Χωροχρήστες

" Η γειτονιά. Τι είναι η γειτονιά; Σ' αυτή τη γειτονιά μένεις; Είσαι της γειτονιάς; Άλλαξες γειτονιά; Σε ποιά γειτονιά μένεις τώρα;
Ε, λοιπόν, έχει κάτι άμορφο η γειτονιά: ένα είδος ενορίας ή, κατά κυριολεξία, το τεταρτημόριο ενός Διαμερίσματος, ένα μικρό τμήμα πόλης που οργανώνεται γύρω από ένα αστυνομικό τμήμα..
Πιο συγκεκριμένα: είναι το τμήμα της πόλης μέσα στο οποίο μετακινείσαι με τα πόδια, ή για να το πούμε εν είδει κοινοτοπίας, το τμήμα της πόλης στο οποίο δε χρειάζεται να πας, αφού είσαι ήδη εκεί." Με αυτά τα λόγια ο ΖΟΡΖ ΠΕΡΕΚ (Georges Perec) προσπαθεί να ορίσει τη γειτονιά στο βιβλίο του "Χορείες Χώρων" (εκδ. ύψιλον, μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης).
Από καιρό υπήρχε η σκέψη να γνωρίσουμε στους φίλους του μπλογκ τους χώρους γύρω από το σχολείο μας- έτσι όπως τους παρατηρούμε καθημερινά- πιστεύοντας ότι η Κοκκινιά συνεχίζει να διατηρεί ένα μικρό άρωμα γειτονιάς, ποιος ξέρει ακόμη για πόσο καιρό.
Έτσι με τη βοήθεια του φακού, ακολουθώντας την προτροπή του Περέκ " Καμιά φορά, παρατήρησε το δρόμο, ίσως με κάποια συστηματικότητα [...] Σημείωσε ό,τι βλέπεις, ό,τι αξιοσημείωτο συμβαίνει. Ξέρεις να διακρίνεις τα αξιοσημείωτα; Υπάρχει κάτι που σου κάνει εντύπωση;
Τίποτα δε σου κάνει εντύπωση. Δεν ξέρεις να βλέπεις." καταγράψαμε κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπα και σας τα παρουσιάζουμε.

Και φυσικά την πρώτη τιμητική θέση σ' αυτή την ανάρτηση έχει ο καλός φίλος και πρώην γείτονας Νίκος (το παρκάκι τον φιλοξενούσε συχνά στον αυτοσχέδιο καναπέ που επινόησε ο ίδιος)

Λείπει πολύ σε όλους, αφού η Δημοτική αρχή αποφάσισε να τον απομακρύνει από τον πεζόδρομο της οδού Κεχαγιά ( έχουμε την πολυτέλεια το σχολείο να βρίσκεται πάνω στον πεζόδρομο)

θεωρώντας ότι το "σπίτι" τραίνο που επέλεξε να ζήσει

δεν ταίριαζε πλέον, με την "αναβαθμισμένη" οικιστική παρέμβαση των 300 περίπου διαμερισμάτων του συγκροτήματος "Οικόπολις " (μεγάλη έμπνευση είχε ο κατασκευαστής!!!) που τα περισσότερα, λόγω της κρίσης , μένουν ακατοίκητα.

Και αν θέλετε να ξέρετε την μονοτονία της σχολικής τάξης διακόπτει το σφύριγμα του τραίνου που μας συντροφεύει καθημερινά

υπό το άγρυπνο βλέμμα της αρχαιοελληνικής τέχνης

με τα αγάλματα σχεδόν πάνω στο δρόμο ή πίσω από τα συρματοπλέγματα

Δε σας γελούν τα μάτια σας!!! "Οι βάρκες βγήκαν στη στεριά" και σκαρφάλωσαν στις ταράτσες που βλέπουμε από την πίσω πλευρά του σχολείου, μαζί με το υδραγωγείο, του οποίου την ιστορία δε γνωρίζουμε.

Σκιάχτρα που προστατεύουν ( άραγε από τι;) μικρούς μπαξέδες με ντοματιές και φασολάκια στην πίσω αυλή του σχολείου. Η ΓΗ είναι πολύτιμη.

Σας κρατήσαμε την έκπληξη για το τέλος! Η γειτονιά μας διαθέτει αυτό το μικρό υπαίθριο θεατράκι και ελπίζουμε επιτέλους ο Δήμος να ανακαινίσει. Ονειρευόμαστε κάποια στιγμή να ζωντανέψει από τις θεατρικές παραστάσεις των σχολείων της περιοχής.

Κλείνοντας αυτό το μικρό οδοιπορικό αντιγράφουμε και πάλι από τον Ζορζ Περέκ: " Θα 'θελα να υπάρχουν τόποι ακλόνητοι, ακίνητοι, απαραβίαστοι, ανέγγιχτοι, απρόσιτοι, άθικτοι, άψαυστοι, αναλλοίωτοι, τόποι ριζωμένοι, τόποι σημεία αναφοράς, αφετηρίες, πηγές:

[...] Δεν υπάρχουν τέτοιοι τόποι∙ κι ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν, ο χώρος γίνεται ζήτημα, παύει να είναι αυταπόδεικτος, παύει να είναι οικείος. Ο χώρος είναι μια αμφιβολία: πρέπει συνεχώς να τον μαρκάρω, να τον ονοματίζω. Δεν είναι ποτέ δικός μου, ποτέ δε μου 'χει δοθεί, πρέπει να τον κατακτώ συνεχώς. "