Ωστόσο
- ποιος ξέρει -
ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει
η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του κόσμου.
Γιάννης Ρίτσος, Ελένη
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ Ν'ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΕΜΑΛ
Στίχοι: Μανόλης Ρασούλης
Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος
Ως και τ' αγάλματα
κάνουνε άλματα
Μ' αυτοί που ξέρουν δεν μιλάνε
Όλα τα πράγματα
γίνονται θαύματα
κι οι νεκροκεφαλές γελάνε
Αυτός ο κόσμος
μπορεί ν' αλλάξει Κεμαλ
Μέσα στις καρδιές
στις πλατείες, σε γραφεία οβάλ
θέλει σωστοί χιλιάδες
να 'ναι στους τροχούς
να 'ναι η ψυχή η νύφη
και γαμπρός ο νους
Τα προαιώνια
κρύβουν νετρόνια
που με μία έκρηξη αλλάζουν
Και οι θεούληδες
οι καημενούληδες
γίνονται ντεμοντέ κι αράζουν
"Θα τον αλλάξουμε μια μέρα τον κόσμο, Μαρία, θα δεις" ( Κ. Γώγου, "Μαρία"). Και να γυρνάνε στο κεφάλι τα λόγια από μια συνέντευξη του Ρίτσου "είμαι αισιόδοξος και ταυτόχρονα θέλω και να είμαι αισιόδοξος" Έτσι κι ο Ρασούλης. Φρέσκια κι ανατρεπτική ματιά, πείσμα προσηλωμένο στην επ-ανα-σταση και στον άνθρωπο, ζιζάνιο στην καμπούρα του εφησυχασμού. Έχει δίκιο η Λίλα. Εύστοχα επίκαιρη η επιλογή των στίχων
Λίλα και Διονύση να σας ευχαριστήσω που θυμόσαστε το αδελφό σχολείο της Κοκκινιάς. Δεν σας κρύβω ότι τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα. ¨Οπως έγραφε και ο καιρός της Ελελευθεροτυπίας " μας συγχωνεύουν αλλα δεν το χωνεύουμε"
Εν μέσω αχώνευτων συγχωνεύσεων και εκρήξεων, κοινωνικών, πυρηνικών και μη, αναρωτιέμαι πράγματι ποιος απ'τους στιχουργούς μας είχε δίκιο: ο Γκάτσος που στο δικό του "Κεμάλ" έμοιαζε σίγουρος πως αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ, ή ο Ρασούλης που απαντάει πως τα προαιώνια κρύβουν νετρόνια που με μια έκρηξη αλλάζουν; Εύχομαι, πάντως νά'χει δίκιο ο δεύτερος και τα νετρόνια σύντομα να αναγκάσουν τις συνειδήσεις ν'αλλάξουν. Όσο είναι ακόμα καιρός..για τα σχολεία μας, τις κοινωνίες μας και τον πλανήτη μας που επιμένουμε να πληγώνουμε..
''Ως και τ' αγάλματα κάνουνε άλματα Μ' αυτοί που ξέρουν δεν μιλάνε '' , θα πάρω αφορμή από τους πρώτους στίχους του τραγουδιού για να πω πως όλα θα αλλάξουν αν μιλήσουν ''αυτοί που ξέρουν'' ή να το θέσω καλύτερα όταν σταματήσουμε να υποκινούμαστε από συναισθήματα εγωιστικά και αναλογιστούμε για μια στιγμή ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ο κόσμος που εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε! Όπως αναφέρει και η κ.Χρίστη πιο πάνω πρέπει να αλλάξουν οι συνειδήσεις μας γιατί έρχεται και ένα ''αύριο'', το οποίο προμηνύεται πολύ πιο δύσκολο έφοσον τα πράγματα τόσο στον καθένα από εμάς όσο και στην κοινωνία γενικότερα παραμένουν ως έχουν. ΑΦΥΠΝΙΣΗ , ΔΥΝΑΜΗ , ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ για μια κάπως πιο αξιοπρεπή ζωή! ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ,μαθήτρια του 10ου λυκείου Πειραιά.
Εμπρός λοιπόν από σένα η Άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή. Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι. (Οδ. Ελύτης, Μικρός ναυτίλος)
Παγκόσμια ημέρα ποίησης αφιερωμένη στον Οδυσσέα Ελύτη 21 Μαρτίου 2011
"Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ' τη Γη,ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της".(Μαρία Νεφέλη)
.....Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας.
(απόσπασμα από την ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στη Σουηδική ακαδημία κατά την απονομή του νόμπελ Λογοτεχνίας)
Γράφει ό ίδιος για το κολάζ του, στο προλογικό του σημείωμα για το βιβλίο «Το δωμάτιο με τις εικόνες (σ. 8)»:
«H κόρη – άγγελος· ένας άγγελος θηλυκός σε όλη του τη δόξα· με φτερούγες από κάτι άλλο, που η ζωή δε μας το είχε προσφέρει ως τότε: φτερούγες από θαλασσινά όστρακα. Ναι, αυτό ήταν. Να σημάνει ο συναγερμός των φυσικών στοιχείων· ο μετεωρισμός τους στον αιθέρα της φαντασίας· και το κατακάθισμά τους σε μια διαφορετική, απρόβλεπτη, μη ωφελιμιστική (επιμένω σ’ αυτό) επανασύνθεση».
Υποθήκη
Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο, γι' αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο, γράφω τον κόσμο· υπάρχω· υπάρχει ο κόσμος. Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι. Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση. 31.III.69
Μπράβο, Ελένη
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι για την επιλογή του θέματος
και για την επιλογή του τραγουδιού
(πικρή ειρωνεία η συγκυρία με τις συγχωνεύσεις των σχολείων).
"Θα τον αλλάξουμε μια μέρα τον κόσμο, Μαρία, θα δεις" ( Κ. Γώγου, "Μαρία"). Και να γυρνάνε στο κεφάλι τα λόγια από μια συνέντευξη του Ρίτσου "είμαι αισιόδοξος και ταυτόχρονα θέλω και να είμαι αισιόδοξος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι κι ο Ρασούλης. Φρέσκια κι ανατρεπτική ματιά, πείσμα προσηλωμένο στην επ-ανα-σταση και στον άνθρωπο, ζιζάνιο στην καμπούρα του εφησυχασμού.
Έχει δίκιο η Λίλα. Εύστοχα επίκαιρη η επιλογή των στίχων
Λίλα και Διονύση να σας ευχαριστήσω που θυμόσαστε το αδελφό σχολείο της Κοκκινιάς. Δεν σας κρύβω ότι τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα. ¨Οπως έγραφε και ο καιρός της Ελελευθεροτυπίας " μας συγχωνεύουν αλλα δεν το χωνεύουμε"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν μέσω αχώνευτων συγχωνεύσεων και εκρήξεων, κοινωνικών, πυρηνικών και μη, αναρωτιέμαι πράγματι ποιος απ'τους στιχουργούς μας είχε δίκιο: ο Γκάτσος που στο δικό του "Κεμάλ" έμοιαζε σίγουρος πως αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ, ή ο Ρασούλης που απαντάει πως τα προαιώνια κρύβουν νετρόνια που με μια έκρηξη αλλάζουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι, πάντως νά'χει δίκιο ο δεύτερος και τα νετρόνια σύντομα να αναγκάσουν τις συνειδήσεις ν'αλλάξουν. Όσο είναι ακόμα καιρός..για τα σχολεία μας, τις κοινωνίες μας και τον πλανήτη μας που επιμένουμε να πληγώνουμε..
''Ως και τ' αγάλματα
ΑπάντησηΔιαγραφήκάνουνε άλματα
Μ' αυτοί που ξέρουν δεν μιλάνε '' , θα πάρω αφορμή από τους πρώτους στίχους του τραγουδιού για να πω πως όλα θα αλλάξουν αν μιλήσουν ''αυτοί που ξέρουν'' ή να το θέσω καλύτερα όταν σταματήσουμε να υποκινούμαστε από συναισθήματα εγωιστικά και αναλογιστούμε για μια στιγμή ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ο κόσμος που εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε! Όπως αναφέρει και η κ.Χρίστη πιο πάνω πρέπει να αλλάξουν οι συνειδήσεις μας γιατί έρχεται και ένα ''αύριο'', το οποίο προμηνύεται πολύ πιο δύσκολο έφοσον τα πράγματα τόσο στον καθένα από εμάς όσο και στην κοινωνία γενικότερα παραμένουν ως έχουν. ΑΦΥΠΝΙΣΗ , ΔΥΝΑΜΗ , ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ για μια κάπως πιο αξιοπρεπή ζωή!
ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ,μαθήτρια του 10ου λυκείου Πειραιά.