυπίας (20-9-2009), που είχε ένα αφιέρωμα στο συγκεκριμένο θέμα.
Με τη βοήθεια της καθηγήτριας Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρως Κακριδή - Φερράρι παρουσιάζονται μερικοί από τους μηχανισμούς πολιτικού λόγου σε προεκλογικές περιόδους, και σύμφωνα με το άρθρο " όλοι οι ομιλητές , κάθε φορά, κάνουν συγκεκριμένες επιλογές λεξιλογίου και γραμματικής. Αυτές οι επιλογές υποβάλλουν μια συγκεκριμένη οπτική της πραγματικότητας και αποκλείουν άλλες , οι οποίες θα προέκυπταν αν οι επιλογές ήταν διαφορετικές. Άλλο είναι να πεις: "Απωθήθηκαν ταραχοποιά στοιχεία" και άλλο " Η αστυνομία χτύπησε διαδηλωτές". Οι δυο φράσεις νοηματοδοτούν τελείως διαφορετικά το περιστατικό". " Όταν επαναλαμβάνονται συγκεκριμένες επιλογές λεξιλογίου και γραμματικής, τότε όχι απλώς υποβάλλουν, αλλά ουσιαστικά επιβάλλουν εμμέσως την οπτική του ομιλητή" λέει η ίδια η καθηγήτρια. Επίσης " ενώ η παράθεση επιχειρημάτων δίνει την εντύπωση ότι ο πολιτικός λόγος απευθύνεται στη λογική μας, στην πραγματικότητα απευθύνεται στο θυμικό μας με διπλό στόχο: από τη μια, να επιφέρει την ταύτιση του ακροατηρίου με τον ομιλήτή και, από την άλλη, να εμποδίσει την ορθολογική ανάλυση του λόγου, η οποία θα μπορούσε να θέσει την μοναδική αλήθεια που ο πολιτικός λόγος διατείνεται ότι πρεσβεύει". Και τα παραδείγματα πείθουν για το πόσο συναισθηματικά φορτισμένες είναι οι μεταφορές " η καρδιά της Ελλάδας", "νοικοκύρεμα του τόπου", "η πρώτη γραμμή της μάχης"...


Συμπληρωματικά με τα προηγούμενα παραθέτουμε επίσης από το Έψιλον της Ελευθεροτυπίας (27-9-2009) τον παρακάτω πίνακα στον οποίο ..." ψάρεψαν σκόρπιες, συχνά επαναλαμβανόμενες φράσεις διαφόρων πολιτικών, με κοινό συστατικό την αφόρητη γενικολογία. Τις κατέτμησαν σύμφωνα με τη δομή του λόγου (υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο κλπ) και τα τεμάχια τα έβαλαν σε 4 στήλες".
Ο αρθρογράφος μας προτρέπει να "παίξουμε" ακολουθώντας τις παρακάτω οδηγίες.
Οδηγίες: παίρνετε όποιο κομμάτι φράσης θέλετε από την πρώτη στήλη και συνεχίζετε κάνοντας το ίδιο και με τις υπόλοιπες. Θα δείτε ότι όλοι οι τυχαίοι συνδυασμοί είναι δυνατοί, βγάζουν άρτιες προτάσεις, που δεν λένε απολύτως τίποτα! Οποιαδήποτε ομοιότητα με προεκλογικές εξαγγελίες υποψήφιων κυβερνητών δεν είναι καθόλου τυχαία.

"Να λες ουρανός κι ας μην είναι"

«Η ποίησή μου είναι το πρόσωπό μου. Η τέχνη στην οποία είμαι αφοσιωμένος.
Η ζωγραφική μ’ έκανε να νιώθω απελευθερωμένος. Μπορούσα μέσα από αυτή να αυτοαναιρούμαι, δεν χρειαζόταν να της είμαι πιστός, αλλά ήταν πάντα για μένα ένα πάρεργο». (Ο "Σαμιώτης" Ρίτσος, Κάπα, Καθημερινής)


(Γιάννης Ρίτσος - Χρήστος Λεοντής/in.gr)

Από σήμερα και μέχρι τις 30 Οκτωβρίου θα διαρκέσει η έκθεση - αφιέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο που παρουσιάζει στους χώρους του το Μουσείο Κυκλαδικής τέχνης, συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.

Το αφιέρωμα του Μουσείου, με τίτλο «Γιάννης Ρίτσος - Ο διαχρονικός Έλληνας: 'Να λες: ουρανός και ας μην είναι'», επιχειρεί να επισημάνει ένα επιλεκτικό, πλην όμως ενδεικτικό, στοιχείο του ποιητικού του στοχασμού, εστιάζοντας το ενδιαφέρον και στην εικαστική δημιουργία του ποιητή.
Η επιλογή των εκθεμάτων στράφηκε σε χειρόγραφα, κυρίως ρήσεις ή αποσπάσματα πολύστιχων ποιημάτων με θέματα εμπνευσμένα από το παρελθόν της Ελλάδας, μυθολογικό ή ιστορικό, για το οποίο το ενδιαφέρον του υπήρξε εξαρχής ιδιαίτερα ζωηρό.
......................................................................................................................................
Το αφιέρωμα συνοδεύεται από φωτογραφίες από τα νεανικά του χρόνια, τα χρόνια της περισυλλογής και της απομόνωσης, τα χρόνια της αναγνώρισης, ενώ μια άλλη ενότητα αναδεικνύει την εικαστική δημιουργία του ποιητή. Πράγματι, όπως δηλώνουν κάποιοι από τους μελετητές του, ο Ρίτσος ανταποκρίθηκε στη ζωή με τη ματιά του ζωγράφου.

Η ζωγραφική λοιπόν προσέγγιση στο έργο του διαπιστώνεται από την προτίμηση του ποιητή στη φυσική αναγλυφή κάποιων υλικών όπως οι ρίζες, τα κόκαλα και κυρίως οι πέτρες, τα βότσαλα και τα χαλίκια, άφθονα στα ξερονήσια, ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε σε ώρες απομόνωσης, ίσως από τη «... γενική ανάγκη της έκφρασης που αντιμάχεται τη φθορά και τη μοναξιά...».
Ειδικά στις πέτρες του Γιάννη Ρίτσου, που παρουσιάζονται στην έκθεση, βλέπει κανείς να παρελαύνουν μορφές μοναχικές ή πολυάνθρωπες, μετωπικές ή συνομιλούσες, άλλοτε ερωτικά συνταιριασμένες, μορφές αρχαϊκές που αντέχουν στον χρόνο.
Όλα τα εκθέματα του αφιερώματος προέρχονται από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη.
Την έκθεση επιμελήθηκε η κ. Αγγελική Κώττη και η κ. Μαρία Τόλη.
(οι πληροφορίες από enet.gr αι in.gr)

Ο Ηρακλής κι εμείς

Μεγάλος και τρανός, σου λένε, τέκνο Θεού, κι ένα σωρό δα-
σκάλοι από πάνω: -
ο γέρο – Λίνος, γιος του Απόλλωνα, ναν του μαθαίνει γράμματα·
ο Εύρυτος
την τέχνη του τοξότη· ο Εύμολπος, γιος του Φιλάμμωνα,
τραγούδι και λύρα· και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, ο γιος του
Ερμή, ο Αρπάλυκος,
που τα παχιά, τα τρομερά του φρύδια πιάναν το μισό του κούτελο,
του ‘μαθε για καλά την τέχνη των Αργείων: - την τρικλοπο-
διά· - με τούτην κερδίζονται τα πιο πολλά, στην πυγμαχία,στην πάλη, και στα
Γράμματα ακόμα.
Όμως εμείς, τέκνα θνητών, δίχως δασκάλους, με δικιά μας μό-
νο θέληση,
μ’ επιμονή κι επιλογή και βάσανα, γίναμε αυτό που γίναμε.
Καθόλου
δεν νιώθουμε πιο κάτου, μήτε χαμηλώνουμε τα μάτια. Μόνες
περγαμηνές μας: τρεις λέξεις: Μακρόνησος, Γυάρος και Λέρος.
Κι αν αδέξιοι
μια μέρα σας φανούν οι στίχοι μας, θυμηθείτε μονάχα πως γρα-
φτήκαν
κάτω από τη μύτη των φρουρών, και με τη λόγχη πάντα στο
πλευρό μας.
Κι ούτε χρειάζονται δικαιολογίες, - πάρτε τους γυμνούς, έτσι
όπως είναι, -
πιότερα ο Θουκυδίδης ο στεγνός θα σας πει απ’ τον περίτεχνο
τον Ξενοφώντα.
(Λέρος, 23.III.68)
(ένα από τα ποιήματα που παρουσιάζονται στην έκθεση)

5 χρόνια χωρίς τη Διδώ Σωτηρίου

"…Χαιρόμαστε έναν συγγραφέα που δεν κάνει φιλολογία, αλλά ζωή -γιατί η τέχνη είναι ζωή, γι' αυτό άλλωστε και μένει και υπάρχει ύστερα και από μας…"
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

"Πώς να βάλεις τη λάβα στο χαρτί και να μη σου καούν τα χέρια σου, η καρδιά σου, ακόμα και η τέχνη σου;".

"Οι ήρωές της ένας κόσμος ολόκληρος με δικά του χαρακτηριστικά. Εκείνα τα δευτερεύοντα πρόσωπα με τα πρωτεύοντα δράματά τους ο καθένας αντιπροσωπεύει κι έναν κόσμο κι όλοι μαζί την ανθρώπιμη μάζα. Και πόσο κοντινοί μας".

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

"Τούτο το βιβλίο (σε ποιο είδος του πεζού λόγου, αλήθεια, να το κατατάξουμε;) το έγραψα σαν παθός που βλέπει τα χρόνια να φεύγουν και βιάζεται να ξεπληρώσει ένα χρέος. Έπρεπε να είχε εκδοθεί πριν τη δικτατορία. Δεν πρόλαβε, ατύχησε. Με τα κυνηγητά, κάψε, κρύψε, δώσε, πολτοποίησε, χάθηκαν πολύτιμα κεφάλαια που έπρεπε να γραφτούν απεξαρχής… (Τις ζημιές αυτές της τυραννίας δεν είδα κανείς να τις υπολογίζει, ούτε και μεις οι συγγραφείς…)
Μαρτυρίες, ομολογίες, δοκιμασίες, καταστάσεις ατομικές και γενικές είναι στηριγμένα σε ντοκουμέντα γνωστά και άγνωστα, σχολιασμένα ή στεγνά, παρμένα ακόμα και ατόφια απ' τις εφημερίδες της εποχής. Με άπειρο πόνο και εντιμότητα δούλεψα, δίχως φιλοδοξίες, αποζητώντας κάθαρση και όχι αναμόχλευση… Ποτέ πια άνθρωποι στην ήμερη πατρίδα μας να μην ξαναδοκιμάσουν τέτοια δεινά. Κι ούτε συγγραφέας να βρεθεί μπροστά σε τόσο δύσκολο χρέος".

«Και οι ποιητές τι χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο καιρό;»

Σαν σήμερα στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 πεθαίνει ο Γιώργος Σεφέρης.

Ο Σεφέρης ήταν ενσυνειδήτως διδακτικός. Μετά τον Παλαμά, ο τελευταίος διδάσκαλος του γένους. Δεν θα υπάρξει άλλος. Μας τελείωσε το είδος. Δίδαξε τα στοιχειώδη και τα σπουδαία με σπάνια εντιμότητα: χωρίς απλουστεύσεις και εκλαϊκεύσεις. Με οξύνοια και απόλυτη ακρίβεια διατύπωσε και τα πλέον δύσκολα με απλή ρέουσα γλώσσα, χωρίς ίχνος φραστικής εκζήτησης ή νοηματικής υπερβολής, σχεδόν ταπεινά, χωρίς πνευματική πόζα ή αλαζονεία. Ο λόγος του είχε τη θερμότητα και τη φυσικότητα της προφορικής ομιλίας, χωρίς να αισθηματολογεί ή να ασημαντολογεί. Υπηρέτησε, όσο ελάχιστοι, το ουσιώδες. Δεν υπάρχουν σκουπίδια στη γλώσσα του. Ήξερε καλά τις θεωρίες αλλά δεν ζούσε γι' αυτές· απλώς τις χρησιμοποιούσε, όταν χρειαζόταν. Δεν ήταν ανιαρά αφηρημένος. Το συγκεκριμένο ήταν ο στόχος του και είχε πάντα κάτι να πει. Δεν μιλούσε για να μιλάει. Ακόμη και για τα πιο πνευματικά θέματα νόμιζες πως είχε μιαν αμεσότητα σωματικής επαφής σαν να εισέπραττε το καθετί με ολόκληρη τη σωματική του υπόσταση και όχι μόνο με το πνεύμα του. Η παιδεία του ήταν μεγάλη αλλά δεν υπήρξε δούλος της πολυμάθειας. Από τη συσσώρευση των γνώσεων προτιμούσε τη σωστή τους χρήση.

Πάντως και σαν άνθρωπος έμοιαζε πολύ στα γραφτά του. Στις συζητήσεις του με τον Έλιοτ ισοπαλία.
Έρχεται στη Θεσσαλονίκη το '62, στο τελευταίο μάθημα που έκανε γι' αυτόν ο Σαββίδης. Τον βλέπω για πρώτη φορά. Το σώμα του έδινε πιο πολύ την εντύπωση του βάρους και όχι του πάχους. Βαρύ σώμα, βαρύ κεφάλι, σοβαρά βυζαντινά μάτια, πολύ μελαχρινός. Μιλούσε αργόσυρτα με κάποιους μελωδικούς τόνους στη φωνή. Μειλίχιος και ευγενικός στους τρόπους.

Παίρνει το Νομπέλ. Του γράφω ένα γράμμα και τον παρακαλώ να μην ξεχνά τα γραπτά του Αρτεμιδώρου. Μου στέλνει μια κάρτα από τη Στοκχόλμη και μου απαντά ότι δεν τα ξεχνάει.
Γυρίζουν και πάω να τους δω. Μου δείχνουν το μετάλλιο του Νομπέλ ολόχρυσο και μεγάλο σαν πιατάκι του καφέ και πολλές φωτογραφίες. Μιλούν και οι δυο μαζί για τη θερμή υποδοχή των Σουηδών, για την παιδική χορωδία που τους είπε «καλημέρα» το πρωί της απονομής, για τη συγκινητική μεγαλοπρέπεια της τελετής, αλλά και για την πρωτοφανή αγνόηση της βράβευσης από το ελληνικό κράτος. Κανείς στο σπίτι, στην απονομή του βραβείου, στο αεροδρόμιο. «Μα καλά δεν κατάλαβαν καθόλου ότι στο πρόσωπό μου βραβευόταν η Ελλάδα;» αναρωτιέται. (Τι να πω, ότι εκτός από αδαείς περί την τέχνην είναι και κόπανοι ως πολιτικοί;) Σκέψου ότι ακούστηκε και αυτό: «Ότι οι Σουηδοί μου έδωσαν το Νομπέλ επειδή πούλησα την Κύπρο στους Εγγλέζους!». Πρώτη φορά τον βλέπω να μιλάει τόσο ζωηρά με πικρία, απορία, αγανάκτηση και αηδία.
Έτσι ο λόγος του Χέντερλιν «Και οι ποιητές τι χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο καιρό;» βρήκε επιτέλους το αληθινό του νόημα: Δεν χρειάζονται.
(Νόρα Αναγνωστάκη, ως3 Μηνιαίο περιοδικό πολιτισμού)

Με ......το λόγο του Γιώργου Σεφέρη

Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
(Μυθιστόρημα)

Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί
ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
που σιγά – σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε
από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η
ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.
(Ένας γέροντας στην ακροποταμιά)

Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο κι απάτη,
ή ακόμα ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους…
………………………………………………
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις δεν μπορείς….
………………………………………………….
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνισιπήμων πόνος. …..
(Τελευταίος Σταθμός)

Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι ανθρώποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
(Ελένη)

Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο.
Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο.
(Το ναυάγιο της «Κίχλης»)

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες….
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.
(Με τον τρόπο του Γ. Σ.)

"Πόσο "κοινωνική" είναι η αρρώστια;"

Ενημέρωση, σύσταση επιτροπών, προμήθειες σε πρωτότυπα είδη για τα σχολεία (μάσκες, αντισηπτικά, γάντια μιας χρήσης, ακόμη και σαπούνια για τους μαθητές!) προκειμένου να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία τη Νέα Γρίπη ή αλλιώς τη Γρίπη των Χοίρων.
Την ιδέα να γράψουμε για το θέμα αυτό μας έδωσε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Βήμα της Κυριακής(13-9-2009) με τον τίτλο "Πόσο "κοινωνική" είναι η αρρώστια;" στο οποίο η αρρώστια της γρίπης προσεγγίζεται από την πλευρά των κοινωνικών επιστημών. Το ενδιαφέρον σε μια τέτοια προσέγγιση βρίσκεται στο γεγονός ότι ξεφεύγουμε από την αυστηρή ΙΑΤΡΙΚΟΠΟΊΗΣΗ του φαινομένου της πανδημίας της αρρώστιας και γίνεται μια προσπάθεια να ορισθεί ένα συμπληρωματικό πλαίσιο, αυτό της σύνδεσης της αρρώστιας με την κοινωνία. Δεν πρόκειται για την "αρρώστια" και την "κοινωνία" αλλά για το δίπτυχο "αρρώστια- κοινωνία", δηλαδή τη στενή σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ των δυο που πολύ εύστοχα αποδεικνύει το παρακάτω απόσπασμα. Εξάλλου ο αγώνας ενάντια στην αρρώστια χρωματίζεται με τον αγώνα ενάντια σε πολλαπλά επίπεδα της κοινωνικής ζωής, όπως τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος σε πληθυσμούς, στους τρόπους ύπαρξης και δράσης τους στο κοινωνικό σύνολο.
"Πόσο «κοινωνική» είναι η αρρώστια σήμερα; Ορισμένες φήμες που συνοδεύουν τη σύγχρονη γρίπη των χοίρων αλλά και ορισμένες πραγματικότητες δείχνουν ότι και αυτή η αρρώστια συγκροτείται μέσα στα κοινωνικά της συμφραζόμενα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μεξικανοί μετανάστες κατηγορήθηκαν ως ύποπτοι για την εξάπλωση της γρίπης εξαιτίας της έξαρσης της ασθένειας αρχικά στο Μεξικό. Στην ίδια χώρα οι ευρωπαίοι μετανάστες θεωρούνταν παλαιότερα οι βασικοί υπεύθυνοι για τη μετάδοση της χολέρας. Σήμερα το ήδη αρνητικά φορτισμένο στερεότυπο του μεξικανού μετανάστη ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο. Κατά τη διαδικασία της δαιμονοποίησης που σε πολλές ιστορικές στιγμές συνόδευσε τις ασθένειες, καθώς οι άνθρωποι προσπαθούσαν να διαχειριστούν τον φόβο του πόνου και του θανάτου, δεν εξέλιπε το «κυνήγι των μαγισσών». Επίσης, κοινωνικές ευαισθησίες και θρησκευτικές ή άλλες αρχές και πεποιθήσεις φαίνεται να επηρεάζουν την εικόνα ή ακόμη και την ονοματοδοσία της σύγχρονης γρίπης των χοίρων. Στο Ισραήλ αλλά και σε μουσουλμανικές χώρες πολλοί υιοθέτησαν τον όρο «μεξικανική γρίπη» αφού η «γρίπη των χοίρων» εμπεριείχε θρησκευτικές συνδηλώσεις του απαγορευμένου, του ανίερου και του βρώμικου οι οποίες ενδεχομένως θα ενίσχυαν τον φόβο και τον πανικό. Στην αντίστοιχη γρίπη το 1978 η θρησκευτική ταυτότητα συνέβαλε στην ανάδειξη άλλων προβλημάτων. Ενώ οι χοίροι εξολοθρεύτηκαν σε ορισμένες χώρες προκειμένου να μη συνεχιστεί η μετάδοση της αρρώστιας, η αντίστοιχη πολιτική στην Αίγυπτο προκάλεσε αντιδράσεις για μεροληπτική μεταχείριση των χριστιανών αφού αυτοί κυρίως ασχολούνταν με τη χοιροτροφία. [...] Αν κάτι μπορούμε να συμπεράνουμε ωστόσο από την ιστορική εμπειρία είναι ότι πολλές φορές ο φόβος μεταδίδεται ευκολότερα από τις ίδιες τις ασθένειες. Πλαισιωμένος από στερεότυπα, φήμες και εικασίες, μπορεί να διογκώσει τις πραγματικότητες και να λειτουργήσει ανασταλτικά σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή τους. Η μέριμνα για τη δημόσια υγεία αντίθετα είναι καθοριστική, όχι μόνο για τη διασφάλισή της αλλά και για την άμβλυνση εκείνων των κοινωνικών παραγόντων που συνδέονται με την εξάπλωση των ασθενειών και με την επιδείνωση της κατάστασης των ασθενών."

Χρειάζεται προσοχή, αλλά ας αποφύγουμε την ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ της γρίπης.

" Ηλεκτρονικές ευχές"

Φέτος, για πρώτη χρονιά, οι ευχές που απευθύνουμε στους μαθητές μας είναι "ηλεκτρονικές".

Ευχές λοιπόν και καλό ξεκίνημα στα πρωτάκια του σχολείου

που γεννήθηκαν στο τέλος του προηγούμενου αιώνα και γνωρίζουν πολύ καλά όλες τις μορφές της νέας τεχνολογίας

και ποιος ξέρει, μπορεί να βρεθούν ακόμη και στην έδρα οδηγώντας τους καθηγητές τους σε κατάσταση "νευρικής κρίσης".

Επίσης τα συγχαρητήρια και την αγάπη μας στους περσινούς μας μαθητές.Καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνουν.

Το παρακάτω σκίτσο είναι για τα πρωτάκια της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Τέλος, για την καλή χρονιά αφιερώνουμε σε μαθητές και καθηγητές, ένα ποίημα του Charles Baudelaire.

Μεθύστε

Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι.
Αυτό είναι το παν.
Το μοναδικό πρόβλημα.
Για να μη νιώθετε το βαρύ του Χρόνου φορτίο που τσακίζει τους ώμους σας,
και προς τη γη σάς σέρνει,
πρέπει να μεθάτε χωρίς αναπαμό.
Μα με τι;
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας.
Μα μεθύστε!
Κι αν, καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού,
στου χαντακιού το πράσινο χορτάρι,
στη σκυθρωπή της κάμαράς σας μοναξιά,
ξυπνήσετε, και το μεθύσι έχει λιγοστέψει ή χαθεί,
ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
ό,τι φεύγει, ό,τι βογγά, ό,τι μιλά,
ρωτήστε τι ώρα είναι.
Κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι,
το πουλί, το ρολόι, θα σας αποκριθούν:
«Ώρα είναι να μεθύσετε!
Για να μην είσαστε του Χρόνου σκλάβοι βασανισμένοι,
μεθάτε, μεθάτε αδιάκοπα!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας».

Επιστρέφοντας

Και επειδή το καλοκαίρι δεν τελείωσε......και λένε ότι αποφεύγεις το σύνδρομο της μελαγχολίας μετά τις διακοπές, αν μοιραστείς με τους φίλους σου εικόνες απ' αυτές, σας μεταφέρω κάποιες από τις ομορφιές της "πατρίδας" μου.

Το εκκλήσάκι της Αγίας Ειρήνης στον κάβο - Μαλιά

Η φραγκοσυκιά στην καλύτερή της ώρα (καβο - Μαλιάς)

Το απολιθωμένο φοινικόδασος της Αγίας Μαρίνας (όρμος Βατίκων)

Εικόνα από το ίδιο απολιθωμένο φοινικόδασος της Αγίας Μαρίνας


Ο "δικός" μας προφήτης Ηλίας είναι θαλασσινός.

Η μαγευτική παραλία του Σίμου (Ελαφόνησος)

Αποχαιρετώντας την ξενοιασιά των διακοπών και του καλοκαιριού με Σαββόπουλο.....

εύχομαι σε όλους καλή αρχή!